De koelte tegemoet

Op de zesde dag van de camperreis Sardinië maak ik een sprong in de tijd. Waren we gisteren in 1600 v. Chr., het eerste bezoek van vandaag betreft een middeleeuwse burcht, het Castello di Balaiana, uit ongeveer 1200 en een bijna even oude Capella di San Leonardo. In de middag zoek ik het hogerop: De Monte Limbara. Een middengebergte dat ongetwijfeld koelere temperaturen zal kennen.

Castello di Balailana

Ik sta vanochtend vroeg op. Na douchen en afwassen ben ik rond 8.00 uur op pad naar het Castello di Balailana.

Het is niet ver rijden maar de TomTom geeft om de paar honderd meter aan dat ik om moet keren terwijl ik zeker weet dat ik de goede richting op rijd. Na enig nadenken de oplossing. Omdat ik gisteren de camper heb geparkeerd een paar honderd meter voor de laatste site die ik bezocht heb, registreert TomTom dat ik die dus nog moet bezoeken en dringt er bij mij op aan om om te keren. Volstrekt logisch natuurlijk maar niet de menselijke logica.

De roots van de Sardijnen: de Nuraghen

Op de vijfde dag van de camperreis Sardinië zal ik de hele dag besteden aan het bezoeken van sites waar monumenten van de Nuraghencultuur te vinden zijn. Het is een smoorhete dag en de wandelingen naar de sites vallen me fysiek tegen. Las ik aanvankelijk met grote afstand over de Nuraghencultuur, in de loop van de dag gaat dat beeld flink verschuiven in een positieve richting.

Even vooraf

Ik krijg vaak de vraag waarom ik iedere dag de dagverslagen schrijf. Ik heb eerder hier beschreven dat ik het doe om de ervaringen me meer eigen te maken.

Toevallig (?) las ik in het boek Grand Hotel Europa dat ik aan het lezen ben de volgende zin: ‘Ik weet dat niemand mij wil geloven als ik zeg dat ik mijn geschiedenis met Clio vooral voor mezelf aan het opschrijven ben, omdat ik lijd aan de beroepsdeformatie dat ik dingen pas echt meemaak wanneer ik ze, nadat ik ze in het echt heb meegemaakt, meemaak op papier.’

Mooier kan ik het niet omschrijven: als ik er over schrijf dan zie ik veel beter wat ik eerder heb bekeken. Bovendien  kost het niet zo veel tijd. In een uurtje is het verslag klaar.

De eerste route in het Noordoosten van Sardinië

Na een koud begin van de dag in de glasheldere zee besluit ik om het eerste gedeelte van de eerste route te rijden. Rotsformaties, de Stella Maris en de belofte van een bezoek aan een opgravingensite zijn mijn deel.

Je zult inmiddels ontdekt hebben dat ik weinig foto’s publiceer. De reden is dat het internet hier zooooo traag is en vaak helemaal afwezig, dat updaten veel te veel tijd in beslag neemt. Na thuiskomst zal ik de  blog bijwerken met meer foto’s.

Een matinale douche

Ik heb gisteren een mooie overnachtingsplek gevonden vlak aan zee nabij Rena Majore. De plek ligt aan een relatief rustige weg en het is slechts 50 meter lopen naar een van de vele strandjes.

Ik heb goed geslapen maar ben toch al om ongeveer 7.00 uur wakker. Het uitzicht op de zee is wonderschoon. Ik besluit op te staan en mijn ochtenddouche in zee te doen. Er is nog niemand op het strandje. De zee ziet er aanlokkelijk uit: weinig golven en kristalhelder water. Maar de temperatuur valt nog wat tegen. Het is nog te vroeg in het seizoen.

De industrieterreinen van Palau

Een vroege aankomst op Sardinië. Maar ik heb niet veel meer van het eiland gezien dan industrieterreinen. Mijn sleutel van de inverter is op raadselachtige wijze verloren geraakt. Die koop je niet zo maar ergens. Dus een lange tocht langs tal van bedrijven op industrieterreinen.

Ride on ride off of toch niet?

Ik word omstreeks 5.00 uur wakker in een gerieflijke stoel op de ferry die mij naar Sardinië zal brengen. We zijn bijna in de aankomsthaven van Olbia. Zo van een afstand te zien niet zo een heel bijzonder stadje. Maar dat geldt voor meer havensteden.