In de omgeving van Kilkenny

Vanochtend besloten om toch maar een aangepaste route te rijden. Ik rijd eerst via de tolweg naar het aardige stadje Kilkenny met een indrukwekkend kasteel van waaruit route drie begint. Die brengt mij in zuidelijke richting eerst naar de ruïnes van Kells Priory en een paar kilometer verderop naar de sfeervolle Kilree Monastic Site. Daar overnacht ik ook.

Naar Kilkenny

Zoals voorspeld word ik wakker bij een strak blauwe hemel en een aangename temperatuur. Ik besluit om de route wat aan te passen. Cork (door TomTom vasthoudend als Cock uitgesproken) laat ik vandaag voor wat het is. Op zondag is zo een stad ook niet de beste plek om er te zijn. Wellicht over een paar dagen als ik er weer in de buurt ben.

Ik kies er voor om het eerste stuk van route drie te rijden. Daartoe moet ik via een tolweg naar Kilkenny rijden om vandaar uit via regionale wegen weer naar het zuiden te gaan. De tolweg is prima en kost voor het traject dat ik moet rijden en ongeveer 150 km lang is, slechts 1,90 Euro. Daar kunnen ze in Frankrijk wel een voorbeeld aan nemen.

Nog een aanvaring gehad bij het betalen van de tol. Omdat mijn stuur links zit en ik alleen rijd kan ik de tol niet betalen door het linkse raam. Ik moet dus uitstappen om te kunnen betalen aan een vriendelijke dame. Achter me staat een auto met een paar opgefokte jongeren er in. Het is het soort auto dat indruk moet wekken en snelheid suggereert maar meestal het tegengestelde bewerkstelligt. Er wordt met handgebaren en gegil duidelijk gemaakt dat het te lang duurt en de chauffeur rijdt dan ook hard achteruit om door het naastliggende poortje met gierende banden weg te racen. Hufters kom je in alle landen tegen. De lokettiste biedt plaatsvervangend haar excuses aan: ‘that is not the Irish way’.

Kilkenny

Ik vertrok vroeg en ben dan ook al rond 10.00 uur in Kilkenny. Aan de rand van het stadje weet ik een parkeerplek te vinden en dan is het nog een kwartiertje lopen naar de binnenstad. Kilkenny wordt in de gidsen beschreven als het meest aantrekkelijke stadje van Ierland. Het is inderdaad een aardig stadje maar de beschrijving dat het een middeleeuws centrum heeft wordt niet helemaal waargemaakt. Slechts enkele straatjes laten gebouwen uit die tijd zien en voor de rest is het een stad zoals er zo vele zijn te vinden in Groot Brittannië: kleine wat morsige winkels, veel lelijke reclame en een beetje chaotisch verkeer.

Kilkenny Castle

Maar eerst wil ik Kilkenny Castle bezoeken. Kilkenny Castle is na de inval van de Noormannen rond 1200 gebouwd (hadden ze beter eerder kunnen doen). Eerst als een defensief bolwerk, later uitgebreid en verbouwd voor vele doeleinden. Ook als woonhuis. Het kasteel is omringd door een groot park met een kunstmatige vijver en een bescheiden rozentuin.

Het kasteel was in het bezit van de machtige familie Butler totdat het kasteel rond 1960 in verval raakte omdat een dergelijk groot complex qua onderhoud niet meer te realiseren was. Voor 50 Britse Ponden is het kasteel overgedragen aan de bevolking van Kilkenny die natuurlijk ook niet de vele miljoenen kon neerleggen voor herstel. Met ondersteuning van de Ierse monumentenorganisatie is dat toch gebeurd en die restauratie heeft ruim 50 jaar in beslag genomen.

Covid heeft de prettige bijkomstigheid dat er geen hordes mensen meer toegelaten worden in publieke gebouwen. Je moet dus intekenen voor een bepaalde timeslot waardoor het publiek gedoceerd toegang krijgt. Geen gedrang dus.

Britten en Ieren

Ik ben altijd gefascineerd door die merkwaardige klasse samenleving die Groot Brittannië nog altijd is. Vaak sterk gescheiden en van onder naar boven is er in het algemeen veel bewondering voor de hogere klasse. Met een zekere eerbied bezoeken de lagere klassen de onderkomens van de hogere klasse die inmiddels ook vaak op de rand van de bedelstaf zijn gebracht maar het imago hoog houden.

Om de wachttijd te doden tot ik naar binnen kan drink ik een espresso (waarvoor de Italianen zich diep zouden schamen) in het park. Het biedt mij de gelegenheid om op deze warme dag het flanerende publiek wat naderbij te bekijken. Het is een zeer gemengd publiek. Variërend van wat morsige figuren tot personen die zich alleen op hun gemak voelen als ze in stijl gekleed gaan of sportende mensen.

Het valt me op dat de smaak voor mode in Groot Brittannië, hoe zal ik het netjes zeggen, toch wel erg verschilt van het vasteland van Europa. Zeker de oudere generatie of de zich oud voelende jongere generatie heeft de voorkeur voor lange bloemetjesjurken. De jongere generatie ziet er veel ‘Europeser’ uit. Maar de mannen kunnen hun partij ook meeblazen als het gaat om excentriek gekleed gaan. Wat te denken van die chique uitziende man die gekleed gaat in een wijde broek met daaroverheen zwarte kniekousen en de voeten gehuld in een paar loafers. Ik houd wel van dat soort types.

Ook zie je er de meest onooglijke doorgefokte hondjes. Door het feit dat ze vier pootjes hebben en een staart en af en toe blaffen kun je zien dat het toch wel degelijk om hondjes gaat.

Het  optrekje van de familie Butler

Dan is het tijd om het kasteel te bezoeken. Het is de moeite waard want je krijgt een goede indruk van hoe de familie Butler er de laatste decennia geleefd heeft: Salons, eetkamers, slaapkamers, bibliotheek en een indrukwekkende schilderijen galerij zijn toegankelijk.

Gefascineerd ben ik door de galerij waar de familiefoto’s zijn uitgestald. Op vrijwel alle foto’s kun je het vanzelfsprekende bewustzijn aflezen van de familieleden van een hogere klasse. Een en ander wordt nog versterkt door de foto’s van bezoeken van binnenlandse en buitenlandse vorsten waaronder Koningin Victoria. Het is of een tante voor een lang weekend op bezoek komt (en in een enkel geval was het ook een tante): ‘Ons soort mensen’ stralen ze uit.

De Ros Tapestry

Aan het einde van het bezoek is er nog een ruimte ingericht waarin de Ros Tapestry te bewonderen is. Deze 15 borduurwerken zijn geïnspireerd door het Tapis de Bayeux en wil een overzicht geven van de regionale geschiedenis. Maar anders dan bij het Tapis de Bayeux gaat het niet op een soort doorlopend stripverhaal maar zijn het afzonderlijke scenes van verschillende historische gebeurtenissen die gemaakt zijn door verschillende hedendaagse kunstenaars en daardoor verschillende stijlen kennen. Er wordt momenteel nog gewerkt aan de laatste twee borduurwerken. Aardig maar het kan de vergelijking met het Tapis de Bayeux op afstand niet doorstaan.

Na dit bezoek loop ik nog wat door het stadje heen waar ik hogere verwachtingen van had.

Een opstandige heup

Helaas merk ik gisteren en vandaag dat het lopen me wat pijnlijk afgaat. De rechterheup wil niet echt meewerken. Ik begin er een beetje van te strompelen. Dan maar even bij Boots naar binnen stappen (ja, ja deze winkelketen bestaat nog altijd met het nooit veranderende logo). Bij de aanwezige apotheker vraag ik wat ik het beste kan doen en zeg dat ik vrees dat het wellicht van een eerder geconstateerde artrose is. Die suggestie wordt vrolijk weggewuifd en zij raadt mij de Britse variant van Ibuprofen te nemen. Drie maal daags 1 tablet tot het over is. Voordat ik aan route drie begin neem ik een pilletje in en inderdaad een paar uur later gaat het lopen al weer veel beter.

Kells Priory

15 km ten zuiden van Kilkenny is in het plaatsje Kells de Kells Priory te bezoeken. Het gaat hier om de gerestaureerde restanten van een Augustijns klooster dat als een soort fort gebouwd is.

Het 12.000 m2 grote grondgebied wordt omzoomd door een verdedigingsmuur met verdedigingstorens. Daarbinnen is nog een afzonderlijk ommuurd gebied waarin het klooster gevestigd is. Nog duidelijk is te zien hoe de kerk er uit zag.

Naast de kerk natuurlijk het monniken complex met een omgang en daarbuiten een begraafplaats. Ik ben er niet achter gekomen wat het doel was van de grond buiten de kloostermuren. Er was geen enkel verklarend bord en de Q-code werkte niet. Thuis maar nazoeken.

Kilree Monastic Site

Nog geen twee kilometer verderop is de Kilree Monastic Site te bezoeken. Wat een sfeervolle site! Het is gebouwd op een lage heuvel en heeft een klein klooster dat slechts uit één ruimte bestaat. De heuvel is omzoomd met hoge bomen. Naar verluid is het klooster bemand geweest door slechts één kloosterling: St. Rhuidche. Naast het kleine klooster staat een hoge round tower die nog bijna helemaal in takt is en slechts het conische bovengedeelte mist. Iets verderop in het weiland staat een hoog kruis dat uit de 9^e eeuw stamt en taferelen laat zien van Daniël in de leeuwenkuil.

Om het klooster is een kerkhof ingericht. Nog steeds worden daar mensen begraven.

Logeren bij Sint Rhuidche

Al met al een heel mooie site die rustgevend werkt. Reden voor mij om deze plek als mijn overnachtingsplek te kiezen.

Het voelt goed en als ik dan ook nog op een veld langs de weg kom te staan begroeid met klaver dan moet mij dat wel geluk brengen.

Een dag met twee gezichten

Het eerste gedeelte van de rit van vandaag gaat langs de mooie Coppercoast van Zuid Ierland. Die eindigt even voor Ardmore waar ik een wandeling langs de kust maak. Daarna trek ik verder naar het westen over een afschuwelijk lelijke en oninteressante weg. Ik houd dat niet lang uit en sla op goed geluk linksaf weer richting kust. Maar dat houdt ook niet over. Ik overnacht aan de rand van een baai in het plaatsje Whitegate.

Langs de Coppercoast

Ik wordt relatief laat wakker gemaakt door de zon die zijn felle licht door de dakluiken van de camper naar binnen perst. Als ik buiten kom, het is ongeveer 8.30 uur is het al aangenaam warm. Vandaag en morgen zal het warm en zonnig zijn.

Na ontbijt en douchen rijd ik verder over de geplande route. Het is een heel mooie rit die soms vlak langs de kust gaat en dan weer een stukje landinwaarts gaat. Dit gedeelte van de route wordt de Coppercoast genoemd omdat in de 19^e eeuw hier veel koper uit de grond gehaald werd. Ik meen me nog een Britse tv-serie te herinneren die in deze tijd speelde en volgens mij ook in dit gebied. De naam ervan is me ontschoten. Beetje simpel verhaal van moedige ruwe bolster, blanke pit die door zijn principieel en moedig handelen uiteindelijk een welvarende man werd en huwde met de ideale vrouw.

Kilmurrin Cove

De eerste stop tijdens deze rit is bij een mooie baai: Kilmurrin Cove. De baai snijdt diep het land in en aan de landzijde is een breed duin ontstaan die bestaat uit aangespoelde en door de zee glad gepolijste stenen.

Enthousiast door het onverwacht mooie weer en het feit dat het zaterdag is zijn veel Ieren er op uitgetrokken om hier een duik in de zee te nemen. Ik waag het er maar niet op ook al vertelt iemand mij dat het heel goed te doen is dankzij het warme weer en de warme golfstroom. Zij vertelt me dat het eigenlijk nooit heel koud in Ierland is. Sneeuw kennen ze vrijwel niet. Alles vanwege het milde zeeklimaat.

Een coppermine

Daarna rijd ik door naar een site waar de restanten van een kopermijn staan. Het hoofdgebouw is nog goed te herkennen evenals de mijnschacht en het gebouw waar de stoommachine in stond die de overige machines aandreef.

Er is ook nog een lorrie met een stukje spoor te zien voor het vervoer van het kopererts naar een haven 1 km verderop. Het uitzicht over de zee is hier prachtig maar daar hadden de ondergrondse mijnwerkers van destijds niet veel aan want de arbeidsomstandigheden waren heel erg slecht.

Wandeling Ardmore Head

De mooie route eindigt nabij Ardmore. Een mooi vissersplaatsje dat nu een toeristenplaatsje is geworden. Ik wil hier een niet zo heel lange wandeling maken die relatief makkelijk is. Die wandeling leidt me eerst langs Declan’s Hermitage.

Declan was prior van een klooster maar gaf er de voorkeur aan om het ‘management’ van het klooster over te dragen aan iemand anders en te kiezen voor een leven in eenzaamheid. Als je daarvoor kiest en bekend maakt dat er heilige bron naast je hutje staat dan word je in de katholiek traditie al snel heilig verklaard.

Verderop zie ik tegen een rots een wrak van een schip liggen. Het blijkt de Samson te zijn die in 1987 op deze plek strandde. Het is verbazingwekkend hoe in nog geen 35 jaar dit schip tot een wrak omgetoverd is mede dankzij het zoute water.

De angst voor Napoleon

Weer verderop zijn er twee uitkijkposten die uit de tijd van Napoleon stammen. De Ieren waren bang dat Napoleon de overtocht zou wagen naar de zuidkust van Ierland en ze hebben daarom een hele keten van wachttorens gebouwd van waaruit ze de eventueel snode plannen van Napoleon op de voet konden volgen.

Dat was echter maar gedeeltelijk waar omdat de berichten met een semaphone-paal met de hand doorgeseind werd en bij slecht weer was het zicht zo slecht dat berichten niet doorkwamen. Goed dat Napoleon dat maar niet wist.

Voordat ik weer van de kust het land in loop kom ik langs nog een heilige bron: Father O’Donnell’s Well. Ik heb inmiddels begrepen dat Ierland vergeven is van heilige bronnen.

Het leek tijdens de hele wandeling wel of het voorjaar was. Heel veel planten staan nog in bloei die bij ons al lang uitgebloeid zijn. Het is bijzonder dat evenals in Schotland de landbouwgronden tot vlak langs de kust reiken. Iets wat we in Nederland niet kennen volgens mij omdat we altijd eerst de rijen duinen hebben.

Round Towers

Ik kom weer in Ardmore aan en bezoek daar de ruïnes van een kerk met kerkhof en een round tower. De round towers zijn al voor de inval van de Noormannen gebouwd en dienden waarschijnlijk als klokkentorens maar daar is men het niet over eens.

Velen beweren ook dat de round tower dienst deed als kapel. In ieder geval zijn ze stevig gebouwd omdat ze in veel gevallen de bijbehorende kerken overleefd hebben. De aanwezigheid van een round tower was er vaak de reden voor om archeologisch onderzoek te doen naar de inmiddels verdwenen bijbehorende kerk.

Een teleurstellend einde van de route

Terug in Ardmore rust ik wat uit om het laatste gedeelte van de rit van vandaag te doen. Dat valt hard tegen. Zo mooi als het eerste gedeelte was, zo lelijk is het tweede gedeelte. Saaie snelweg die me rechtstreeks naar Cork zal leiden. Het doet me twijfelen of ik de vele kilometers naar Cork wel wil rijden. Tijdens de wandeling sprak ik namelijk een echtpaar dat in Cork woonde en mij vertelde dat Cork niet bepaald een wereldwonder is. Ik ga er vanavond maar eens over nadenken.

Moe van de snelweg rijd ik een willekeurige weg in die leidt naar Whitegate. Daar vind ik mijn overnachtingsplek aan een baai. En tegen de belofte van het Ierse KNMI in gaat het ook nog regenen.

Twee abdijen en de kust

Op de derde dag van de camperreis Ierland bezoek ik Tintern Abbey en Danbrody Abbey. Ik beëindig de dag op een mooie overnachtingsplek aan de kust bij ondergaande zon.

Verbrand

Vannacht goed geslapen. Wel werd ik rond een uur of 2.00 wakker vanwege een flinke hoofdpijn. Die werd veroorzaakt door een verbrande huid. De gisteren zonovergoten dag midden op zee was de boosdoener. De weerapp gaf weliswaar aan dat er geen kans op verbranding was zo laat in het seizoen maar daar kun je toch maar beter niet naar luisteren. Better safe than sorry. Ik had gelukkig in al mijn optimisme after-sun meegenomen en na aanbrengen daarvan en een paracetamolletje ben ik weer ingeslapen en kon ik weer een paar uur doorslapen.

Rond 7.30 uur wakker geworden. Het regende vrij hard. Ook al ben ik geen liefhebber van regen, moet ik toch toegeven dat de ruïnes van de abdij waarbij ik geparkeerd stond goed combineerden met het druilerige weer.

Ik wilde eerst de blogs van de afgelopen twee dagen in orde maken en doorsturen naar de abonnees. Helaas kwam ik er achter dat de persoonlijke hotspot van mijn telefoon niet goed functioneerde. Zeg maar helemaal niet. Ik kreeg hem niet aan de praat en ik zal dus ergens een computerwinkel of een telefoonwinkel moeten zien te vinden zonder dat ik daar veel voor moet omrijden.

Tintern Abbey

Na ontbijt en douche kon ik rond 10.00 de Tintern abdij bezoeken. Ik had geluk want juist in deze weken zijn alle sites van monumentale gebouwen gratis te bezoeken.

De abdij is rond 1200 gebouwd door de cisterciënzers. Ze hebben er slechts 300 jaar gezeten waarna de abdij in het bezit kwam van de Colclough familie. Deze besloot om van de abdij een woonhuis te maken met een boerderij. Daartoe moest er fors verbouwd en bijgebouwd worden. Ik moet er niet aan denken zo een klus aan te gaan. Ik vond de verbouwing en restauratie van mijn huis van ca. 200 m2 al een bijna niet te overziene klus. Laat staan dit onderhavige gebouw van enkele duizenden vierkante meters.

De familie heeft in deze verbouwde abdij ca. 400 jaar gewoond en gewerkt. Rond 1900 is het complex in verval geraakt en toen de monumenten autoriteit besloot om rond 1960 tot herstel over te gaan kon men alleen de resten van de abdij nog redden. Het bijgebouwde woongedeelte is vrijwel geheel ingestort. De meningen zijn verdeeld of het nu goed is dat alleen de oorspronkelijke abdij gerestaureerd is of dat in de restauratie ook de aanbouwen en verbouwingen meegenomen hadden moeten worden.

Na nog wat gesproken te hebben met de beheerder van de site heb ik mijn route vervolgd. Ongeveer 10 km verder kwam ik bij een vergelijkbaar object.

Danbrody Abbey

De eigenaar van het landgoed waarop de abdij gebouwd is, Herve de Montmornecy, stelde een gedeelte van zijn landgoed beschikbaar aan de cisterciënzer monniken van Shropshire in Engeland alwaar ze een abdij moesten bouwen. Dat is rond 1200 gebeurd.

Het is een gigantisch bouwwerk geworden met een schip met vier zijbeuken, een kruistoren en twee transepten met aanpalende kapellen. Het complex is geheel volgens de cisterciënzer traditie gebouwd. Dus een kruiskerk met een bijbehorend klooster waarin een strikte scheiding was tussen de monniken die de geestelijke arbeid verrichten en de monniken die op het land werkten.

Van de restanten van de abdij is nog wel het een en ander te herkennen. Zo kun je je een goed beeld vormen van de refter waar de gezamenlijke maaltijd in stilzwijgen werd gebruikt en waar geluisterd werd naar voorgelezen geestelijke teksten. Het bordes waar de pupiter van de voorlezer zich bevond is nog goed te herkennen.

Het complex heeft slechts een korte bloeitijd gekend. Rond 1500 bleek dat er te veel abdijen waren gebouwd en er te weinig monniken waren om de gigantische gebouwen en landerijen te beheren. Rond 1500 werd dan ook besloten om de gemeenschap op te heffen en het landgoed en de gebouwen kwam in handen van de Etchingham familie.

Evenals bij Trintern Abbey heeft de familie besloten om de abdij om te bouwen tot een mansion. Dat is wel heel rigoureus aangepakt. Kosten noch moeite werden gespaard. En alhoewel de kerk voor een groot gedeelte gespaard is, zijn er nog duidelijk sporen te zien van de Tudor-achtige hoge schoorstenen die aangebracht zijn om de privé vertrekken te verwarmen.

Ook al is Trintern Abbey bekender dan deze abdij moet ik toch constateren dat deze abdij mij meer tot de verbeelding sprak.

Na dit bezoek heb ik de route verder voortgezet. Deze liep langs de zuidkust met in het leuke havenplaatsje Ballyhack een overtocht met een klein veer. Waterford bleek een wat groter stadje te zijn en het leek mij een goede plek om hier een winkel te vinden die mij kon helpen met het tot stand brengen van de internetverbinding via de telefoon. Echter er was bijna geen doorkomen aan in deze stad. Laat staan dat je een parkeerplaats voor een camper kon vinden. Later meer geluk hopelijk.

Tramore

Na Waterford doorgereden langs de kust naar Tramore. Voorbij dit dorp heb ik een heel mooie overnachtingsplek gevonden op een begroeide heuvel vlak langs de kust.

De wolken verdwenen en ik kon zowaar nog een paar uurtjes buiten zitten.

En wat er daarna gebeurde dat kun je je inmiddels wel voorstellen: koken, eten, blog bijwerken, podcast luisteren maar vooral van het uitzicht genieten bij een ondergaande zon.

De eerste dag in Ierland

Vrijwel de gehele dag heb ik doorgebracht op de ferry van Cherbourg naar Rosslare. Laat in de middag kom ik er aan en rijd ik door naar Tintern Abbey waar ik een korte wandeling door de ‘walled garden’ maak.

Een zonnige overtocht

De overtocht van Cherbourg naar Rosslare neemt ongeveer 19 uur in beslag. Ik begin de nacht op de gereserveerde vliegtuigstoel maar kom er al snel achter dat die stoel keihard is en niet in veel standen in te stellen is. Bovendien is de ruimte waar de stoelen opgesteld staan gesitueerd vlak boven de motoren van het schip. Behoorlijk veel lawaai dus. Al snel kom ik er achter dat het veel comfortabeler is om de stoel op te geven en een ligplek te vinden op een van de vele zachte banken die over het gehele schip verspreid staan. Dus toch nog een paar uur slaap gehad.

De volgende dag al vroeg wakker. Na een ontbijt bestaande uit brioche en chocolade cake en prima espresso, heb ik de rest van de dag al lezend en in de zon zittend doorgebracht. Het is een stralend zonnige dag en uit de wind en in de zon is het bijna onaangenaam warm.

Aankomst Rosslare en Tintern Abbey

Rond 14.30 uur plaatselijke tijd kom we in Rosslare aan. Het debarkeren gaat vlot en ook de douane doet niet moeilijk. Ik begin gelijk met het begin van de eerste route langs de zuidkust van Ierland. Maar veel tijd resteert er niet. Ik kom een uur later in Tintern Abbey aan. Het is een abdij die flink vervallen is. Hij is rond 1200 gesticht door de Cisterciënzers en werd bevolkt door monniken uit Wales omdat hier nog wat werk te verzetten was in het kader van de kerstening.

Een paar eeuw later is de abdij in het bezit gekomen van de Colclough familie (natuurlijk van adel) die er bij gebouwd hebben en er gewoond hebben. Meer hoop ik hierover morgen te horen omdat een bezoek gezien het late uur niet meer mogelijk was.

Wel was de ‘walled garden’ nog te bezoeken die ingericht is door de Colclough familie maar door de eeuwen heen in verval is geraakt. Deze tuin was nog te bezichtigen en ik sprak daar de hoofdtuinman die vertelde dat de tuin geheel overwoekerd was in het begin van de 21^e eeuw. Ze hebben een project gestart om de tuin weer in oude glorie te herstellen aan de hand van oude tekeningen en plattegronden en aankooprekeningen die tevoorschijn kwamen in de familieadministratie en vele archieven.

De tuin doet sterk denken aan de opzet van de vele tuinen die ik in Schotland heb bezocht: rechthoekig met een kleine waterpartij, een kas, een siergedeelte en een groentegedeelte en dat alles natuurlijk ommuurd. Het is verbazingwekkend dat na de plannenmakerij en het teeeltrijp maken van de grond deze tuin in nog geen 10 jaar een heel volgroeide indruk maakt.

Ik loop nog een paar kilometer door het omliggende grondgebied met een mooie vijver met kapel en kerkhof en kom dan weer aan bij de parkeerplaats van de abdij. Ik zal hier overnachten zodat ik morgen meteen ter plekke ben om de abdij te bezoeken. Eerst maar koken, de routine oppakken om de blog te schrijven en slapen.

Op weg naar Cherbourg

Op de eerste dag van de camperreis Ierland reis ik van huis naar de haven van Cherbourg. Door de vele files blijkt de geschatte reistijd van TomTom vele uren langer te zijn. Daardoor kom ik nog maar net op tijd in de haven van Cherbourg aan om te kunnen embarkeren.

Een voorspoedig begin

Ik vertrek rond 9.30 uur van huis voor de autorit naar Cherbourg. Ik moet daar om 19.00 uur aanwezig zijn om in te checken. De afstand bedraagt rond 600 km en ik heb dus zeer ruim de tijd. Ten minste daar ga ik van uit. En je voelt hem al aankomen: het lukt nipt!

De eerste 250 km lopen gesmeerd. Het is niet bovenmatig druk op de wegen. Tijdens het rijden luister ik naar een vijfdelige podcast over Leopold II van België van de onvolprezen Vlaamse radiozender Klara. Eerder heb ik in mijn blogs al melding gemaakt van twee andere uitstekende Klara-podcasts: Revolusi en De Bourgondiërs.

Podcast Leopold II

De geschiedenis van Leopold II wordt verteld door Johan op de Beeck die ook de auteur is van een vooral in België veel gelezen biografie. Het verhaal wordt op de bekende ‘sappige’ Vlaamse manier verteld. Niet voorgelezen, maar verteld en het is net of iemand zo maar naast je komt zitten om dit verhaal te vertellen.

Leopold II is de tweede koning van België en je raadt dus al wie de eerste koning was: inderdaad Leopold I. Leopold II kent een tragische jeugd in een kil gezin vol van formaliteiten en gericht op het voorbereiden op het koningschap. Er is sprake van een gearrangeerd en niet gelukkig huwelijk met een telg uit de Habsburgse dynastie. Alle ingrediënten zijn aanwezig voor de ontwikkeling van een wel zeer eigenzinnig  karakter.

Aanvankelijk was er geen land met hem te bezeilen maar na zijn pubertijd raakt hij geïnteresseerd in staatszaken en ijvert er voor dat de Belgische industriële productie bekend wordt in het buitenland. Wat dat betreft was hij een globalist avant la lettre. Dat hij bij dat Belgische avontuur om de export te bevorderen soms wel heel foute beslissingen heeft genomen is algemeen bekend. Zo zorgde hij er voor dat Congo een privé kolonie van hem werd en onder zijn bewind zijn de meest verschrikkelijke dingen gebeurd.

File, file, file en de verveling

Maar terug naar de reis. Verliepen de eerste 250 km goed, de resterende kilometers kenden heel veel files die voor heel veel oponthoud zorgden. Met als gevolg dat ik ook op deze reis weer op het laatste moment, slechts tien minuten voor vertrek van de boot, op het nippertje de boot werd ingeloodst.

Tijdens het wachten en langzaam rijden in de files heb ik me onledig gehouden met het bestuderen van de logo’s en overige reclame uitingen op de talrijke vrachtwagens van de logistieke sector. Het is natuurlijk van geen belang maar het geeft aan tot welke onzinnige activiteiten verveling in de file kan leiden.

Opvallend is het dat bijna alle opschriften op de vrachtauto’s bestaan uit een geknikte lijn die snelheid en afstand moet voorstellen. Liefst wordt deze lijn beëindigd met een pijl. Eventueel aangevuld met een racende hazenwindhond, een springende kangoeroe of een rennende cheeta. De olifant wordt vaak gebruikt om kracht weer te geven.

De aanbevelingen in woorden zijn veelal gebaseerd op varianten van de woorden ‘anytime, anywhere, anything’.

Merkwaardig en soms lachwekkend vind ik de vaak hyperbolische reclamespreuken zoals de volgende: ‘Logistics is our passion’ (natuurlijk aangevuld met belijning en dieren). Passion??? Ik kan me indenken dat je het leuk vindt om in de logistieke sector te werken. Maar passion??? Dan is het wel slecht gesteld met je gevoel van passie of ben je volgens mij een regelrechte nerd als je die zin in alle oprechtheid hanteert.

Dat werd erkend door een ander logistiek bedrijf uit ik meen Slowakije die de naam ‘Tja’ droeg. Wel komisch dat die vlak achter deze passievolle logistieke ondernemer reed. Een mooi relativering.

Even merkwaardig en even komisch is het voorbeeld van een ongelukkige naamgeving. Op de tankwagen van een bedrijf dat gevaarlijke vloeistoffen vervoert stond de volgende naam, waarschijnlijk de eigenaar van het bedrijf: Lanferre.  Als je die naam leest is er niets aan de hand maar als je hem uitspreekt dan doet dat je de wenkbrauwen toch optrekken als je bedenkt dat de wagen ontplofbare stoffen vervoert.

Nipt op tijd aan boord

Zoals gezegd ben ik door al het oponthoud op het allerlaatste moment het haventerrein opgereden. Ik werd snel naar het schip geloodst en nadat ik naar binnengereden was hoorde ik dat de deuren zich sloten.

De ferry is niet heel erg groot en wordt onderhouden door de Stena-lijn: goed onderhouden en een schoon schip met vriendelijk en kundig personeel. Een aanrader. Een groot verschil met de wat rommelige ferry waarmee ik naar Sardinië reisde dit voorjaar.

De laatste paar uren van de dag heb ik al lezend doorgebracht in de gehuurde vliegtuigstoelen.