Dag 3: Van de Tyrreense Zee naar Rena Maiore

De industrieterreinen van Palau

Een vroege aankomst op Sardinië. Maar ik heb niet veel meer van het eiland gezien dan industrieterreinen. Mijn sleutel van de inverter is op raadselachtige wijze verloren geraakt. Die koop je niet zo maar ergens. Dus een lange tocht langs tal van bedrijven op industrieterreinen.

Ride on ride off of toch niet?

Ik word omstreeks 5.00 uur wakker in een gerieflijke stoel op de ferry die mij naar Sardinië zal brengen. We zijn bijna in de aankomsthaven van Olbia. Zo van een afstand te zien niet zo een heel bijzonder stadje. Maar dat geldt voor meer havensteden.

Er wordt in niet goed verstaanbaar Engels gemeld dat we naar de auto’s kunnen gaan om uit te rijden. Ik heb niet zo veel haast want ik stond helemaal achterin de rij bij het oprijden. Dus ik zal wel als laatste aan de beurt zijn. Ik had niet zo veel zin om net als gisteren langere tijd te verblijven in dieselstank op het autodek.

Maar daar vergis ik me in want niet zoals ik verwacht had is het een ride on ride off boot maar een boot met slechts één in- en uitgang. Dus als laatste binnengekomen betekent dus ook als eerste er weer van af rijden.

Mijn naam wordt omgeroepen en ik word tot spoed gemaand. Veel boegeroep is mijn deel als ik eindelijk op het garagedek kom. Maar ik had natuurlijk applaus moeten krijgen. Nu kunnen ze ook de ferry verlaten. Die vervelende toeristen ook altijd.

Waar is de sleutel?

Ik rijd vanaf de boot naar Palau alwaar mijn eerste route zal beginnen. Maar dat zal niet vandaag zijn. Ik vind dat ik gisteren lang genoeg in de auto gezeten heb om vandaag weer achter het stuur te gaan zitten. Bovendien heb ik vannacht niet zo heel lang geslapen. Het zal dus een luie dag worden en ik kies voor een overnachtingsplek vlak langs de kust.

Wel wil ik vandaag nog even het verslag van gisteren schrijven. Om de computer te kunnen gebruiken heb ik dus de nieuwe inverter nodig. Ik wil hem aanzetten maar zie dat de sleutel van de hoofdschakelaar niet meer in het slotje steekt. Dat is op zich geen probleem omdat dat dat vaker gebeurt. En ik kan het me helemaal goed voorstellen dat het gebeurd is omdat ik gistgeren op de snelweg naar Rome reed en dat die snelweg heeeeel erg slecht is. Dus veel gebonk en schokken. Normaliter kan ik de sleutel makkelijk terugvinden in de gesloten kast waar de inverter instaat. Maar hoe ik ook zoek: niet te vinden.

Ik bedenk de meest waanzinnige theorieën om terug te redeneren waar hij gebleven kan zijn. Maar er komt geen verlossend antwoord. Toch moet ik een sleutel hebben. Dus dan maar even bij een grote camping langsgaan om uit te vinden waar een bedrijf zit dat dergelijke sleutels verkoopt. Maar lege ogen en opgetrokken schouders maken mij duidelijk dat ik hier niet veel zinnige antwoorden zal krijgen Bovendien merk ik dat sinds ik Spaans leer het beetje Italiaans waarover ik beschikte vrijwel volledig verdampt is. Dus het worden rare gesprekken.

Op zoek naar een sleutel bij bootbouwers

Wat te doen nu? Dan herinner ik me dat ik in Palau heel veel bootbouwers op het industrieterrein gezien heb en ik het vermoeden heb dat boten ook vaak uitgerust zullen zijn met inverters. Dus terug naar Palau waar ik een willekeurige bootbouwer opzoek. Inderdaad ze gebruiken veel inverters maar als ze merken dat ik niet geïnteresseerd ben in een nieuwe inverter maar slechts in een sleutel zeggen ze dat ze het vreselijk druk hebben. Wel kan ik een geheel nieuwe hoofdschakelaar kopen die makkelijk zelf te installeren is. Het ziet er inderdaad heel makkelijk uit. In Nederland kosten die dingen ca. 15 Euro. Hier vragen ze 65 Euro. Maar, zo zeggen ze, het is wel een hele goeie. Een goede enkele sleutel die op mijn systeem past hebben ze niet.

Als de bedrijfsleidster zich er mee gaat bemoeien zakt de prijs ineens naar 35 Euro. Ik begin met de montage, het gaat tenslotte om slechts 3 kabels. Maar bij de eerste de beste aanraking met een tang om de moeren los te krijgen vliegen de vonken er van af. Dat  is dus niets voor mij. Ik wil morgen niet als een verkoolde mens teruggevonden worden.

De bedrijfsleidster zegt dat er iets verder op een elektrotechnicus zit die zeker tijd heeft om de hoofdsleutel te monteren. Hij houdt zich hoofdzakelijk bezig met boten. Daarheen gereden maar niemand aanwezig. Van buren hoor ik dat hij een klus in de haven heeft en dat hij pas laat in de middag terug is. Ik besluit om maar te wachten.

Het werkt weer!

Als hij terug is meet hij het hele apparaat en de randapparatuur door. Alles in orde. Opluchting. De tijdelijke sleutel die ik van het vorige bedrijf gekregen heb blijkt niet de goede te zijn. Hij zal kijken wat hij in huis heeft. Als hij staat te graaien in een doos vol met onbestemde schakelaars, sleutels, kabels enz. roept hij triomfantelijk dat hij precies die sleutel heeft die ik nodig heb. En verdomd het werkt!!!

Als ik wil betalen dan weigert hij. Hij heeft (brede glimlach) vandaag genoeg verdiend in de haven. Als ik nog een keer aandring kijkt hij me gespeeld beledigd aan. Zo gaan ‘amici’ niet met elkaar om. Maar een handje pinda’s die hij ziet liggen zal hij niet afslaan. Ik geef hem de hele zak mee. Het is inmiddels bijna 18.00 uur geworden en ik kan het verslag van gisteren alsnog maken. Ik sta op een wondermooie parkeerplaats vlak aan de zee. Daar zal ik me morgen maar eens mee bezig gaan houden. Zul je zien dat onder mijn ogen morgen de zee leegloopt en dat ik de verloren gewaande sleutel terugvind. Ik ben het inmiddels gewend bij mijn reizen om met pech te beginnen. Maar inmiddels komen jullie bitter weinig te weten over Sardinië. Overmorgen neem ik revanche. Beloofd.