Dag 23: Van Teulada naar Portoscusogro

Onder en boven de grond

Ik rijd op de drieëntwintigste dag van de camperreis Sardinië in noordelijke richting. Zolang ik langs de kust rijd is het een mooi gebied. Rond het middaguur bezoek ik de Grotta Is Zuddas. Ik rijd verder door naar het noorden en rijd dan door een voormalig mijngebied. In Tratalias loop ik door de restanten van een verlaten dorp en ik eindig in de buurt van de Acropoli di Monte Sirai. Ik heb niet meer de energie om deze site nog te bezoeken en besluit dat morgen als eerste te doen.

Een adembenemend mooie rit langs de zee.

Ik sta relatief laat op en de zon is al lang opgekomen. Te laat dus voor een paar foto’s van deze mooie kustlocatie bij zonsopkomst. In de G&C-stoel met uitzicht op zee neem ik mijn ontbijt om me  vervolgens klaar te maken voor de volgende etappe.

Die nieuwe etappe leidt me tenslotte het binnenland in en eindigt bij de Grotte Is Zuddas. De weg erheen wordt omzoomd door zoet ruikende Oleander struiken.

Ze zijn weliswaar over hun hoogtepunt heen maar zijn nog steeds heel mooi. Die Oleander struiken zie je overigens door heel Italië langs de weg staan.

Verschillen binnen Europa

Bij de grot aangekomen ben ik net een paar minuten te laat voor de rondleiding omdat er zojuist een groep vertrokken is. Ik moet dus een uur wachten. Maar dat is geen straf met een espresso doppio op het terras van een sfeervol café/restaurant bij de ingang van de grot.

Er zitten meer families te wachten voor de rondleiding. En dan zit je al snel te observeren. Aan twee tafels naast mij zitten een Duitse familie en een Italiaanse familie. Grotere verschillen zijn nauwelijks denkbaar. Aan het Duitse tafeltje is vader continu aan het woord op een monotone en totaal niet-dynamische toon. De rest van de familie schijnt het gewend te zijn en zit verveeld de telefoon te raadplegen.

Aan het andere tafeltje zit een even grote Italiaanse familie. Iedereen is aan het woord en vertelt met grote expressie en dynamiek wat hij te vertellen heeft. Ook zij bekijken hun telefoon maar delen hetgeen ze gezien hebben en zijn continu met elkaar in discussie. Geen verschijnsel van verveling. Eén Europa zal wel nooit ontstaan en dat is maar goed ook.

De Grotte Is Zuddas

Rond 12.00 uur worden we naar de ingang van de Grotte Is Zuddas begeleid. Het is niet een heel bijzondere grot. Als je al eens een grot bezocht hebt dan zal er niet snel iets nieuws verteld worden. Het gebruikelijk verhaal over het ontstaan van druipsteen grotten, de stalactieten en de stalagmieten.

Maar dat maakt niet uit. Het is een prettige bijkomstigheid weer eens te lopen in een temperatuur van 16 C.

 

Aragonieten

Één zeldzaam verschijnsel komt hier voor in deze grot en dat betreft het verschijnsel van aragonieten (ik weet niet zeker of dat de juiste term is). Deze aragnonieten zien er uit als een soort donzige schimmel. Men is het er niet over eens hoe dit verschijnsel is ontstaan maar algemeen wordt aangenomen dat deze aragonieten zo weinig water krijgen en nodig hebben en zulke kleine druppels produceren dat ze zich onttrekken aan de zwaartekracht en anders dan de stalactieten zich niet alleen naar beneden ontwikkelen maar elke kant die ze maar op willen.

Het bezoek doet me weer terugdenken aan een mooie ervaring die ik met een groep van mijn studenten in het verleden heb meegemaakt. Één van die studenten was een niet onverdienstelijke amateur speleoloog en hij had ons uitgenodigd om een weekend mee te gaan naar een nog in onderzoek zijnde grot. Dat was heel wat anders dan de gebaande weg die we in deze grot konden volgen. In overall met helm op en met zaklantaarns zijn we dat weekend een eind de grot in gekropen. Op zich een interessante maar ook beangstigende ervaring. Ik zal niet snel een speleoloog worden.

Tratalias

Na het bezoek aan de grot rijd ik verder door naar het noorden. Ik kom nu in een voormalig mijnengebied. Er is niets meer over van deze mijnindustrie. Je kunt er ook niet veel verschijnselen meer van zien.

Ik wil hier het plaatsje Tratalias bezoeken of wat daarvan overgebleven is. Een groot gedeelte van dit voormalig plaatsje is herbouwd op een hoger gedeelte van de heuvel. De reden daarvan is dat er een stuwmeer gebouwd moest worden en dat het lagere gedeelte van het stadje daarvan slachtoffer zou worden.

Een klein gedeelte van dat plaatsje dat hoog genoeg gelegen was kon blijven bestaan maar is zowat onbewoond. Het bijzondere is dat er in het overgebleven plaatsje een heuse kathedraal staat: de Santa Maria di Monserrato. In de dertiende eeuw was Tratalias een bisschopszetel.

De kleine kathedraal is in Romaans-Pisaanse stijl gebouwd en ziet er schitterend uit. De Romaans-Pisaanse bouwstijl houdt in dat het gebouw de soberheid kent van de Romaanse bouwstijl maar eveneens enkele frivoliteiten in zich draagt als kleine versieringen en vaak het gebruik van meerdere steensoorten. Bijzonder bij deze kerk is dat tegen het timpaan aan de voorkant een soort trap gebouwd is. Ik ben er nog niet achter gekomen wat daar de betekenis van is maar het zal wel te maken hebben met de trap naar het eeuwige leven.

Helaas is de kathedraal gesloten. Maar niet getreurd over anderhalf uur zal dit ‘museum-dorp’ weer open gaan. Niet dus. Kwestie van pech.

Tenslotte rijd ik nog door naar het Parco Archeologico Monte Sirai; een phoenicische site. Maar het is al laat en ik ga liever eerst een overnachtingsplaats zoeken en zal de site morgenochtend bezoeken.

Met moeite vind ik een plek die winderig is en het niet haalt bij de schoonheid van de overnachtingsplek van gisteren. Jammer maar het kan niet altijd feest zijn.