Dag 53: Van Sortino naar Nocera Scalo

In storm en regen vertrekken van Sicilië

Vandaag wilde ik eigenlijk Catania nog bezoeken alvorens te vertrekken van Sicilië maar regen en storm laten mij afzien van dat plan. Dus naar Messina gereden om het veer te nemen naar het vaste land van Italië. Daar doorgereden naar de wreef van de laars van Italië om daar aan zee de nacht door te brengen. (345 km).

Naar Catania?

Vanochtend redelijk vroeg opgestaan omdat mijn oorspronkelijk plan inhield dat ik Catania wilde bezoeken waar ik op de heenreis niet aan toe gekomen was. Maar bij nader inzien zie ik er maar van af. Het waait behoorlijk (windkracht 6 à 7; dat hier ongekend is) en bovendien valt er wel heel veel regen. Jammer maar met deze frustratie zal ik de rest van mijn leven maar mee moeten leren leven.

Naar het vaste land

Dus via de snelweg naar de haven van Messina gereden om daar het veer te nemen naar het vaste land van Italië. Als ik via de telepas in wil checken gaat alles goed alleen er komt geen ticket uit de kaartenpaal. Dat betekent dat de transactie gecontroleerd moet worden en dat ik na goedkeuring alsnog mijn ticket krijg. Dat scheelt mij wel twee gemiste boten (geen ramp want de boten varen heel frequent) maar ik mag vooraan in de rij aanschuiven tot grote opwinding van een van de automobilisten die in de file staat.

Als de auto’s van het inkomende veer van de boot afrijden verschijnt er een Nederlandse spiksplinternieuwe camper op de afrijplank die uiterst langzaam en nog voorzichtiger van de boot afrijdt onder veel geschreeuw en nog meer gebaren van de medewerkers die hem tot haast manen. Ik heb nu al medelijden met deze man, wetende wat hem qua wegen en verkeer nog te wachten staat op Sicilië.

Op het vaste land aangekomen rijd ik nog een paar honderd kilometer over de snelweg en besluit dan relatief vroeg om in Nocera Scalo langs het strand een overnachtingsplek te vinden. Het rijden met storm in zo een windvangende camper is nog behoorlijk vermoeiend helemaal als je in de tegenovergestelde rijrichting op een brug een vrachtwagen gekanteld ziet liggen.

Morgen zal het niet veel beter worden met het weer, dus ik reken maar op een relatief lange terugreis.

Wat ik lees

Ik heb al enige tijd niets gemeld over hetgeen ik lees en ik denk er net aan nu ik een lange leesavond voor de boeg heb. Zoals ik inmiddels bijna twee weken geleden meldde was ik begonnen in ‘Dagen in de geschiedenis van stilte’ van de Noorse Merethe Lindstrom. Zoals ik al vreesde was dat niet bepaald een opbeurend verhaal; een en al somberheid. Vrouw vergeefs contact zoekend met haar echtgenoot en de man op zijn manier vergeefs contact zoekend met zijn echtgenote. Zo ook de kinderen. Uiteindelijk leidt het tot niets en eindigt het verhaal vrijwel hetzelfde als het begonnen is. Beklemmend en knap geschreven maar niet mijn ‘cup of tea’.

Daarna ben ik begonnen in ‘Dunkelblum zwijgt’ van Eva Menasse. Een internationaal erkende bestseller. Het handelt over een Oostenrijks dorp dat zijn oorlogsverleden aan het verwerken is maar dat niet van harte doet door het verleden maar te verzwijgen terwijl men in de bekrompen dorpssfeer precies weet wie wat gedaan heeft in de oorlogsjaren maar het liever onder het vloerkleed schuift. Beklemmend beschreven. En wat een knappe beschrijving van die benauwende dorpssamenleving! Ik heb het nog niet uit maar ben ruim over de helft gevorderd. Dus wellicht is het bovenstaande straks helemaal geen adequate beschrijving.

Delen met je netwerk?
(Visited 66 times, 1 visits today)