Camperreis Ierland: Dag 30: van Mullaghmore Head naar Muckross Head

Het hoge noorden van Ierland

Vandaag rijd ik naar de regio Donegal om daar waarschijnlijk de laatste en twaalfde route van deze reis te rijden. De tocht naar Donegal is niet heel erg bijzonder. In Donegal bezoek ik Donegal Castle. Daarna rijd ik door via de vissershaven Killybegs naar een mooie kustroute over hele smalle weggetjes. Ik ben zo gefascineerd door deze kust dat ik besluit om Muckross Head als mijn overnachtingsplaats te kiezen. (87 km).

Op weg naar Donegal

Ik ben vroeg wakker geworden en kan al rond 8.00 uur vertrekken naar route 12 die zal beginnen in Donegal. Maar voordat ik wegrijd merk ik dat de koelkast het niet doet als ik op de motoraccu rijd. Zal waarschijnlijk een zekering zijn. Ik kan die zekeringskast niet zo snel vinden maar uiteindelijk vermoed ik dat hij onderdeel zal zijn van het elektriciteitsblok. Alle zekeringen blijken in takt te zijn. Maar één zekeringsingang heeft geen zekering. Waarschijnlijk er uit getrild. Nieuwe zekering er ingeduwd. Probleem opgelost.

Ik moet eerst ca. 40 km rijden om in Donegal uit te komen. Een zeer saaie en niet zo mooie route en bovendien begint het hard te regenen. In Donegal is het even droog dus ik neem de kans om even door Donegal heen te lopen. Ik heb bovendien anti-histamine tabletten nodig. Dat is niet moeilijk om daar aan te komen want in Ierland heeft ieder dorp of stadje meerdere drogisterijen/apotheken. Ik snap niet hoe zo veel gelijksoortige winkels renderend kunnen zijn.

Geüniformeerde schooljeugd

Als ik door een straat loop moet ik aan de kant voor een groep basisschool leerlingen die met de juf gedisciplineerd door de stad lopen. Ze dragen uiteraard een schooluniform: blauw jasje/rok, blauwe spencer, blauw overhemd en rode stropdas. Het suggereert eenheid maar er is duidelijk verschil te zien: van vers uit de winkel tot morsig en bevlekt. Bovendien is alle kleding veel te groot aangemeten. De discipline van de klas verdampt onmiddellijk als ze mij zien fotograferen; ze willen ook op de foto. Woedende blik van de juf.

Voor de rest lijkt Donegal een niet al te welvarende stad zo te zijn. Een klein centrum met veel trieste buitenwijken.

Ik heb mijn camper geparkeerd in een wijkje met de illustere naam Drumrooske Estate. Een wel heel chique naam voor een heel eenvoudig wijkje dat waarschijnlijk via een volkshuisvestingsproject is opgezet. Alle huizen zijn gelijk van aard. Maar een Ier of een Brit zou geen Ier of Brit zijn als ze zelf niet de typisch Britse ontbrekende uitbouw van het halletje in alle soorten en maten er zelf aangebouwd hadden.

Als ik parkeer vraag ik bij een vrouw die wat staat te tuinieren of het geen bezwaar is om de camper voor haar deur te parkeren want mooi ziet dat er natuurlijk niet uit. Geen enkel bezwaar. Ze zal op de camper letten. En als ik terugkom en weer vertrek zegt ze me dat er met de camper niets gebeurd is.

Donegal Castle

Ik bezoek Donegal Castle. Het kasteel is midden in het stadje gesitueerd. Het stamt uit 1474 en is zeer lange tijd in handen geweest van de clan O’Donnell. Het bestaat uit een toren die bewoond werd en uit een later toegevoegde Jacobijnse vleugel waarin o.a. de hal en de keuken waren ondergebracht. Bovendien is er een poortershuisje als een soort verkleinde echo van de toren. Het hele complex is relatief klein.

Helaas was niet het hele kasteel te bezoeken. Het meest interessante gedeelte (de bovenste etage van de toren) was afgesloten i.v.m. covid. Wel was de banqueting hall te bezoeken met een indrukwekkende open haard, de voorraadkamers op de begane grond en de later aangebouwde vleugel.
Ook dit gebouw is in de jaren ’90 weer perfect gerestaureerd met vrijwel alleen oorspronkelijke materialen. Een methode die OPW vrijwel altijd volgt.

Het beleid van OPW

Als ik het kasteel verlaat spreek ik even met de medewerker van OPW. Het valt me op dat er zo ontzettend veel monumenten gerestaureerd zijn en vraag me af hoe Ierland dat financiert. Het blijkt dat vrijwel alle restauraties door de EU voor 50% gesubsidieerd worden (zal wel uit de bodemloze schatkist van het fonds voor de regionale ontwikkeling betaald worden). De medewerker zegt dat het slechts lijkt of er zo veel gerestaureerd is. Natuurlijk komen al die gerestaureerde monumenten in de reisgidsen voor. Maar het aantal in verval zijnde monumenten schat hij in dit county op enkele duizenden. Er is dus nog veel te doen en te financieren.

Ook vraag ik hoe het mogelijk is dat zoveel kundige medewerkers beschikbaar zijn en betaald kunnen worden. Het blijkt dat de lokale receptionisten en gidsen slechts op seizoensbasis in dienst zijn. In de winter is alles gesloten. Er worden hoge eisen gesteld aan de medewerkers. De meeste gidsen hebben een graad in geschiedenis of archeologie.

Ik heb er bewondering voor hoe Ierland zijn monumentendienst georganiseerd heeft maar het blijft mij een raadsel hoe het op de lange termijn gefinancierd kan worden.

Killybegs

Dan rijd ik door naar Killybegs. Het blijkt de grootste vissershaven van het noorden van Ierland te zijn. Er liggen inderdaad indrukwekkend veel schepen in de haven. Ik loop even door de haven maar de regen jaagt me weer snel de camper in.

Daarna gaat de route langs de kust. Een prachtige weg. Maar helaas zorgt de regen er voor dat het grijs van de zee vlekkeloos overgaat in het grijs van de bewolkte lucht. Het gaat steeds harder regenen en ik heb er wel een beetje genoeg van om over de uiterst smalle weggetjes in deze regen te rijden. Daarom besluit ik om al rond 15.00 uur te stoppen bij Muckross Head. Een prachtige plek vlak langs de kust.

Ik dacht dat ik nooit zo een zee-mens was maar deze reis heeft dat wel veranderd. Steeds weer andere kustlijnen en steeds weer andere weersomstandigheden veranderen het zicht op de zee continu. Ik blijf dus lange tijd naar het spel van de golven kijken. En als het droog (of liever gezegd droger) wordt maak ik nog een korte wandeling over het pad dat langs de zee gaat.

Delen met je netwerk?
(Visited 120 times, 1 visits today)