Camperreis Noorwegen dag 20: Van Øvre Årdal naar Nærøyfjorden (Bakka)

Nærøyfjorden

Op dag 20 van de camperreis Noorwegen rijd ik eerst door de langste tunnen ter wereld: de 24 km lange Laerdastunnel. Aan de andere kant van de tunnel breng ik een kort bezoek aan Flam. Daarna rijd ik langs de Nærøyfjorden. In de middag maak in (steile) wandeling van Bakka naar Rimstigen. Overnachten doe ik langs de door Unesco erkende Nærøyfjorden.

Vanochtend wakker geworden met een slechts heel dun bewolkte hemel. De weerapp voorspelt dat het een redelijk zonnige dag gaat worden. Dus dan de dag maar besteden aan een wandeling. Ik heb geen informatie over waar een mooie fjordenwandeling mogelijk is. Dus via TomTom gezocht waar een VVV-kantoor is. Als de meest nabijgelegen wordt die van Ovre Ardal genoemd. Dat is maar 10 km verderop aan het einde van de fjord. De weg loopt langs de prachtige fjord en omdat het windstil is, is het water spiegelglad. In Ovre Ardal aangekomen blijkt er geen VVV-kantoor meer te zijn. Ik zou kunnen proberen in Andalstangen. Ook geen VVV-kantoor meer beschikbaar. En dat in een tijd van groeiend toerisme. Dan kies ik voor Flam. Iets verderop gelegen maar wel op de route naar de Naeroyfjord waar ik toch al naar toe wil.

Laerdalstunnel

Als eerste moet ik dan de Laerdalstunnel doorrijden. Dat blijkt de langste tunnel ter wereld te zijn met een lengte van 24 km. Hij ziet er uit als een normale tunnel. Maar het indrukwekkende is dat er bijna geen einde aan lijkt te komen. Er zijn om de 500 meter vluchtstroken toegevoegd en om de 100 meter is er telefoon en brandblusmateriaal aanwezig. Voor de mensen die het daar benauwd van krijgen zijn er om de 6 km ruimtes gecreëerd die breder en hoger zijn en voorzien zijn van oranje/geel licht.

Ik stap op een van deze plaatsen uit. Maar wordt eerder nerveuzer dan rustiger van deze plekken. Het lawaai van een enkele auto is in zo’n tunnel ongelooflijk. Dus snel maar weer verder rijden. Het blijft een gigantische prestatie om zo’n tunnel te bouwen. Als je dus een tunneltje in harde ondergrond nodig hebt kun je het beste er een in Noorwegen bestellen.

Flåm

Niet ver voorbij de tunnel kom ik in Flåm aan. Het is een klein dorp met een haven waar cruiseschepen aanmeren en met een klein station die het beginpunt is van de wereldberoemde Flam-spoorlijn. Een korte rit langs een moeilijk tracé met, naar het schijnt, indrukwekkende uitzichten. Als ik in Flåm aankom zie ik vanuit de verte al dat er een groot cruiseschip is aangemeerd. Het is een schip dat boven de boeg zeker 9 etages telt en het moet dus zeker meer dan 1000 toeristen vervoeren. Het is schokkend om te zien dat een dergelijk schip het hele dorp domineert.

En dat geldt ook voor de passagiers. Ze worden net vrijgelaten en de meesten strijken neer op de vele terrassen in de nabijheid van cafés, restaurants en ijssalons. Bovendien is er waarschijnlijk door de bewoners een markt opgezet met de gebruikelijke souvenirs. Ook die mag zich in een grote belangstelling verheugen. Het publiek dat daar rondloopt en zit ziet er niet naar uit dat het erg ondernemend is. Onderuitgezakt op bankjes zitten ze aan hun ijsjes te likken en zitten ze hun phones te raadplegen.

Enkelen zie ik echter met rugzak de benenwagen nemen. Die zijn er dus ook. Flam blijkt dan eindelijk een VVV-kantoor te zitten. De Flåm-spoorlijn is vrij kostbaar en ik vermoed dat ik niet zo veel meer te zien krijg dan ik al gedurende de hele reis gezien heb en bovendien heb ik niet zo veel zin om in een volgepakte trein te gaan zitten want de passagiers van de boot staan in de rij om te boeken. Ik krijg een folder uitgereikt met tal van hikes met vermelding van de moeilijkheidsgraad. Daar moet je hier goed op letten want de normen die de Noren aan de moeilijkheidsgraad stellen zijn aanzienlijk hoger dan in Nederland en aanpalende landen.

Wandeling naar Rimstigen

Ik kies dus voor een groene wandeling (very easy) in de buurt van Gudvangen aan de Naeroyfjord. De folder belooft eerst een steile weg omhoog om daarna een schitterend uitzicht te bieden op de fjord. De duur is gesteld op 4 uur. Ik parkeer de camper bij de kerk van Bakka en ga op weg naar een inderdaad heel smal pad richting Rimstigen. Het is een oud postpad dat in verval is geraakt en nu door de bewoners weer in ere hersteld is. Als ik het over een pad heb moet je je een paadje voorstellen van wellicht nog geen 50 cm breed dat vrij steil omhoog gaat en waarbij je gedeeltelijk ook nog van de ene rots op de andere moet klauteren.

Na een uur moet ik constateren dat de wandeling aanzienlijk zwaarder is dan ik me voorgesteld had. Maar tegelijkertijd denk ik: ‘niet zeuren, het is een ‘very easy’ wandeling.’ Uiteindelijk kom ik na veel langere tijd dan gepland was, bij het doel aan en inderdaad het uitzicht is overweldigend. Na gegeten en gedronken te hebben keer ik weer terug. Ik weet nu waar ik ongeveer, zonder uit te glijden of te vallen, de beste foto’s kan maken.

Ik ben bij het bergwandelen beter in het stijgen dan het dalen en dat geldt hier ook. Sommige gedeeltes zijn heel nat en glad dus ik doe het voorzichtig aan maar doe het daardoor waarschijnlijk nog langzamer dan de brochure beschrijft. Uiteindelijk kom ik doodop beneden aan en constateer dat alle inspanningen om mijn conditie op peil te houden niet veel uitgehaald hebben. Een beetje teleurgesteld keer ik terug naar de camper waar ik eet en in slaap val.

Daarna rijd ik door naar een geschikte overnachtingsplek aan de fjord. Die is na een kilometer spoedig gevonden. Een van de mooiste plekken waar ik ooit gestaan heb. Zeker nu de lucht helemaal helder wordt en de zon de bergen in een rood licht zet. Achter mij een grote waterval; voor mij de prachtige fjord met weer spiegelglad water en boven op de bergen nog sneeuwvlaktes. Regelmatig komt er een veerboot voorbij. En helemaal links is er een boot aangemeerd van de superrijken: grote boot met twee bijboten en een helikopter op een apart dek. Fijn als je veel geld hebt en je jezelf dit kunt veroorloven maar of ze gelukkiger dan mij zijn met mijn simpele camper betwijfel ik.

Nærøyfjorden

Ik ga voor het koken nog even buiten zitten met de folder van de wandelingen om eventueel een volgende uit te zoeken hoewel de moed me in de schoenen gezonken is nu ik moet constateren dat zelfs de very-easy-routes voor mij moeilijk te doen zijn. En wat zie ik? De route die ik vandaag gelopen heb blijkt niet groen te zijn (zoals ik dat gisteren bij kunstlicht meende te zien) maar rood (bij daglicht). Dus niet de lichtste categorie maar de een na zwaarste categorie: ‘very, very demanding’.

Weer speelt kleurenblindheid mij parten en ik lijk er maar niet van te leren. Toch een opluchting en trots dat ik deze wandeling uitgelopen heb, zij het in aanzienlijk meer tijd. Na deze constatering ben ik opgelucht nog wat gaan lezen. Het boek over Duitsland is uit en van Irina heb ik enige tijd geleden een boek van Stefan Zweig cadeau gekregen: ‘Ongeduld’. Ik ben gelijk geboeid zowel door het onderwerp als door de stijl van schrijven. Weer zo’n literaire verrassing die je een paar maal per jaar tegenkomt. Daarna gekookt en voor het eerst buiten gegeten.

Na het eten komt er een kleine camper voorbijrijden die stopt en de bestuurder vraagt me beleefd in het Engels of ik er bezwaar tegen heb dat zij ook op die plek komen staan. Natuurlijk vind ik dat goed want wie ben ik om iemand de toegang tot een openbare ruimte te ontzeggen. Maar het feit dat ze het vragen geven al aan dat ze rekening met anderen houden. Het blijken Spanjaarden te zijn die al jaren in Londen wonen (hij heeft filmwetenschappen gestudeerd en werkt ook op dat gebied). Ze zijn al meer dan 6 weken op reis, hebben de UK doorkruist, België, Nederland, Denemarken en nu ook Noorwegen.

We raken aan de praat over allerlei reiservaringen en over het feit dat in Europa de middenklasse aan het marginaliseren is door een falend overheidsbeleid. Hij stelt dat het vrijwel onmogelijk is om heden ten dage nog een huis in Londen te kopen. Te duur. De hele markt wordt beheerst door de superrijken en wat vroeger achterbuurten waren zijn nu de wijken waar de yuppen terecht komen. Velen trekken uit Londen weg om te constateren dat een jarenlange verwaarlozing van het ‘platteland’ heeft geresulteerd in een steeds grotere armoede doordat er niet geïnvesteerd is. Ziedaar, de nieuwe segregatie die aan het ontstaan is.

Ook de Brexit komt uiteraard ter sprake en met name de rol van Schotland is boeiend daar in. Maar voor het grootste gedeelte hebben wij reiservaringen uitgewisseld. Tenslotte besluiten ze om een kampvuurtje te maken van het kletsnatte hout. Ik wens ze veel succes in de verwachting dat dat niet gaat lukken. Maar daar vergis ik me in. Na ruim een uur ontstaan er de eerste vlammetjes nadat ze zich de longen uit het lijf geblazen hebben. Doorzetters dus. Tegen 23.00 uur ga ik nog de afwas doen en nog wat lezen in ‘Ongeduld’ om daarna te gaan slapen.