Camperreis Noorwegen dag 26: Van Øystese (Hardangerfjord) naar Saudafjorden

Hardangerfjord en Suadavegen

Op de 26e dag van de camperreis Noorwegen al vroeg op pad gegaan. Eerst langs de mooie pastorale Hardangerfjord met zijn vele fruitboomgaarden maar daarna door een woest rotslandschap dat grote indruk maakt. Voorbij Sauda maak ik nog een wandeling naar de Svandalsfossen om vervolgens aan de fjord een overnachtingsplaats te vinden.

Vanochtend op 7.00 uur opgestaan. Het ziet er naar uit dat het qua weer weer een mooie dag gaat worden. Om 8.00 uur op pad. Al eerder heb ik gemeld dat de Noren niet bepaald matineuze tiepjes zijn. Tot 10.00 ben ik dan ook vrijwel de enige die op de weg rijdt. Het gaat eerst eventjes richting noord om dan via de tunnels waarin de rotondes zich in de berg bevinden en de Hardanger Brue weer zuidwaarts te rijden over de 13. Ik heb nog een poging gedaan om de rotondes in de berg te fotograferen. Geen klassefoto maar toch redelijk gelukt.

Hardangerfjord

Weg 13 is een smalle weg die door veel toeristen bereden wordt (na 10.00 uur dus). Langs de weg een aaneensluiting van kersenboomgaarden die aan de weg verkocht worden (ik bedoel natuurlijk de kersen, niet de boomgaarden). Ik merk dat ik er niet helemaal bij ben. Het is een mooie route maar ik denk dat de laatste dagen te overladen zijn geweest. Of word ik een beetje blasé van al dat moois dat ik de afgelopen weken gezien heb? In Odda eindelijk een servicepunt gevonden. Dus toilet verversen, water verversen en vuil water lozen.

Op weg naar Sauda

Iets ten zuiden van Odda kom ik bij de Låtefossen. Dat zijn twee watervallen die direct naast de weg naar beneden komen. Bij veel toestroom van water dient de politie het verkeer te begeleiden door de ontwikkelde wolken. Indrukwekkend maar helaas weer heel veel toeristen. Ik neem dus vervolgens een andere weg om de drukte te mijden. Weg 520 naar Sauda. Eerst rijd ik door een mooie kloof en als ik hoger kom boven de boomgrens verandert mijn passiviteit bij donderslag. Wat een landschap tref ik aan: Kaal en hier en daar sneeuwvelden en veel kristalheldere meren.

Maar het meest bijzondere is dat dit gebied sterk in ontwikkeling is. Ik bedoel dit niet in economische of culturele zin maar in geologische zin. Ik ben nog nooit door een rotsgebied gereden dat zo getekend wordt door breuk en instortende bergen. Alle steenmassa’s zijn intensief voorzien van horizontale, verticale en diagonale barsten. Langs de weg zie ik 10 meter hoge rotsblokken die kennelijk door die barsten van de berg losgescheurd zijn. Het lijkt wel of het hele landschap op instorten staat. Ik zou hier niet graag verantwoordelijk zijn voor het onderhoud van de weg. Over de 10 km van dit traject doe ik ongeveer 4 uur omdat ik steeds wil uitstappen en ergens een lange wandeling kan maken. Schitterend.

En ook hier weer heel smalle wegen. Op een van die smalle stukken staat een tegenligger stil. De bestuurster durft niet nog meer naar de kant van de weg te gaan. Ik kan ook niet veel meer naar rechts gaan. Ze durft niet achteruit te rijden en als ik achteruit moet rijden moet ik dat een paar honderd meter doen. Dus ik ben uitgestapt en heb aangetoond dat ze zeker nog een halve meter ruimte had.

Dan durft ze nog 25 cm. naar rechts te gaan. Daardoor kunnen we met ingeklapte buitenspiegels elkaar toch passeren. Maar als ik haar passeer dan zie ik achter haar een veel bredere camper aankomen en ik zeg haar dat ik een volgend probleem tegemoet mag zien. Met een gilletje reageert ze en rijdt vervolgens opgelucht door. De chauffeur van de tegenliggende camper rijdt echter rustig slechts 50 meter achteruit om daar in een vluchthaven te gaan staan. Probleem opgelost.

Als ik dit enerverende gebied verlaat en Sauda voorbij rijd, rijd ik langs de Saudafjord. Iets verderop liggen de Svandalsfossen. Weer dus een waterval. Maar het bijzondere is dat hij toegankelijk is gemaakt door een interessant stelsel van onder architectuur gebouwde trappen. Het zijn, zo stelt men beneden 550 treden. Dat doe ik dus maar. Maar de mooie stalen trappen houden halverwege op om over te gaan in natuurstenen trappen met goede op- en aftredes, maar weer verderop liggen de treden verder uit elkaar. Het wordt dus weer een stukje klauteren. Maar het is de moeite waard. Je komt uiteindelijk uit bij het eerste plateau waar de waterval 40 meter naar beneden stort.

Dan rijd ik nog een paar kilometer door en kom aan bij een mooie parkeerplaats met een nog veel mooier uitzicht op de Saudafjord. Dus ik blijf hier om te overnachten. Het is nog steeds mooi weer dus ik kan nog geruime tijd buiten zitten om het verslag te schrijven en te lezen.

De kaart van de route van vandaag is in twee delen weergegeven omdat Google een gedeelte van weg 520 (Saudavejen) niet opneemt in de trajecten. Waarschijnlijk te steil en te bochtig.