Dag 26: Van Magazzini naar Porto Palma

De Costa Verde

Op de zesentwintigste dag van de camperreis Sardinië ben ik vroeg opgestaan om van de koelte van de ochtend gebruik te maken bij een wandeling door de wandelende duinen. Daarna heb ik het mijnbouwmuseum bezocht. Vervolgens nog een 20 km naar het noorden gereden naar de kustplaats Porto Palma waar ik morgenvroeg een kustwandeling wil maken.

Wandelende duinen

Zoals met mezelf afgesproken sta ik vanmorgen om ongeveer 5.30 uur op om na ontbijt rond 6.00 uur te vertrekken voor een wandeling door het gebied van de wandelende duinen van de Costa Verde.

Wandelende duinen??? Ja, wandelende duinen. Het zijn duinen die vaak matig begroeid zijn en door de wind steeds de neiging hebben om op te schuiven. De wortels van de beplanting houden ze immers niet hun plaats. Ik heb wandelende duinen eerder meegemaakt in de zuidwest hoek van Spanje maar die waren niet zo spectaculair als hier. De duinen hier zijn vaak hoger dan 50 meter  en je ziet ze bijna als een zandlawine op je af komen.

De moeilijkheid voor wandelaars van wandelende duinen is dat, als de beschrijving van de wandelingen en de kaarten niet regelmatig geactualiseerd worden, de realiteit een heel andere kan zijn dan in de beschrijving of op de kaarten staat aangegeven.

De wandeling

Ik begin dus vroeg om de hitte van de late ochtend en de  middag voor te zijn. De wandeling begint bij een opslagloods voor lood- en zinkerts. Die loods lag aan zee om verscheping mogelijk te maken. Momenteel wordt de loods omgebouwd tot een luxe hotel. Restanten van het spoorlijntje dat liep tussen de mijn en de loods zijn nog steeds te zien.

Het eerste stuk loop ik over een brede zandweg en ik schaam me bijna om te zeggen dat ik het koud heb. Na 1,5 kom buig ik linksaf om even verderop door een doorwaardbare plaats van een rivier naar de andere kant te komen.

Magazzini

Ik loop een stuk door een klein eucalyptus bos heen waar het heel kruidig ruikt om tenslotte uit te komen bij één van duinen die dit bosgebied aan het opslokken is. Het pad waar ik overheen zou moeten lopen is al bedekt door ruim een meter zand. Er zit dus niets anders op dan om langs de onderkant van dat duin door de maquis te lopen. Gelukkig heb ik een lange broek aan dus geen vrees voor stekels.

Nu gaat het steil omhoog. Door de maquis gaat het nog goed maar dan kom ik in een zandduin-gebied terecht en dat wordt lastiger. Een meter omhoog worstelen en je zakt weer een halve meter naar beneden. Boven aangekomen zou er een houten uitzichtpunt moeten zijn maar dat valt tegen. Ook hier weer een voorbeeld van slecht onderhoud waarschijnlijk als gevolg van wispelturigheid in het beleid. De toren zal destijds met subsidie gebouwd zijn maar nu het subsidie er niet meer is verandert de toren in een ruïne. Wat een kapitaalsvernietiging!

Als ik weer naar beneden loop over een goed pad kom ik tenslotte in het rivierdal terecht van de Riu Piscinas. Die rivier moet ik door het veranderende stroombed verschillende keren doorwaden naar de andere kant.

Magazzini

Het is niet heel diep. Ik wordt slechts nat tot de kuiten. Uiteindelijk kom ik terecht bij enkele betonnen zuilen die waarschijnlijk bedoeld waren om er een waterreservoir van te maken. Weer zo een mislukt project. Weer een ruïne. Tenslotte kom ik bij de kust aan en wadend door de zee loop ik terug naar het beginpunt van deze mooie wandeling.

Het mijnmuseum Pozzo Gal

Na even uitgerust te hebben vertrek ik rond 10.00 uur naar het mijnmuseum Pozzo Gal waar ik gisteren al langsgereden was. Ik ben de eerste bezoeker en wordt vriendelijk ontvangen door een enthousiast blaffende hond die waarschijnlijk niet zo veel bezoekers ziet. Het museum is gevestigd in een voormalige mijn waar zink, lood en zilver werd gewonnen. De gewonnen erts wordt vervolgens met een treintje vervoerd naar de wasserij waar verder sorteerwerk en scheiding plaatsvindt. Ik heb overigens niet het idee dat al het mijnwerk ondergronds was. Er zijn ook tekenen te zien van dagbouw.

Al die gebouwen die eind jaren ’70 van de vorige eeuw nog in werking en in tact waren zijn nu gedegradeerd tot ruïnes.

Een schrijnend contrast komt nu bij mij naar boven zoals omschreven in het boek Grand Hotel Europa: de maakindustrie en de daaraan verwante industrie is in verval. Het toerisme is in opkomst getuige de bouw van het luxe hotel aan de kust. Het stemt een beetje melancholiek.

Het museum afficheert zich als multimediaal museum maar dat maakt de instelling niet helemaal waar. Er zijn wel enkele video’s die geactiveerd worden als je er langs loopt maar daarmee is het multimediale karakter wel gekarakteriseerd. Dat neemt niet weg dat de interviews die met ex-mijnwerkers vastgelegd zijn in video’s indrukwekkend zijn. Ze zijn ronduit schrijnend te noemen zeker als je bedenkt dat de primitieve omstandigheden waaronder gewerkt moest worden tot ver in de jaren ’60 van de vorige eeuw hebben voortgeduurd.

Mijnmuseum Pozzo Gal

De verhalen zijn enigszins vergelijkbaar met de verhalen van de mijnwerkers in Zuid Limburg maar dan veel onmenselijker. 8 Uur werken op een dag in galerijen die vaak niet meer dan 1 meter hoog waren. Geen toestemming om tijdens het werk te eten. Bij te geringe productie ontslag. Bij ziekte geen loon. Strenge controle op vermeend slecht gedrag. Een maandloon van slechts 50 Euro enz. enz. enz. Er was vroeger volop werk hier. Er waren dorpen van meer dan 5.000 inwoners die afhankelijk waren van de mijnbouw. Maar de arbeidsomstandigheden waren ronduit slecht te noemen. Vergeleken met Zuid Limburg valt te constateren dat de lonen in Nederland meestal heel goed waren. Dat er vakbonden actief waren (ook al liepen de katholieke bonden aan de leiband van de clerus en de mijndirecties) en de omstandigheden dus aanzienlijk beter waren dan hier.

De rest van het museum stelt eigenlijk niet zo veel voor. Er hangen tal van foto’s. Er is nog een machine te zien en enig boormateriaal. In de bijgebouwen zijn andere wonderlijke tentoonstellingen te zien zoals een verzameling insecten en planten, een verzameling oude tijdschriften, leerboeken voor kinderen enz. Positief gezegd: heel afwisselend. Negatief gezegd: een ratjetoe zonder enkele zichtbare samenhang. Al met al een heel matig museum (met uitzondering van de getuigenissen), eigenlijk een heel slecht museum.

Middag: rust

Het is inmiddels al weer 14.00 uur geworden en de hitte begint weer ondragelijk te worden. Een wandeling langs de kust zit er dus niet meer in vandaag. Die doe ik dan maar weer morgenvroeg.

Porto Palma

Langs een stille weg heb ik een mooie overnachtingsplaats gevonden met uitzicht op de naar zee aflopende heuvels en de zee zelf. De rest van de middag buiten gezeten in de schaduw en begonnen te lezen in de korte verhalen van Stefan Zweig. Erg goed! Tenslotte nog een mooie zonsondergang meegemaakt boven de zee.

Delen met je netwerk?
(Visited 131 times, 1 visits today)