Dag 2: Van Chartres naar Dompierre sur Charente

Kerkbezoek en autoweg

Vandaag bezoek ik de kathedraal van Chartres en voor de rest is het een lange reisdag. Ik overnacht ca. 100 km ten noorden van Bordeaux. (539 km).

Koude nacht

Het heeft vannacht flink gevroren. Maar met een dubbel dekbed en een muts op mijn hoofd heb ik het goed warm kunnen houden. In de  ochtend word ik wakker met herinneringen aan de jaren ’50: grote en dikke ijsbloemen op de ruit en waar ik geademd heb op het dekbed is het bevroren. Vond je dat vroeger in de winter de normaalste zaak van het leven, door onze luxe van tegenwoordig is het heel bijzonder.

Na de camper opgewarmd en ontbeten te hebben ben ik vertrokken naar de binnenstad van Chartres. Ik had het idee dat het een vrij grote stad was. Maar gisteren op de overnachtingsplaats waar ik aan de rand van een weiland stond zag ik de torens van de kathedraal relatief dichtbij. Het bleek dat het dan ook maar 20 minuten lopen was van de overnachtingsplaats naar de kathedraal. Maar wat was het koud: vorst en een behoorlijk stevige wind.

De kathedraal van Chartres

De kathedraal van Chartres staat bekend om zijn gotische architectuur en is in de tweede helft van de 12^e eeuw  gebouwd. Ik sta altijd versteld van het feit dat ze destijds, 900 jaar geleden, dergelijke bouwwerken wisten te maken. Aan de hoofdingang zijn rijke beeldhouwdecoraties rond de portalen te zien maar ik was meer onder de indruk van het bordes met de ingangen aan de zuidzijde van de kerk. Geen plekje van die gevel is niet bewerkt.

 

Een actieve geloofsgemeenschap

Maar deze kathedraal is vooral bekend om zijn rijke glas-in-loodvensters. Zowel qua aantal als qua schoonheid. Althans dat laten de geleerden ons weten. De afbeeldingen vormen als het ware een soort stripverhaal voor de grote massa die destijds het lezen niet machtig was. Naast deze ‘vertellende’ ramen zijn er ook een paar fraaie rosetvensters te zien.

Als ik in de kerk binnenloop is er net een mis aan de gang. De kerk is behoorlijk gevuld. De grijze haren overheersen zoals gebruikelijk bij kerkdiensten. Het is een heel traditionele dienst, nog net geen latijn, met veel preken met forse stemverheffing en waarschuwende vingers in de lucht. Ook wordt er veel gezongen. Een voorzanger probeert de parochie aan het zingen te krijgen. Maar o, o, o, wat zingt deze man vals, de parochie herstelt dat. Dat zo een man niet iemand in zijn omgeving heeft die zegt dat hij het voorzingen maar beter aan anderen over kan laten. Maar ja, kerkelijke hiërarchie… Ach laten we het maar positief bekijken: aan gebrek aan enthousiasme lag het niet.

Na afloop is er een soort bijeenkomst waar iemand die iets naars heeft meegemaakt gesterkt wordt door parochie-genoten. Ook de pastoor is er uiteraard. En dan valt me toch weer het gebrek aan echt medeleven op. De pastoor schudt de hand en grijpt als extra blijk van medeleven met zijn linkerhand de bovenarm van de ander, hij buigt licht voorover, hoofd een beetje schuin en dan heel droevig kijken en nee, nee, nee met het hoofd schuddend. Het is zooooo een cliché.

De glas-in-lood vensters

De glas-in-lood vensters zijn inderdaad prachtig en er zijn er heel veel. Maar ze zijn wel heel erg druk zodat je van een afstand nauwelijks het ‘stripverhaal’ herkent. Zo veel details zijn er te zien dat je per raam wel een half uur nodig hebt om een en ander te duiden.

Ik had verwacht dat de vensters een verpletterende indruk zouden maken, vergelijkbaar met mijn ervaringen in Ravenna vorig jaar. Maar dat werkt dit keer niet. Ik weet niet waar het aan ligt. Waarschijnlijk (ondanks dat de ramen erg groot zijn) verdwijnen die ramen te veel in de grote omvang van deze kathedraal, en lijken het toch eigenlijk maar ramen van een normale omvang te zijn. Ravenna was zo verpletterend omdat de mozaïeken vaak de gehele, relatief kleine ruimtes vulden.

Een tweede reden kan zijn dat de kathedraal een koude indruk maakt. Hij is grotendeels de laatste jaren gerestaureerd en dan ziet zo een kerk er wel erg ‘spic en span’ uit.

Door de restauratie, die nog gaande is, kon ik ook niet alle roset vensters bekijken. En laat nu net het mooiste venster aan het oog onttrokken te zijn.

Beeldhouwwerken

Om eerlijk te zijn was ik nog meer onder de indruk van de beeldhouwwerken dan door de glas-in-lood vensters. Ze vormen een soort ‘muur’ om het koor heen en die is tientallen meters lang met het meest verfijnde beeldhouwwerk dat je je maar kunt voorstellen. Levensecht. Het is alsof de afgebeelde personen als het ware uit hun nis naar je toe komen lopen, je iets willen aanreiken, je iets willen vertellen of uit hun nis willen springen. Het vakwerk van de kunstenaars komt met name tot uiting in de geweldige manier waarop geplooide kleding in het uitgehakte steen wordt weergegeven.

Na ca. 1,5 uur in de kerk doorgebracht te hebben loop ik de korte afstand terug naar de camper. Ik ben wel blij dat ik het gezien heb maar het is niet te vergelijken met de indrukken die de mozaïeken in Ravenna op mij maakten.

De verdere reis naar het Zuiden

Na een korte lunch vertrek ik verder naar het zuiden. Het zijn weer veel péages door een niet heel erg boeiend landschap. Rond 18.00 uur besluit ik dan maar om een overnachtingsplek te zoeken die ik vind in een rustig dorpje: Dompierre sur Charente. De overnachtingsplek is aan een rustige weg vlak naast de rivier de Charente gelegen. Vannacht wordt het aanzienlijk minder koud, en morgen belooft het overdag ook warmer te worden. Het echte zuiden komt in zicht.