Camperreis Spanje dag 59; van Monroy naar Torildo

Wandeling naar Cerro Gimio

Het wordt een stralende dag, deze 59^e dag van de Camperreis Spanje. Ik wandel eerst kort door het dorpje Monroy en reis dan door naar Villareal de San Carlos van waaruit ik een langere wandeling maak. Daarna rijd ik door naar mijn overnachtingsplaats nabij Toril.

Monroy

De belofte van de weer-app komt uit. Van vanochtend vroeg tot vanavond laat is het een en al zon. Temperatuur rond de 20 graden.

Ik word vroeg wakker gemaakt door vissers die in groten getale de oevers van de rivier bevolken. Nou ja, groten getale, ca. 20 maar dat is voor deze streek toch heel wat. Na douche en ontbijt rijd ik terug naar het dorp Monroy. Het lijkt er wel uitgestorven op dit vroege uur. Ik maak een korte wandeling door het dorp en koop brood bij de plaatselijke panaría. Het dorp is, zoals ik gisteren schreef niet echt een museumdorp. Goed en slecht onderhouden staan door elkaar heen. De ene straat is van een betonlaag voorzien, de andere van straatstenen, een enkele van zand. Het dorp beschikt over een fraai gerestaureerd kasteel waar heel veel ooievaars hun nestplek gevonden hebben.

Als ik beneden bij het dorp terugkom bij de bus staat daar een oudere boer met zijn hond en vijf koeien. Thuis moet hij waarschijnlijk niet over veel gras beschikken want van dit karige veldje wordt door de koeien gulzig gegeten. De hond komt dreigend op mij af maar wordt door de boer streng teruggeroepen. Dan komt hij weer naar mij toe en als ik hem aai dan slaat zijn humeur 180 graden om tot tevredenheid van de boer.

Hij probeert mij wat te vertellen maar het is mij onmogelijk om het te verstaan. Dus dan staan we beiden maar wat langs elkaar heen te praten in onze eigen taal. Ik wil een foto maken van dit prachtige span en ik vraag of ik een foto mag maken maar het lacht verlegen en zegt nee. Ik weet dan nooit zo goed wat ik moet doen in een dergelijke situatie. Doorzetten en hem over zijn grens van bescheidenheid heen trekken of het nee respecteren. Het wordt het laatste.

 

Wandeling naar Cerro Gimio

Dan rijd ik de 40 km naar Villareal de San Carlos. Dat ligt in het nationaal park Monfragüe. Ik vrees dat het er druk zal zijn: mooi weer en weekend. Maar dat valt alleszins mee. Op de parkeerplaats van waaruit mijn wandeling begint staan nog geen 5 auto’s en het is toch al 12.00 uur.

De wandeling heeft een lengte van ongeveer 10 km, maar omdat ik nog twee omweggetjes maak voor de mooiigheid zal het totaal ongeveer 14 km zijn geworden.

De wandeling begint gedurende een kilometer eenvoudig op een pad met flagstones dat geschikt is voor minder mobiele mensen. Na 200 meter wordt ik er welkom geheten door een afgebeten hertenpoot die kaalgevreten is: memento mori. De natuur ziet er zo vredig uit maar intussen…

Dan gaat de wandeling door een bosgebied met prachtige beekjes en veel bloemen. De lelies staan op het punt om uit de knop te komen. Vervolgens kom ik in een gebied waar niet zo lang geleden de Eucalyptusbomen zijn weggehaald en waar struiken zijn geplant en eikenbomen. Dat lijkt niet zo boeiend te zijn maar doordat de struiken laag zijn en niet dekkend krijgen de bloemen de kans om zich te laten zien en dat is wondermooi.

Nu je als nietig persoontje midden in zo een gebied staat en je je realiseert dat het hier om de aanplant van tienduizenden bomen gaat dan zet dat wel aan tot denken. Want het is niet zo maar even een boom in de grond stoppen, nee er moet een plastic buis omheen aangebracht worden om aanvreten van de bast tegen te gaan en dan moeten er nog twee of drie palen de grond in met gaas er omheen om het loof te beschermen.

Stel nu dat het heel snel gaat en dat je een kwartier nodig hebt om één boom te planten. Dan doe je er op één dag ca. 30. Dat is toch om gek van te worden als je je realiseert dat er bij wijze van spreken 90.000 bomen geplant moeten worden. Ik zie de bosbouwer al voor me wakker schrikken; badend in het zweet en helemaal in de war van een nachtmerrie: ‘Pilar, nog 89.970 bomen’ schreeuwt hij tegen zijn vrouw.

Ik loop door en nader de Cerro Gimio heuvel. Het gaat steil omhoog over een open pad. Ik word opgeschrikt door een schaduw die plotseling over mij heen komt. Ik weet eerst niet wat het is, maar later herhaalt het verschijnsel zich en dan zie ik dat boven mij een gier rondzweeft. Eerst naar beneden en dan op de thermiek weer naar boven. Het voelt een beetje ‘eery’ aan. Zou de hertenpoot van vanochtend dan toch een omen zijn? Ik stap maar flink door om de gier de indruk te geven dat ik in topconditie ben.

Boven aangekomen op de Cerro Gimio heb je een prachtig uitzicht over de omgeving. O.a. kun je de Taag goed zien. Ik houd er pauze gedurende een uur en geniet van het uitzicht. Ik raak in gesprek met een jong stel dat in de buurt woont en naar hun eigen zeggen vrijwel het hele park kennen. Ze lopen er bijna ieder weekend. Ze weten veel te vertellen over de fauna waar ze speciaal in geïnteresseerd zijn. Zij blijkt onderwijzeres te zijn en vertelt dat natuureducatie een verplicht onderdeel van het curriculum is tegenwoordig. En dat is te zien aan het grote aantal bussen met scholieren die ik deze reis gezien heb bij bezoeken aan natuurreservaten.

Ik ga de heuvel weer af en volg nu een lastig pad verder naar beneden maar de schoonheid van de bloemenpracht compenseert het lopen over het steile pad. Ik steek een wild stromend riviertje over en dan is het nog even klimmen om daarna op een makkelijk te bewandelen pad te komen.

Rond 17.00 uur ben ik terug bij de bus. Ik krijg een what’s appje van Alex met uitstekende studieresultaten van zijn laatste examenperiode. Wat ben ik trots op hem.

Ik eet wat en rust even uit en ga dan op zoek naar een overnachtingsplek. Die plek vind ik buiten het nationaal park langs een zandweg in het midden van een prachtige dehesa met een waterpoel en verschillende soorten eiken. De plek geeft uitzicht op de besneeuwde toppen van een bergketen ten noorden van het park. Het is heel stil. Ik hoor veel koekoes en hoppen en voor het eerst hoor ik ook een legertje krekels. Ik probeer er een te vinden maar hoewel het geluid oorverdovend is en ik er vlak bij moet zijn zie ik hem niet. Om 20.00 uur wordt het te koud om nog langer buiten te blijven dus ik ga koken en deze post schrijven. Daarna ga ik relatief vroeg naar bed.