Camperreis Spanje dag 58; van Talavan naar Monroy
Wandelingen omgeving Talavan
Het ziet er naar uit dat de 58e dag van de Camperreis Spanje overwegend droog zal blijven. Ik besluit dan uiteraard om iets buiten te gaan doen. Het worden twee wandelingen door een wetland in de buurt van Talavan en door een zeer gevarieerd dehesa-gebied nabij Monroy. Ik overnacht op een wonderschone plek aan de oever van de wilde Rio Almonte.
Wandeling Embalse de Talavan
Gisteren was er weliswaar veel regen maar na die doorstaan te hebben werd ik rijkelijk beloond met een dubbele regenboog. Ik heb de foto alsnog aan de post van gisteren toegevoegd.
De weer-app komt zijn belofte na. Het is niet helemaal droog maar slechts een enkel spatje en dat is voor mij dus droog na alle eerdere ervaringen. Na het ontbijt ben ik meteen vertrokken voor een wandeling van ongeveer zes kilometer rond de Pontono de Talavan, een meer waar ik vannacht aan de oever overnacht heb.
Het is bijna droog en de route gaat over karrensporen dus ik vind het niet nodig om zware wandelschoenen aan te doen (ik heb een hekel aan het langdurig vastrijgen van de schoenen). Maar daar krijg ik spijt van want ondanks het feit dat de weg een karrenspoor is, sluit dat niet uit dat na de vele regen overal plassen staan waar je niet overheen kunt springen. Dus binnen de kortste keren zijn mijn schoenen kletsnat en zijn mijn jeans doorweekt.
Zo op het eerste gehoor zijn er veel vogels in de buurt. Ik hoor o.a. de koekoek, de hop, de ooievaar en verschillende zangvogels die ik niet herken. Ze blijven alle op gepaste afstand van mij. Dus fotograferen heeft geen zin. Halverwege de wandeling is er een observatiehut. Op die observatiehut nestelt een ooievaarspaar. Maar ver voordat ik de hut intrek zijn ze van het nest verdwenen. Als ik in de hut zit komt een van de twee terug op het nest en begint boven mij met veel kabaal het nest bij te werken. De ander bekijkt het van een afstand op een elektriciteitspaal.
Vlak voor de hut staat een doornig struikje en dat trekt vele vogels aan. Een mooie kans om ze te fotograferen. Maar ze zijn supersnel en er zijn dus slechts enkele foto’s gelukt. Naast de ooievaar herken ik alleen de fuut. De rest herken ik niet. Maar dat is niet zo verbazingwekkend voor een oorspronkelijke Amsterdammer die slechts geleerd heeft dat er sijsies en drijfsijsies zijn.
Het is doodstil in de nabijheid van de observatiehut. Er staat geen wind en die hoor je dus niet. Maar van alle kanten komen vogelgeluiden. Ik hoor o.a. de koekoek, de hop en de merel. Ook hier herken ik nauwelijks enig ander vogelgeluid. Ik zit er bijna een uur en het valt me op dat na een kwartier de vogels dichter bij de hut durven te komen. Ook de tweede ooievaar keert terug op zijn nest op het dak en dat gaat met veel lawaai gepaard.
Dan keer ik terug naar de bus, drink koffie en ga naar de volgende bestemming in de buurt van Talavan. Dat is nog geen 10 km rijden.
Wandeling door de velden van Talavan
Ik stop bij een pijnbomenbosje en als ik de bus uitstap is er een hels lawaai van wel duizenden Spaanse mussen. Je ziet ze nauwelijks meer ze laten zich gelden door hun getjilp. Ook zitten er veel ooievaren in de kruinen van de pijnbomen. Ik kan me goed indenken dat de ooievaren eens een aanklacht zullen indienen tegen de mussen vanwege burenoverlast want dat tjilpen gaat de hele dag door.
Ik parkeer op de nabijgelegen kleine parkeerplaats maar beperk op tijd dat de boer die de nabijgelegen olijfboomgaard beheert recentelijk de grond heeft geploegd en daar ook een stuk van de parkeerplaats heeft meegenomen. Ik ben voorzichtig want ik heb bittere ervaringen deze reis met vers omgeploegde boomgaarden.
Na de lunch vertrek ik opnieuw voor een wandeling van 6 km. De wandeling gaat door een schitterend dehesa-gebied waar je alle ontwikkelingsfasen van de dehesa op korte afstand van elkaar ziet. Er worden veel vogels beloofd tijdens deze wandeling maar ik hoor er niet veel en zie er nog minder. Maar daar tegenover staat dat de wandeling een heel rijke flora te bieden heeft. Alle bermen en de meeste graslanden staan volop in bloei en je raakt haast bedwelmd door de geur van de brem, de lavendel en de kamille.
De dehesa-velden worden afgewisseld door kleine olijfboomgaarden waar weliswaar oude maar kleine olijfbomen op staan. Later zie ik dat ze klein gesnoeid worden. Waarom dat is weet ik niet. Hoop ik later achter te komen.
In het tweede deel van de wandeling hoor ik meer vogels o.a. veel hoppen met hun eentonig geluid. Maar ik zie er geen een. Na twee uur keer ik terug bij het pijnenbosje en vanaf 500 meter hoor je de Spaanse mussen al luid en duidelijk.
Daarna rijd ik door naar Monroy. Het is er doodstil. Ik zie bijna geen mens op straat. Anders dan in Andalusië zien de dorpen er hier niet zo gelikt uit. De huizen zijn wat minder fraai onderhouden en beschikken lang niet alle over spierwitte gevels. De dorpen in Andalusië waren mooi maar deze dorpen komen echter over.
Overnachten langs de Rio Almonte
Ik besluit nog vijf kilometer door te rijden naar de Rio Almonte. Die blijkt in een tamelijk diepe kloof te liggen en ziet er vrij wild uit, waarschijnlijk door het vele regenwater van de laatste dagen. Het is een idyllisch landschap. Ik parkeer de bus op ongeveer 200 meter van een oude watermolen bij een stroomversnelling die niet meer in gebruik is. Aan de overkant van de rivier zitten verschillende mensen te vissen.
Tegenover de bus zit een vader met zijn dochter. Het is duidelijk dat hij haar het vissersvak aan het leren is. En dat gaat hem goed af want met twee hengels trekken ze zowat iedere vijf minuten een grote vis uit het water. De meeste gooien ze weer terug in de rivier (in de meeste streken mag je geen inheemse vissen meenemen). De dochter heeft nog een leeftijd waarin haar vader een held is en alles wat haar vader doet wil ze zelf ook doen. Ik hoop voor de vader dat dat nog lang zal blijven duren maar ik vrees dat hij zich er op moet voorbereiden dat hij binnen 2 of 3 jaar niet meer de held van zijn dochter zal zijn. Maar ik weet zeker dat zijn dochter mooie herinneringen zal bewaren aan die visavonturen met haar vader in die indrukwekkende natuur.
Ik kan nog lange tijd buiten zitten want de lucht is blauw geworden en de zon schijnt volop. Pas rond 20.00 uur ga ik naar binnen om te koken en dan volgt het gebruikelijke programma. Het was een heel mooie dag!!!
En eerlijk Hans, die mooie dag is je van harte gegund na alle nattigheid.
Het lijkt hier vandaag ook een start te maken met een periode van warmer weer, waar we ons heel erg op verheugen. Jij veel vogels, wij hebben sinds kort een huiseekhoorn die steeds dichter bij huis onze broodresten komt ophalen. Ook leuk….
En: gisteren in de bibliotheek deel 1 van Kristina Sandberg gehaald. De geboorte van een kind. Helemaal als vanouds, Maj met haar onzekerheden en dwangneurotische trekjes. Hier ontmoet ze Tomas en de rest kunnen we bijna raden. Zeker ook gaan lezen.
Mij staat bij dat je half april jarig bent, ik heb twee data in een laatje van mijn geheugen, 14 en 17. Om niet te laat te zijn stuur ik je nu alvast onze hartelijke felicitaties en de wensen voor een goed vervolg van jouw reis, letterlijk en figuurlijk.
Dank je wel Thea, dat je dat nog onthouden hebt! Het is de 17e. Ik ga het eerste deel van Sandberg ook nog lezen en ga daarna kijken wat ze nog meer geschreven heeft. Het gunnen heeft gevolgen gehad. Vandaag was het een stralend mooie dag. Ik sta nu in een mooie dehesa met een oorverdovend koor van krekels. Kunnen eekhoorntjes geluid maken?