Dag 8: Van Parco del Limbara naar La Marinedda

Water en kerken

Op dag acht van de camperreis Sardinië leg ik de ongelooflijke afstand van 50 km af. Het begint met water tanken, dan twee kerken en tenslotte eindig ik in zee.

De kwaliteit van water

Ik ben vroeg op en heb goed geslapen. Na douchen en camper schoonmaken rijd ik om ongeveer 8.00 uur weg. Ik ga het laatste stuk van route 1 rijden. Daar heb ik dus 5 dagen over gedaan. Straks kom ik nog tijd te kort om alle routes te rijden.

Ik rijd de weg steil af naar beneden naar de SS392. Mij is verteld dat als ik een paar kilometer op deze weg rijd ik aan de linkerkant een parkeerplaats zal tegenkomen met tal van waterbronnen. En dat klopt.

Ik kom bij een kleine parkeerplaats waar al vijf auto’s staan maar er is net nog plaats voor mij. Er zijn vijf watertappunten die gul water laten uitstromen. Ik sta er naar te kijken als een Arabier in de woestijn: wanneer zal het stromen van het water ophouden?

De beste reclame voor bronwater

Bijna alle waterpunten zijn bezet door overwegend oudere mensen. Ik stap uit en vraag in mijn gebrekkig Italiaans of het acqua potabile betreft. Een oudere man die forse plastic jerrycans aan het vullen is, kijkt mij aan alsof hij beledigd is. ‘Certo!!!’. En het is volgens hem nog heel goed water ook. En om dat te illustreren giet hij een halfliter flesje vol met water in één teug naar binnen. Hij uit een oerkreet en smakt met zijn lippen. Hij houdt het flesje op afstand voor zich en kijkt er naar alsof hij verbaasd is dat er zulk goed drinkwater bestaat. Vervolgens zwaait hij met zijn hand bij zijn linkeroor. O,o,o, wat lekker! Maar hij doet nog meer om de kwaliteit te bewijzen. Met een onbetwist Italiaans gebaar zet hij zijn duim op zijn wijsvinger en middelvinger en brengt dat gebaar vlak bij mij gezicht en beweegt zijn arm heen en weer: Het beste water dat er is.

Inmiddels staan meerdere mensen bij zijn demonstratie. En als ik in mijn gebrekkig Italiaans/Spaans (ik weet het af en toe zelf ook niet meer) vraag waarom er zo veel mensen hier water halen, komen er diverse antwoorden: in de eerste plaats omdat het zulk lekker water is, in de tweede plaats omdat het veel beter is dan het leidingwater, in de derde plaats omdat de watervoorziening buiten de steden en dorpen vrij onzeker is en in de vierde plaats (dikke knipoog) omdat het gratis is.

Water als winstmaker

Inmiddels komt er een stationcar voorrijden en de reclametekst geeft aan dat de auto van een hotel afkomstig is. Een vrouw stapt uit, bemoeit zich niet met het gesprek, maar gaat ijverig tientallen lege flessen Pelligrini vullen. Er wordt weer dik geknipoogd. Ik neem aan dat deze flessen in het hotel niet gratis worden verstrekt maar dat de klanten de volle Pelligrini prijs moeten betalen. Of ben ik nu te cynisch?

Nadat ik al mijn flessen gevuld heb en de watertank weer volgetankt heb ben ik klaar om te vertrekken. Maar eerst proef ik het water nog even in vergelijking met het spawater dat ik nog heb. En inderdaad het is voortreffelijk water (ik bedoel het water van de bron).

Door het Parco del Limbara

De weg die ik rijd is bijzonder mooi. De natuur is prachtig; een mooi bosgebied vergelijkbaar met de natuur die ik gisteren tijdens de wandeling heb gezien. De weg is nieuw geasfalteerd en van goede belijning voorzien en er is geen kip op de weg (ook geen auto). Inmiddels heb ik wel een paar kruinen van bomen geraakt met de camper en is een van de contourlichten op de weg achtergebleven. Als ik het Parco del Limbara uitrijd kom ik in een kaler en lager gelegen gebied. Heel warm. Doodstil. Je hoort werkelijk niets met uitzondering van een vogel die ook niet al te enthousiast is. Er is ook geen publiek om zijn gezang te beluisteren.

Ik rijd verder en kom dan in een gebied waar graan en hooi gedorst worden. De hooirollen liggen klaar om verder te drogen en naar de boerderij vervoerd te worden. En weer die stilte.

Sanctiario M.S. di Castro

Als ik de vlakte verlaat en weer de eerste heuvels in rijd, kom ik bij de Sanctiario  M.S. di Castro. Een prachtig romaans pelgrimage kerkje met een mooi portico, gelegen in een tuin met een indrukwekkende boom.

Zo moet een kerk zijn. Het is in al zijn eenvoud indrukwekkend. Slechts het barok aandoende altaarstuk detoneert een beetje. Maar wat een sfeer. Ik trek er veel tijd voor uit om foto’s te maken en na te denken.

Ik heb langere tijd niet meer gefotografeerd en ik moet weer wennen aan de camera. Door alle omstandigheden heb ik tot op heden alleen in de automatische stand gewerkt. Nu schakel ik over om de manuele stand (valt niet mee) en maak repeterende foto’s met diverse belichtingstijden.

San Pietro delle Immagini

Na een uur loop ik weer terug naar de auto om de reis te vervolgen. Ik rijd weer door een droge maar ietwat geaccidenteerde vlakte en kom dan uit bij de San Pietro delle Immagini. Het is fraai gelegen in een vallei.

Ook weer een romaans kerkje maar nu met de frivoliteit van twee soorten steen en dat maakt het tot een pisaans-romaanse kerk. Ik word aan een heus loket ontvangen door een vriendelijke vrouw die mij volstopt met folders en een uitleg geeft over de kerk. Ze biedt mij een espresso aan en gaat met me mee de kerk in om een en ander uit te leggen. Het is weer adembenemend mooi en indrukwekkend.

Ik zou het niet slecht doen als monnik. Jammer dat het altaarstuk dat relatief belangrijk is, overgeplaatst is naar de hoofdkerk van het nabijgelegen Bulzi. Als ik vraag waarom dat is gebeurd begrijp ik het niet helemaal. Ik verblijf ongeveer een uur in en om deze prachtige plattelandskerk.

A blessing in disguise

Daarna keer ik terug naar het eenvoudige café dat naast de kerk is gelegen. De vrouw en haar vriend hebben inmiddels gezelschap gekregen van een vriendin. Ze spreekt goed Engels en de conversatie verloopt soepeler. Als ik naar haar afkomst vraag zegt ze geboren te zijn op Sardinië maar dat ze op relatief jonge leeftijd naar Londen is verhuisd i.v.m. werk (werk is op Sardinië moeilijk te vinden voor de jongere generatie). Vanwege familiebezoek is ze ongeveer 1,5 jaar geleden voor een paar weken naar Sardinië terug gegaan. Maar toen brak Corona uit en kon ze niet terugkeren naar Londen. Het heeft haar de gelegenheid gegeven om na te denken over haar toekomst en ze is er met volle overtuiging achter gekomen dat de kwaliteit van leven op Sardinië zoveel beter is dan in Londen, dat ze zich nu niet meer kan indenken ooit nog terug te keren. Dan maar met veel minder geld. Mooi verhaal.

Aan zee

De reis gaat door in de richting van de kust. Castelsardo is zoals de meeste badplaatsen/havenplaatsen. Dus niet zo veel bijzonders. Ik rijd het stadje door en beland op een parkeerplaats.  Ik heb behoefte aan verkoeling dus zwembroek aan en naar de zee. De zee is hier, waarschijnlijk door de ondiepte, veel aangenamer van temperatuur dan mijn vorig zeebezoek.

Het is een klein strandje en er zijn ongeveer 50 mensen. Veelal ouders met kinderen en kleinkinderen. Typisch Italiaanse familiebeelden: ‘dolce far niente’. Dijsselbloem zal er wel een verklaring voor hebben.

Ik verblijf ongeveer 2 uur aan de zee en keer dan terug naar de auto. Koken, blog schrijven, lezen en slapen. Wel nog even nadenken wat ik morgen zal doen: de geplande volgende route rijden? Maar die gaat door heet laagland. Of een andere route volgen door een middelgebergte dat veel koeler zal zijn. Ik zie het morgen wel.