Dag 31: Van Busachi naar Rebeccudo

Langs Romaanse kerken

Vanochtend op de eenendertigste dag van de camperreis Saradinië, de laatste kilometers gereden van de vijfde route. Ik kom o.a. langs de prachtige thermen in Fordongianus. Daarna via de snelweg grotendeels doorgereden naar het begin van de zesde route. Van die zesde route slechts enkele kilometers gereden en ik beland in een uiterst romantisch dorp Rebeccu. Daar zal ik ook de nacht doorbrengen en kan ik nog wat avondfoto’s maken van dit mooie dorp.

Onweer!!!

Vannacht heel slecht geslapen. Gisteren was het onbarmhartig heet en in de avond was er geen windvlaag te ontdekken. Dus de hitte bleef in de camper hangen. Rond 4.00 uur begon het te onweren. Slechts weinig regen. Maar de regen zorgde er wel voor dat de luchtdruk omlaag ging en er wind begon op te zetten. Eindelijk werd het koeler. Overdag gelukkig ook veel minder warm dan gisteren.

De thermen van Fordongianus

Na het ontbijt de laatste kilometers van route 5 gereden. Die brachten mij in Fordongianus. Deze plaats staat bekend om zijn thermen. Na enig zoeken kom ik op de weg langs de rivier waar deze thermen te vinden zijn.

Ze verkeren nog in heel goede staat. Het water dat uit de thermen komt is vrij warm. Ik schat ruim 40 graden.

De Chiesa Romanica di San Lussorio

Even voorbij Fordongianus rijd ik langs een prachtige romaanse kerk: San Lussurio. De kerk en het terrein er om heen zijn helaas afgesloten maar ik ben toch in staat om enkele foto’s te maken. Helaas niet van het interieur. Byzantijnse en Romaanse architectuur hebben verreweg mijn voorkeur. Romaanse architectuur vanwege de eenvoud waardoor je bijna gedwongen wordt in jezelf te keren en je niet te vergapen aan alle pracht en praal om je heen.

Vervolgens draai ik de snelweg op naar het noorden. Ik rijd ongeveer 120 km en kom dan uit in Bonorva. Helaas verzuim ik om daar de romaanse kerk San Nicola di Trullas te bezoeken. Dat zal ik alsnog doen als ik deze circuit-route beëindig.

Rebeccu

Ik rijd een paar kilometer verder en kom daar in het plaatsje Rebeccu aan. Het is een eenvoudig dorp en nog geheel ongerept. Aan het begin van het dorp spreekt een vrouw mij aan om te vertellen wat er allemaal te zien is in de omgeving. Ze doet me tal van suggesties maar het is te warm om al die suggesties op te volgen.

Ze vertelt me dat het dorp vrijwel onbewoond is. Er zijn dertig huizen en er wonen slechts 4 mensen. Zijzelf is Romeinse maar in de zomer komt ze naar Rebeccu om daar de belangen van het ‘spookdorp’ op zich te nemen.

Rebeccu was vroeger een belangrijke plaats. Hier resideerde Koning Beccu (Re Beccu) die was getrouwd met wat later een heks bleek te zijn. Zij werd het dorp uitgejaagd, vastgebonden op een ezel. Deze ‘heks’ heeft vervolgens haar vloek over het dorp uitgesproken waardoor het plaatsje in een neerwaartse spiraal geraakte. Ze heeft er voor gezorgd dat de bevolking afnam en er nooit meer dan 30 mensen zouden wonen.

Het dorp is heel eenvoudig en kijkt uit over een uitgestrekte laagvlakte. De huizen lijken mij in de staat te verkeren zoals ze ooit voor de eerste keer gebouwd zijn. Het is er doodstil; niemand te zien. Je hoort alleen het klapperen van een losse deur en een hek waarvan de scharnieren piepen. Het dorp maakt eerder een Spaanse dan een Italiaanse indruk.

Ik ben zodanig geraakt door de schoonheid van dit dorp dat ik besluit om te overnachten bij de ingang van het dorp en vanavond nog wat sfeeropnamen van het dorp te maken.

Ik rijd nog even terug want vlak voor het dorp zag ik ook een prachtig klein romaans kerkje staan: de Chiesa di San Lorenzo di Rebeccu. Helaas ik kan er niet bijkomen want alle paden erheen zijn door de landeigenaren afgesloten. Jammer. Dan maar wat foto’s op afstand. Wat had ik het interieur graag gezien.

Een groepswandeling

Als ik weer terugkom in Rebeccu dan zit ik nog wat te lezen in Zweig en als ik wil gaan koken komt de dame die ik vanmiddag gesproken heb naar me toe en zegt dat er een groep van 4 toeristen is die wat van het dorp en de omgeving willen zien. Of ik zin heb om mee te lopen. Natuurlijk doe ik dat.

Het blijkt qua samenstelling een gevarieerde familie te zijn. Een dochter die op Sardinië woont en een moeder die in Kiev woont. Haar oom die van Sardinië is met zijn dochter vergezellen hen.

Ik loop wat te praten met de oom. Hij is geboren en getogen in Sardinië en heeft nooit de behoefte gehad om er te vertrekken. Hij vervolgt zijn verhaal met een lofzang op het eiland. En ik moet toegeven dat ik zijn beweegredenen kan voorstellen. Hij is bevriend met de Nederlandse consul in Italië en als ik ooit in problemen kom moet ik niet aarzelen zijn naam te noemen als ik contact heb met de consul. Ja, zo gaat dat in Italië.

We lopen om het dorp heen en bezoeken eerst een heilige bron die al lang voor de geboorte van Christus water gaf. Vervolgens gaan we naar een gebouw in het open veld dat vroeger een soort sauna was maar later dienst heeft gedaan als een gevangenis. Een bekende Italiaan die ooit brand stichtte in Rome heeft hier gevangen gezeten.

Ik praat ook nog even met de dochter van de Oekraïense moeder. Zij is in Sardinië terecht gekomen omdat ze hier meer kansen zou hebben. Maar dat valt wat tegen. Ze heeft weliswaar werk maar zou graag werk hebben dat haar meer interesseert en uitdaagt. Ik merk dat overal op het eiland de jeugd behoorlijk gefrustreerd is door het gebrek aan goede banen. En wat doe je dan? Dan ga je naar het buitenland. En daar begint dan de brain-drain die al het talent uit Italië wegzuigt.

Het wandelingetje duurt een klein uur en als we weer boven in het dorp zijn dan ploffen we neer op twee bankjes met uitzicht op de vallei. Fotomoment.

Als ik afscheid heb genomen van de familie loop ik terug naar de camper om te koken. Ik breng nog even een fles wijn naar de dame die zo aardig was om ons rond te leiden.

Rebeccu bij avond

Als het gaat schemeren loop ik nog een keer het dorp in met mijn camera. De beschermvrouwe van het dorp loopt nog een eind met me mee en praat honderd uit. O.a. over een klein maar niet onbelangrijk filmfestival dat jaarlijks hier gehouden wordt in augustus: met al die malle toeristen.

Ik maak een hele serie foto’s. Ik ben om. Vond ik gisteren nog het dorp San Leonardo de Siete Fuentes het sfeervolste wat ik gezien heb, nu staat Rebeccu op de eerste plaats. Wat een atmosfeer!!!

Als ik weer terug ben ga ik gelijk slapen. De korte duur van de nacht gisteren zal er voor zorgen dat ik goed zal slapen en de koele temperatuur zal daar zeker ook een bijdrage aan leveren.