Dag 28: Cabras

Reparatie verlichting en bumper

De achtentwintigste dag van de camperreis Sardinië heeft in het teken gestaan van het uit een greppel lostrekken van mijn camper en het repareren van de daardoor geleden schade. Sorry mensen maar door al dat gedoe heb ik niet al te veel foto’s gemaakt.

De camper is weer bevrijd

Ondanks het hellend vlak van de camper heb ik toch redelijk goed geslapen. Alleen werd ik af en toe wakker van ‘geweerschoten’ die automatisch afgevuurd werden om ongedierte bij de meloenen in het veld weg te houden.

Om 6.30 uur word ik wakker door veel geluid buiten. De arbeiders voor het oogsten van de  meloenen zijn aangekomen en hebben twee tractoren bij zich. Ik loop naar ze toe en probeer zo goed en zo kwaad als dat gaat mijn probleem uit te leggen. Dat wordt gelukkig begrepen en voor de tractor uitrennend begeleid ik een tractorbestuurder naar de vastzittende camper.

Dan is het zo gepiept. Er wordt een stevige band gelegd tussen camper en tractor en binnen nog geen minuut wordt de camper uit zijn benarde positie getrokken. Maar niet de hele camper. Het blijkt dat de achterbumper aan slechts nog een paar electriciteitsdraadjes met de camper verbonden is. Bovendien doet geen enkele achterlamp het meer (ook niet de achteruitrij camera.

Als ik de berijder van de tractor een fooi wil geven schudt hij verontwaardigd zijn hoofd en wijst naar de gesneuvelde bumper.

De onvolprezen alarmcentrale van Aveco

Ik vind het toch link om de bumperkabels door te knippen en zonder verlichting naar een garage te rijden. Ik raadpleeg daarvoor de hulpdienst van mijn verzekeraar: Aveco. En die handelen zeer doortastend: 1) nee niet gaan rijden zonder verlichting, stel dat er wat gebeurt, 2) wij zoeken naar een bergingsbedrijf in de buurt dat we naar je toe sturen om je naar een garage te brengen. Ik hoef alleen even via whatsapp mijn locatie in graden door te geven.

Binnen een half uur belt de medewerkster van Aveco terug en zegt dat er een bergingsbedrijf naar mij toe komt. Binnen 2 uur moet dat er zijn. Zij bepalen wat er gedaan moet worden en weten ook bij welke garage ik het best terecht kan. En inderdaad binnen 2 uur komt er zo een bergingswagen voorrijden met 2 mensen: de berger en zijn neefje (want die spreekt Engels).

Het bergingsbedrijf

De bumper wordt gedeeltelijk afgemonteerd en vastgebonden aan de achterkant. De camper hoeft niet op de bergingswagen getakeld te worden. Ik krijg een snoer feestverlichting die achter op mijn camper gebonden wordt en met zwaailichten van de berger rijd ik vervolgens achter hem aan naar een garage ongeveer 15 km verderop. Daar aangekomen is het middagpauze en moet ik tot ongeveer 15.00 uur wachten wanneer de zaak weer open gaat.

De reparatie

Om drie uur bemoeit de eigenaar van de goed geoutilleerde garage zich met mijn geval. Ik zeg dat ik vrees dat het wel een paar dagen zal duren eer dat de te bestellen bumper binnen zal zijn. Hij kijkt mij verbaasd aan: ‘bumper bestellen??? Deze is toch goed??? Ja een paar scheurtjes maar dat kunnen we in orde maken en weer stevig vastzetten en alle verlichting zal gerepareerd worden inclusief de aansluiting van de achteruitrijd camera. We kunnen er gelijk mee beginnen.’

Ooit zo iets in Nederland meegemaakt? Als je bij wijze van spreken een nieuw onderdeel nodig hebt raden ze je liever aan om maar een nieuwe auto te kopen.

Ze gaan er mee aan de slag en de klanten moeten achter een gele corona-lijn wachten. Er wordt hard gewerkt in deze garage. De ene na de andere reparatie wordt gedaan en er is geen pauze. Naast mij staat een man te wachten waar ik mee in gesprek raak: Voetbal. Wat vreselijk dat Nederland er uit ligt, maar wel terecht. Waar is het Nederlandse voetbal gebleven van de jaren ’90? Italië is in de ban van de wedstrijd tegen Spanje morgen.

De onmenselijke werkdruk in Nederland

Hij vraagt hoe lang ik reis en waar ik geweest ben. Na bestudering van het routeschema keurt mijn routes goed. Hij vraagt of ik gepensioneerd ben. Ik bevestig dat. En hoe oud ik was toen ik met pensioen ging. 67 Jaar. Nu valt hij bijna in een beroerte tegen de vlakte. Maar hij herstelt zich en roept hard naar de medewerkers van de garage: ‘Weten jullie hoe lang deze man voor zijn pensioen heeft moeten werken? 47 jaar! Ze komen nu naar me toe lopen om te controleren of ik wel levend ben en goed bij mijn hoofd ben. Handen gaan de lucht in uit wanghoop. Ogen rollen in de kassen en kijken naar de hemel. Veel gezucht en ontstelde kreten. In Italië gaat iedereen met pensioen na hoogstens 42 jaar.

Iedereen gaat weer hoofdschuddend aan de slag: die stomme Nederlanders!

Dan praten we nog wat over koetjes en kalfjes. Zijn zoon, zegt hij trots, heeft na veel inspanning, een studiebeurs voor 4 jaar in Amerika gekregen: economie. Ik zeg dat hij terecht trots mag zijn.

Dan beginnen ineens de lichten te knipperen van de camper. We zijn twee uur verder. Er moet nog een zekering vervangen worden en klaar is de reparatie. All-in een rekening van nog geen 100 Euro. Daar mag je nog niet eens een garage voor binnenrijden in Nederland. Wel een heel dikke fooi gegeven en me afgemeld bij de alarmcentrale (dat gebeurt bijna nooit zegt mijn accountmanager: veel eisen en nooit een bedankje). Ja zo zijn Nederlanders dan ook weer vaak.

Overnachten nabij Tharos

Ik ga op weg en rijd nog ca. 20 km om in de buurt van Tharos een overnachtingsplek te vinden. Ik ben blij en opgelucht dat de reparatie en al niet langer dan een dag geduurd heeft.

Koken, buiten zitten, lezen en blog schrijven en daarna slapen.