Camperreis Ierland Dag 24: Van Ballyvickmaha naar Achill

Naar Achill Island

Het verhaal wordt eentonig maar het giet weer van de regen. Ik vertrek rond 9.00 uur voor het vervolg van route 10. De eerste stop zal zijn bij Errew Abbey. Daar raak ik aan de praat met William die vlak bij deze abdij een mooi huis en een zo mogelijk nog mooiere tuin heeft in een beboste omgeving aan de rand van een groot meer. Na het bezoek aan de abdij vervolg ik mijn weg naar Achill Island dat bekend staat om zijn mooie kusten en kliffen. Ik kies mijn overnachtingsplaats in de buurt van Keem waar een prachtig uitzichtpunt is. Helaas er wordt een film gedraaid dus het gebied is afgesloten. Bovendien valt er door de mist niet veel te zien. Morgen misschien. (98 km).

Op weg naar Errew Abbey

Vanochtend niet zo vroeg vertrokken naar Errew Abbey, een abdij die prachtig gelegen moet zijn op een schiereiland. Ik rijd er in een half uurtje naar toe en moet dan nog ca. 5 km over een landweg rijden naar de abdij toe. Maar zoals zo vaak wordt die landweg die in het begin breed is, allengs smaller en smaller met het gras weer midden op de weg. Gelukkig is er nauwelijks verkeer. De weg houdt op en dan moet je nog een paar honderd meter lopen naar de abdij.

William

Als ik me klaar maak voor het bezoek klopt een wat oudere man op de deur. Wil ik naar de abdij lopen? Ik bevestig dat en vervolgens kijkt hij naar mijn reeboks. Dat is niet zo een goed idee om dat op die schoenen te doen. Maar als ik wil kan ik een paar Wellingtons van hem lenen (niet vergeten om later in de inventarislijst van de camper een paar laarzen op te nemen). Ik zeg dat ik denk dat het wel meevalt maar hij houdt aan en ik ben hem er achteraf zeeeeer dankbaar voor.

We raken aan de praat. Het is een bijzondere man. Een zeer ontwikkelde man (heeft lang in de onderzoekswereld gewerkt) en een genuanceerd denker. Een uitnodigende en zachtaardige blik, een beetje voorover staand, leesbril in de hand en als hij een goede zorgvuldige formulering zoekt dan kijkt hij even weg.

We praten wat over het alleen reizen (heeft hij ook veel gedaan). Over de verschillende percepties die we kunnen hebben over historische gebeurtenissen en die vaak door de tijd bijgesteld worden. Over het leven in Ierland (hij is zelf Welshman). En dan nemen we ook nog even een paar wereldproblemen door. We komen binnen een uur tot de conclusie dat dat anders aangepakt moet worden: William en Hans for president!

We wisselen mailadressen uit en ik geef hem toegang tot de blog. Dan haalt hij de Wellingtons op en die blijken uitstekend te passen. Dan moet hij weg met zijn vrouw en zegt me dat ik de laarzen voor het hek kan neerzetten als ik terugkom.

Errew Abbey

De paar honderd meter lopen door de velden naar Errew abbey is inderdaad een modderige aangelegenheid en ik ben blij dat ik de Wellingtons kon lenen. De grond is zo verzadigd van water dat hij heel zacht geworden is. Zelfs de schapen kijken verbijsterd naar hun poot als er een wegzakt in de modder.

Errew Abbey ligt prachtig aan de rand van een schiereiland. Er is nog heel veel te herkennen van de abdij. Er is een relatief kleine kerk die slechts uit één schip bestaat. De abdij daarentegen is groter dan je op basis van de omvang van de kerk zou verwachten.

Afgezien van de kozijnen van de ramen is het hele complex opgebouwd uit niet alleen vlakke stenen maar ook uit ruwe keien. Bijzonder is het om te zien dat het tongewelf dat de kloostergang overkapt geheel opgebouwd is uit die ruwe keien. Dus moet het veel moeilijker zijn geweest om een dergelijk tongewelf te bouwen dan met afgevlakte stenen.

Er is ook nog een soort bassin te zien waarin de heilige vaten werden gewassen die in de mis gebruikt werden.

Na een uurtje loop ik weer terug door de modder naar de camper. Ik probeer de laarzen wat te fatsoeneren en zet ze met een briefje neer bij het hek.

Dan besluit ik om iets af te wijken van de voorgenomen route. Al aan het begin van de reis kreeg ik de suggestie van iemand om vooral Achill Island niet over te slaan. Keem is the place to be. En William raadde me onafhankelijk van die suggestie ook aan om Achill Island te bezoeken. Tja als je twee keer hetzelfde advies krijgt dan kun je het maar beter opvolgen.

Achill Island

Het is een mooie rit er naar toe. Aanvankelijk gaat het door een groen heuvelachtig gebied. Als ik de kust nader verandert dat. In Mulranny stop ik even om wat foto’s te maken van de baai die door eb gedeeltelijk is drooggevallen. Een prachtig uitzicht. En…de lucht wordt helderder. Een voorbode van beter weer?

Als ik via een brug Achill Island bereik kom ik weer in een ander landschap terecht. De heuvels worden lager en er zijn grote veengebieden aan weerszijden van de weg. Ze blijken nog geëxploiteerd te worden. Je ruikt het ook. In bijna ieder dorp ruik je de geur van verbrande turf.

Het doet me weer terugdenken aan de fietsvakantie die ik met Verena en Mechthild maakte in de zomer na de val van de muur door Oost Duitsland.

Voorts valt me op dat de huizen er redelijk tot zeer welvarend uitzien (zoals in grote gedeeltes van Ierland). Vroeger moet dit een arm gebied geweest zijn. Daar is nu niet zo veel meer van te merken. Invloed van het toenemende toerisme?

Ik rijd door naar het einde van het eiland waar ik in Keem op het uitzichtpunt mijn overnachtingsplek wil kiezen. Maar helaas Keem is niet bereikbaar. De weg is afgesloten omdat er net een filmopname wordt gemaakt. Het maakt echter niet zo veel uit want door de aanhoudende regen, de mist en de laaghangende bewolking is er toch niet zo veel te zien. Nu maar hopen dat de gunstige weersvoorspelling voor morgen maar eens uitkomt.

En voor de rest? Koken, eten, blog schrijven en nog wat lezen. Het gutst weer van de regen. Ik begin er een beetje de slappe lach van te krijgen.

Wat ik lees

Ik heb net De kozakkentuin van Jan Brokken uitgelezen. Uitstekend geschreven zoals alle boeken van Brokken. Het gaat over de vriendschap tussen Dostojewski die destijds in een strafkamp in Siberië zat en een soort officier van justitie. Het is een op waarheid gebaseerd verhaal en het is ontleend aan de correspondentie tussen de vrienden.

Nu ben ik begonnen aan Duizend zielen van Aleksej Pisemski. Ik ken die schrijver nog niet. Nog niet genoeg gelezen om er een mening over te hebben. Ik ben benieuwd.