Camperreis Ierland: Dag 23: Van Aasleagh Falls naar Ballyvickmaha

Veel regen dus binnenblijven

De weersvoorspellingen zijn uitgekomen. De hele dag regent het hard; er valt nog meer water naar beneden dan gisteren. Ik rijd over overstroomde wegen en langs heuvels die water uitbraken waar dat maar mogelijk is. De eerste belangrijke stop is bij Westporthouse waar een Georgian landhuis te bezoeken is. Helaas, ik merk ter plekke dat het gesloten is in verband met restauratie. Vervolgens rijd ik door naar Turlough waar een ‘filiaal’ van het National Museum of Ireland is gevestigd en gericht is op het landleven. Zeer de moeite waard. Daarna op zoek naar een overnachtingsplek die ik vind in het plaatsje met de bijzondere naam Ballyvickmaha. (98 km).

Overstromingen

Ik word wakker van het geraas van de regen op het dak van de camper. Dat zal vrijwel de hele dag zo blijven. Door de vele regen van de afgelopen dagen is de grond volledig vezadigd met als gevolg dat het water van de heuvels af gutst, wandelpaden zijn rivieren geworden, gaten in de heuvels die wel spuigaten lijken, meren die overstromen en lagere gronden die onder water komen te staan.

Ook op de weg kan het water geen kant meer op en die wegen komen dus ook gedeeltelijk onder water te staan. Een Ier die ik onderweg sprak zei droogjes dat dit inderdaad iets meer is dan een pleasant shower.

Ik vertrek pas laat in de morgen rond 10.00 uur en volg de route die naar het noorden gaat. Als het goed is zou ik veel moois moeten kunnen zien maar er is niet zo veel te zien door de regen en de nevel. Bovendien moet ik de aandacht richten op het rijden over de vaak overstroomde wegen.

Het gebied waar ik doorheen reis blijkt een heel dun bevolkt gebied te zijn. In een kwartiertje dat het minder regent zie ik dat het een ruw en laag begroeide gebied is met veel meren en stromen.

Kilgeever Abbey

Ik kom aan bij Kilgeever Abbey of wat daar van over is. Er is ook een heilige bron die de pelgrims de dorst doet lessen. De kerk wordt niet druk bezocht maar vandaag is er een grote groep grijze bedevaartgangers.

Ik vraag ze waar ze vandaan zijn komen lopen. Ze liggen dubbel van het lachen. Ze komen van nog geen 100 meter verder waar hun touringcar geparkeerd staat en die hun van bedevaartplaats naar bedevaartplaats brengt. Om dat gebrek aan inspanning te compenseren zingen ze nog maar een extra psalm.

The National Famine Monument

In Murrisk wordt langs de weg het National Famine Monument aangekondigd. Ik stap even uit in de verwachting dat het weer een grote steen of een naald zal zijn.

Maar wat een verrassing! Het blijkt een prachtig en waardig bronzen eerbetoon te zijn aan de meer dan 1.000.000 slachtoffers en een nog groter aantal vluchtelingen van de Famine. Het is gemaakt door John Behan en het stelt een onttakelde boot voor die overvol zit met stervende en gestorven uitgemergelde mensen, vluchtelingen voor de honger. Zeer expressief uitgebeeld. Indrukwekkend.

De wandeling die ik in de omgeving van Murrisk gepland had sla ik maar over. Veel te veel regen.

Westport House

Uiteindelijk kom ik in Westport aan waar ik het bekende Georgian Westport House wil bezoeken. Het is door James Wyatt gebouwd en dat is niet de eerste de beste Georgian architect. Het landhuis met alle terreinen er om heen is nog steeds in privébezit. Maar het is duidelijk dat alle zeilen bijgezet moeten worden om een dergelijk landhuis te kunnen exploiteren. Er zijn tal van activiteiten: een pretpark, zwanenwaterfietsen, dierentuin, reuze glijbaan, springkasteel, piratenschip, minitrein, wildwaterbaan, camping, indoorspeeltuin, plantenverkoop enz.

Maar helaas het hele Westport House is gesloten en is ingepakt in een wit omhulsel alsof het ingepakt is door Christo.

National Museum Ireland

Achteraf is het maar goed dat het gesloten was want ik wil vandaag ook nog het ‘filiaal’ van het National Museum Ireland zien. Het wordt slechts genoemd in een enkele reisgids en er wordt vaak wat denigrerend over gesproken. Maar het blijkt een fantastisch en modern museum te zijn.

Het museum richt zich op de etnologische ontwikkeling van Ierland en met name van de Aran Eilanden. Daarbij richt men zich vooral op de periode na 1900. Vanaf dat jaar heeft Ierland reusachtige ontwikkelingen doorgemaakt.

Er is waarschijnlijk veel losgemaakt door de hongersnood van 1850. Het nationaal besef werd groter en men kwam in opstand door de beschamende leefomstandigheden. Het grootgrondbezit werd aangepakt, er was een burgeroorlog en Ierland werd zelfstandig in 1930. Ondanks die revolutionaire ontwikkelingen heeft het tot de jaren ’60 van de vorige eeuw geduurd voordat de levensomstandigheden ook echt verbeterd werden.

Men gebruikte tot dat tijdstip met name stro, steen, klei en in geringe mate ijzer om een basisleven mogelijk te maken. Het is verbluffend om te zien wat er allemaal van stro gemaakt werd en hoezeer de paar ijzeren landbouwwerktuigen leken op de werktuigen van de middeleeuwen. Het is niet voor te stellen dat mijn generatiegenoten die sprong van een soort oertijd naar de moderniteit hebben meegemaakt. Hun hele leven moet op de kop gezet zijn.

Country Life

Het museum behandelt diverse thema’s: de geschiedenis, de kleding, het vervoer, de werktuigen, de woonomstandigheden, de jaarrituelen, geboorte en dood, de huisvesting, de ambachten, de landbouw en de visserij. Er wordt een korte duidelijke toelichting gegeven en iedere toelichting wordt aangevuld met citaten van Ieren die die tijd zelf meegemaakt hebben of er via familiegeschiedenis over gehoord hebben. Daardoor komt het globale verhaal in relatie tot de persoonlijke beleving goed naar voren.

Het gevaar van dit soort musea is dat het verleden geromantiseerd wordt en dat er met nostalgie naar teruggekeken wordt. Niet hier. Telkens weer laat men de rauwe realiteit van het dagelijks leven uit die tijd zien.

Door dit museum begrijp ik de geschiedenis en de cultuur van Ierland nu veel beter. Hiervoor had ik slechts kennis gemaakt met losse aspecten. Nu zie ik het grotere verband. Een museum zoals een museum moet zijn. En eigenlijk zou iedereen die Ierland bezoekt eerst een bezoek aan dit museum moeten brengen om de context van het land te begrijpen waar men doorheen reist.

Overnachten in Ballyvickmaha

Ik heb bijna vier uur in dit museum doorgebracht en wordt er uiteindelijk ‘uitgeschopt’. Daarna weer op zoek naar een overnachtingsplek. Onderweg nog een round towertje meegepikt.

Die overnachtingsplek vind ik in het niet zo bijzondere gebied rond Ballyvickmaha. Maar het is al donker dus het hoeft ook niet zo een mooie plek te zijn. Morgen nog een regendag en daarna zon met af en toe een bui en aangename temperaturen. Als dat maar uitkomt.