Dag 15: Van Tua naar Via Real

Een wonderbaarlijke genezing in de Douro vallei

Vandaag is het de laatste dag dat ik door het dal van de Douro en haar zijrivieren rijd. Na een prachtige route kom ik in Lamego aan. Daar bezoek ik de bedevaartskerk de Igreja Nossa Senhora dos Remédos. Dan rijd ik iets meer naar het noorden om in Peso da Regua het Museo Douro te bezoeken en dan is het al weer tijd om in Via Real mijn overnachtingsplaats te zoeken. (133 km).

Ontbijt aan de Tua

Als ik wakker word is het half bewolkt en het wordt ook (gelukkig) iets minder warm. Ik ben nog niet helemaal aan de 30⁰ C gewend. Rond 8.00 uur zit ik al op deze prachtige plek met uitzicht op de Rio Tua voor de camper mijn ontbijt op te eten. Het is paaszondag en er is nog minder verkeer op de weg dan de afgelopen dagen.

De Igrea Nossa Senhora dos Remédos

Ik rijd de laatste tientallen kilometers door dit mooie terrassenlandschap. Met een beetje weemoed moet ik er afscheid van nemen. Ik rijd naar het westen in de richting van Porto en het wordt dus drukker op de weg. Ik rijd via Lamego waar ik de Igrea Nossa Senhora dos Remédos wil bezoeken.

Ik kan hem aanvankelijk niet zo goed vinden door het vele eenrichtingsverkeer in het stadje maar op een parkeerplaats spreek ik een non aan die waarschijnlijk ook de kant van de kerk en het klooster opgaat. Dat blijkt het geval te zijn. Ze biedt aan om samen er naar toe te lopen. Ze verontschuldigt zich dat haar Engels zo slecht is. Maar als zo vaak bij mensen die dit soort verontschuldigingen uiten blijkt hun Engels, voor zover ik het kan beoordelen, eenvoudig maar foutloos te zijn.

Missiewerk in Mozambique

Ze zit hier al jaren in het klooster en daarvóór heeft ze in de missie in Mozambique gewerkt in kindertehuizen. Als ik vraag hoe ze dat werk vond begint ze helemaal te glimmen. Het was zooooo bevredigend en ze heeft er spijt van dat ze uiteindelijk terug moest naar Portugal. Ze is nu gelukkig in haar klooster maar mist toch wel de uitdaging die ze in Mozambique had. Inmiddels komen we aan bij de kerk; zij gaat naar binnen en wenst me een gezegende reis en ik loop de trappen naar beneden af.

De bedevaartsweg

Eigenlijk gaat het me niet om de kerk want die is niet heel bijzonder maar om de bedevaartsweg er naar toe. Via vele, vele trappen klim je vanuit de stad omhoog naar de kerk.

Op de diverse terrassen zijn er naast fonteinen, kapellen en beelden ook tegelplateaus aangebracht. Ik geloof dat het er een stuk of 10 waren. Ze zijn niet zo oud (rond 1935 gemaakt) maar ze verkeren wel ik bijna perfecte staat. Het ziet er natuurlijk erg braaf uit. Maar wellicht is dat ook terecht.

Wonderbaarlijke genezing?

Want wat is er met mij gebeurd? Ik heb al eerder geschreven dat ik sinds het voorjaar 2021 veel last heb van een pijnlijke hechting van de pees aan mijn heup. Er is al van alles geprobeerd, ook een half jaar fysiotherapie. Het is wel beter geworden maar veel inspanning kan ik nog niet verrichten. Wat wil nu het geval. Sinds ik enkele dagen geleden de kruisweg bij de Bom Jesus do Monte Braga belopen heb is de pijn vrijwel geheel verdwenen en kan ik weer veel langer lopen. In het begin wat moeizaam omdat door een jaar lang niet veel lopen de spieren verstijfd waren met spierpijn tot gevolg. Maar dat is er nu ook uitgelopen. Hoe dan ook toeval of wonder?

Het Museu Douro

Na dit bezoek rijd ik een paar kilometer naar het noorden naar Peso da Régua. Een druk toeristisch stadje dat aan de Douro gelegen is. Langs de rivier staat het Museu do Douro dat in veel gidsen aangeraden wordt. En terecht! Ook hier weer een architectonisch prachtig museum met een schitterende gepresenteerde collectie over de productie en de handel in Portwijn.

Het gebouw is een vroeger handelsgebouw van wijnproducenten geweest en de opdrachtgever van de bouw van het museum vond dat het gebouw in zijn uiterlijke staat gehandhaafd moest blijven. Dat is gelukt en het is prachtig gerestaureerd. Aan de binnenkant was de architecte (Anabela Almeido Coelho) echter vrij om te doen wat ze wilde. En dat heeft ze geweldig gedaan. Het zijn ook hier weer zeer strakke minimalistische ruimtes die aangenaam aanvoelen maar de aandacht voor de gepresenteerde collectie niet wegtrekt.

 

De oorsprong van de terrassenbouw

Ik heb eigenlijk alleen het gedeelte met de wijnproductie bezocht (en de conserveringsafdeling die open was). Heel duidelijk met goede korte teksten, veel video fragmenten en tal van fysieke uitdagingen inclusief een breed scala aan soorten Port waarvan je de geur leert herkennen. Geen overbodige informatie en een teveel aan voorwerpen waar je alleen maar moe van wordt. Alleen maar goede voorbeelden.

Het is me in de tentoonstelling duidelijk geworden waarom de Portugezen met terrasbouw zijn begonnen. In de tweede helft van de 19^e eeuw is er een verschrikkelijk virus vrijgekomen dat vrijwel alle wijnvelden aangetast heeft. Met internationale inspanning (de Port drinkende Britten hadden natuurlijk een direct belang) heeft men een remedie gevonden om de ramp te bestrijden en vervolgens nagedacht hoe deze ramp te voorkomen is.

Twee maatregelen waren belangrijk: 1) het bouwen van terrassen waardoor de wijnstokken op grotere afstand van elkaar konden worden geplant en 2) Een harde Amerikaanse wortelstok te gebruiken die minder kwetsbaar voor aantasting was waar de Portugese takken in geënt konden worden. Het had succes. Sindsdien is er geen ernstige ramp meer gebeurd.

Een mooi gebouw en een mooie Port

Bij de uitgang vraag ik nog wat informatie over de restauratie. Een jonge medewerker die er veel van weet wordt geroepen en hij herkent mijn belangstelling. Geduldig vertelt hij mij veel details over het gebouw en loopt met mij naar sommige ruimtes om een en ander nader te bekijken. Na afloop biedt hij mij een mooi glas Tawny port aan op het terras.

Vila Real

Het is inmiddels vijf uur geworden. Ik wil nog doorrijden naar Vila Real om daar de binnenstad te bekijken. Maar het is een chaotisch stadje waar ik half verdwaald in raak. Ik heb er ook geen zin in om veel te zoeken dus dan maar een overnachtingsplek gezocht net buiten het stadje. Niet de mooiste plek. Maar goed voor één dag.