Camperreis Spanje dag 52; van Torreogaz naar Cabañas del Castillo

Op weg naar Cabañas del Castillo

Vandaag, op de 52^e dag van de Camperreis Spanje, reis ik weer iets naar het noorden. In de ochtend houd ik me bezig met de noodzakelijke huishoudelijke besognes en in de middag rijd ik door naar Cabañas del Castillo, een prachtig dorp met rotsen waar gieren nestelen. En… ik heb er vele gezien.

Vanochtend aan het meer met grijs weer wakker geworden. De weer app  voorspelt de komende dagen lage temperatuur en veel bewolking en regen. Dat valt tegen zeker als ik het vergelijk met het actuele weer in Nederland: zon en hoge temperaturen voor de tijd van het jaar. Maar in de loop van de dag blijkt dat het allemaal somberder is voorspeld dan de werkelijkheid is.

Ik moet vanochtend eerst wat huishoudelijke zaken doen. Maar eerst reis ik het laatste traject van de tocht van gisteren. Het zal waarschijnlijk de laatste dag zijn dat ik door de steppes van de Extramedura rijd en het vervult me een beetje met weemoed om de streek te verlaten waar ik eerst wat afstandelijk tegenover stond maar die inmiddels een dierbare plek in mijn hart heeft ingenomen. Maar goed, de nieuwe perspectieven zullen ook weer andere mooie zaken naar voren brengen.

 

Boodschappen

Het laatste stuk van de route rijd ik terug naar Trujillo. Ik rijd door een landschap waarbij je soms in één blik alle overgangsfases van de dahesa ziet: steppegebied, en de vroege en late dahesa’s. Ook hier weer worden de scheidingen tussen de landerijen aangegeven door kunstzinnig gebouwde stenen muren. Daar kunnen ze in Engeland nog iets van leren. De verschillende soorten eiken staan prachtig in blad. Bij een wandeling merkte ik dat het heel stevige bomen zijn in al zijn facetten. Merk je soms bij andere loofbomen dat de uiteinden van de takken soepel en buigzaam zijn. Bij deze eiken zijn ze stug en hard. Je loopt er niet zo maar eventjes langs door wat takken opzij te duwen.

Vóór Trujillo wil ik benzine tanken, olie peilen en bandendruk controleren. Bovendien heb ik een nieuwe propaangastank nodig. De medewerker van het benzinestation (in Spanje tank je bijna nooit zelf maar word je geholpen) probeert een praatje te maken en volgens internationaal gebruik begin je dan met het weer. Hij kijkt met een blik gericht naar de lucht alsof er daar een stel idioten zitten die verantwoordelijk zijn voor het voorspelde slechte weer terwijl dat nu echt wel meevalt. Ik bevestig het maar want mijn taalrijkdom, of liever gezegd taalarmoede, laat mij niet toe om het oneens te zijn.

De olie is op peil en de gastank snel omgeruild. Dan wil hij mij ook helpen met het controleren van de bandendruk. Hij haalt ergens een krakkemikkige slang vandaan die de bandendruk kan meten en eventueel kan aanvullen. Bij de eerste drie banden blijkt de druk in orde te zijn maar bij de vierde band begeeft het apparaat het, hetgeen ik al eerder verwacht had. Hij kijkt verbaasd naar het apparaat, probeert het nog een paar keer maar legt het dan achteloos terzijde. Dan zet hij zijn voet tegen de band, drukt er een paar keer tegen en constateert dat de druk goed is. Ja wat moet je van zo een vakmanschap denken waarbij de teengevoeligheid van de man voldoende is om de bandenspanning te meten.

Ik vertrek weer na een hartelijk afscheid en een even hartelijke fooi. Maar bij het volgende benzinestation wil ik toch nog even ook de laatste band controleren. Niet dat ik de vorige medewerker wantrouw, maar toch… En wat blijkt de bandenspanning blijkt exact 5 te zijn, zoals hij moet zijn en de medewerker voorspeld had. Je ziet, toch een vakkundige teengevoeligheid.

In Trujillo moet ik boodschappen doen. Ik doe ze bij verschillende kleine zaken in het stadje. Bij een viswinkel zie ik dat het druk is met alleen maar vrouwen die boodschappen doen. Dat is dus een teken dat het waarschijnlijk een goede viszaak is.

Ik koop er garnalen en nog een andere mij niet bekende vis met behulp van de Google translate app. En dit tot grote hilariteit van de dames. Een van de dames is dusdanig nieuwsgierig dat ze de app ook wil proberen. Ik laat haar heur bestelling inspreken en de app vertaalt hem in het Nederlands. Dan bestelt ze de vis, tot wederom algehele hilariteit van de overige klanten, in het Nederlands. Ik kan het nauwelijks verstaan. Maar zo zal mijn Spaans ook wel overkomen op de Spanjaarden. Dan wil ze het vertalen in het Arabisch en, helemaal niet slecht doet ze wat Arabisch na. Weer ligt de zaak plat van het lachen. De visvrouw doet of ze het begrepen heeft en wil de duurste vis inpakken die er te krijgen is. Weer een lachsalvo. Ik vertrek nadat mij in koor een goede reis gewenst is.

 

Cabañas del Castillo

Als ik alle boodschappen gedaan heb  keer ik terug naar de bus en programmeer de TomTom op de volgende te rijden route. Ik maak me geen illusie dat ik de voorgenomen relatief korte route (Touring the heart of Villuercas) in één dag zal rijden. Ik rijd naar Cabañas del Castillo waar de route begint, maar voor mij ook gelijk eindigt. Want ik wil door het hoog gelegen dorp wandelen en de kasteelruïne  bezoeken. Het dorp is uitgestorven maar werkelijk prachtig met fenomenale uitzichten. Ik klim het pad, dat slechts 800 meter lang is, omhoog naar het kasteel maar doe daar lang over. Het pad is heel steil en is slecht onderhouden. Bovendien is het glibberig omdat het net geregend heeft.

Bij het kasteel aangekomen geniet ik aan alle kanten van het uitzicht. Het kasteel biedt uitzicht op een rots waar naar verluidt gieren nestelen. Ik ga op een rots zitten om te kijken of ik de gieren kan zien. Maar er is geen teken van leven. Het is doodstil. Ik hoor alleen de wind, vogels en schapenbellen in het dal. Indrukwekkend en ontroerend.

Ik blijf er ongeveer een half uur zitten en als de zon doorbreekt hetgeen waarschijnlijk invloed heeft op de thermiek zie ik de eerste gieren van de rots wegvliegen. Nieuwsgierig komt er één vlak over mij heen vliegen. Hij wil waarschijnlijk weten wat die fel blauwe plek doet bij dat kasteel. Helaas lukt het me niet om ze goed te fotograferen. Als ik de telelens op nabij instel dan zijn ze al uit beeld verdwenen en als ik hem verderaf instel dan zie je alleen stipjes. Maar het is indrukwekkend om deze gigantisch grote vogels met een spanwijdte van 3 meter sierlijk door de lucht te zien glijden.

Ik ga weer naar beneden en merk dat ik bij de dorpskerk een veel beter uitzicht op de gierenrots heb. Ik ga er weer een uurtje zitten en weer zie ik de gieren om de rots cirkelen. Dit keer lukt het me om ze herkenbaar voor de lens te krijgen.

Dan loop ik terug naar de auto en besluit vanwege het uitzicht om vannacht hier te blijven. Het is inmiddels al 17.30 uur. Die route komt morgen wel.