Camperreis Spanje dag 42; van Benamahoma naar Castellar de la Frontera

Wandeling Benaocaz

Vandaag, de 42^e dag van de Camperreis Spanje belooft weer een zonnige dag te worden met een temperatuur van wel C 20°. Ik besluit dan ook een wandeling te maken in de buurt van Benaocaz. De wandeling die ongeveer 10 km in beslag zou nemen is door een aftgesloten pad verlengd tot een wandeling van 15 km. Maar wat een prachtige omgeving. Daarna wil ik nog een stuk rijden in de richting van Jerez de la Frontera. Ik overnacht in de buurt van Castellar de la Frontera.

Vanochtend vroeg wakker geworden door een heel vroeg vertrek van de Amerikanen. Niet veel later ben ik opgestaan. Het belooft weer een zonnige dag te worden met temperaturen van C 20°. Ik besluit om een langere wandeling te maken. Dat wil ik doen in de buurt van Benaocaz: een wandeling rond een rots de Salto del Cabrero.

Rond 10.00 uur kom ik in Benaocaz aan en kan de auto parkeren aan het begin van het dorp. Nadat ik water brood en kaas heb ingepakt vertrek ik in noordelijke richting. Daarvoor moet ik het hele dorp doorlopen. Maar het is weer een prachtig dorp. Helemaal niet toeristisch maar precies hoe zo’n dorp hoort te zijn. Het is blijkbaar wasdag want uit veel huizen hangen lakens en hemden te drogen. Het is weer behoorlijk steil en ik vorder dus niet snel (niet beseffend wat er nog gaat komen).

Als ik het dorp verlaat loop ik eerst langs diverse boerderijen die voornamelijk geiten houden. Het pad gaat naar beneden maar is toch moeilijk te belopen. Het pad schijnt al in de 12^e eeuw aangelegd te zijn en ik heb het idee dat er sindsdien niet veel aan onderhoud is gedaan. Je moet van de ene onregelmatige rots naar de anderen springen. Lastig, maar na een kwartiertje begin ik mijn tempo en ritme te vinden.

Vervolgens moet ik door een drassig weiland lopen. Ik zie het groen van narcissen en lelies al boven komen. Het is nog te vroeg om ze bloeiend te zien maar dat zal niet lang meer duren. In het weiland zijn zelfs orchideeën te vinden en niet eentje maar vele tientallen.

Nadat ik het weidegebied verlaat dient zich een nog steiler rotsig veld aan dat tussen twee rotspunten een pad moet hebben dat omhoog leidt. Maar hoe ik ook zoek ik vind het pad niet. Dan maar de GPS volgen en uiteindelijk kom ik bij de pas aan tussen de twee rotsen.

Dan verandert het landschap. Het is een groot hellend grasgebied met uitstekende rotsen. Ook hier is het pad slecht te vinden en de rotsen vormen een soort Grand Canyon Madurodam. Het is een waar labyrint. Uiteindelijk kom ik op het hoogste punt aan waar een koe met vervaarlijke horens en vier kalfjes me achterdochtig bekijken. Als ik door wil lopen tussen koe en kalfjes begint de koe met vervaarlijke horens overeind te komen. Ik heb geen zin in een stierengevecht en ook niet in een koeiengevecht dus ik besluit wijselijk om met een grote bocht om de kalfjes heen te lopen. Dat vindt de koe goed en ik geloof dat ze zelfs naar mij knipoogde. Wat me trouwens opvalt is dat de koeienvlaaien hier veel steviger zijn dan in Nederland

Daarna moet ik om een hele hoge rotspartij heen lopen en daar is werkelijk helmaal niets meer van een pad te ontdekken. Ik moet volkomen koersen op de GPS. Rond de hoge rots zie ik twee gieren vliegen die hier in de buurt een kolonie vormen en nestelen. Ik krijg ze niet goed voor de lens.

Vervolgens kom ik weer door een grasgebied heen met ontzettend veel uitstekende rotsen. Het is lastig lopen maar het gaat. Uiteindelijk kom ik bij de Cortijo del Puerto aan. Die moet ik links passeren. Weer loop ik tussen de vrij lopende koeien door. Maar na een kilometer word ik geconfronteerd met een hek. Waarschijnlijk om de vrijlopende dieren niet te ver te laten dwalen. Ik raadpleeg de GPS en zie dat ik vanaf de Cortijo een vlakte kan oversteken waarna ik de route terug kan volgen die ik eerder heengegaan was.

Ik word nieuwsgierig bekeken door de boerderijdieren: varkens, koeien, paarden, ezels, kippen enz. De ezels en de paarden zijn het meest nieuwsgierig. Een van de ezels is absoluut niet schuw en komt naast me staan terwijl ik wat brood eet. Ja, dat is natuurlijk de goden verzoeken. Dus ik stop met eten en maak aanstalten om de vlakte over te steken.

Maar dat gaat zo maar niet. Twee ezels en een paard volgen mij nu ze weten dat ik eten bij mij heb. Een van de ezels loopt vlak achter mij en duwt me af en toe vooruit met haar neus op mijn rugzak. Ik draai me om en ze begint heel tevreden te balken. Dat doet de tweede ezel ook en het paard ook (maar dan in hinnikende vorm). Dus er worden heel wat neuzen geaaid. Uiteindelijk moet ik een stenen muur over klimmen en dat doen de ezels en het paard mij niet na.

Dan ben ik bijna op de route die ik op de heenweg heb genomen. Ik moet alleen nog de steile berg afdalen en de laatste kilometer over het keiige pad belopen.

De oorspronkelijke wandeling was ongeveer 10 km. Maar door de afsluiting zijn er wat kilometers bijgekomen en ik schat dat ik in totaal 15 km. gelopen en geklauterd heb. De hieronder weergegeven kaart is niet de exacte weergave.

Goed nieuws!

Als ik bij de bus aankom drink ik eerst één liter water in een keer leeg. Daarna eet ik wat met nog een halve liter water. Dan check ik de mail. Er is een mail van Ruud bij die serieus ziek is en net de uitslag van de laatste stand van zaken te horen heeft gekregen. En dat is heel bemoedigend. Hij mag van de sondevoeding af en na vier maanden voorzichtig beginnen met soep. Daar heeft hij zo naar uitgekeken. Hij schrijft ook dat hij weer energie aan het herwinnen is. Weer hele dagen op blijft en voor het eerst weer naar het Concertgebouw is geweest.

De mail grijpt mij zeer aan en ik besluit om gelijk naar het dorp terug te lopen om een goede wijn te kopen en uiteraard te drinken op dit goede nieuws. In de winkel vraag ik in krom Spaans om een goede wijn. De eigenares laat mij een Viña Albali zien. Hij heeft een prijs die het ergste doet vermoeden. Ze ziet het aan mijn gezicht en zegt dan dat een goede wijn helemaal niet duur hoeft te zijn. Ik koop hem dus om hem vanavond te drinken met in gedachten Ruud aan de andere kant van de tafel.

Ik loop weer terug naar de bus en ga eerst douchen en schone kleren aan doen. Het is toch heerlijk dat je in je camper een eigen warme douche hebt. Daarna ga ik even rusten en ik val als een blok in slaap.

Rond 17.30 uur word ik wakker en besluit nog een stuk verder te rijden. Daarvóór had ik al overwogen om een einde te maken aan mijn bezoek aan Andalusië. Ik zou er nog heel lang kunnen verblijven maar ik ben er al twee weken langer dan gepland. En ik wil absoluut de Extremadura niet missen. Dus ik ga vast een stuk van de route van Ubrique naar Concil de lat Frontera rijden.

Het is een wonderschone route die voor een groot gedeelte gaat door het Parque Natural Sierra de Grazalema en het Parque Natural Los Alcernocales. Gedeeltelijk gaat de route over smalle wegen. Steeds ben ik verbaasd over het inschattingsvermogen van Spaanse chauffeurs. Ze rijden met hoge snelheid langs mij heen terwijl de afstand tussen de twee auto’s niet groot is. Maar het gaat (tot nog toe) steeds goed.

In het laatste natuurpark dat voor een groot gedeelte uit kurkeiken bestaat en waarvan de bomen langs de weg van kurk ontdaan zijn, zie ik tal van goede overnachtingsplekken. Maar er is geen telefoonbereik en de 3G heeft een bereik met maar één streepje. Dat wordt dus niets met het uploaden van de blog. Ik rijd dus door en kom voorbij Los Angeles ;-)) terecht in de nabijheid van Castellar de la Frontera. Daar vind ik een geschikte overnachtingsplek. Ik kook snel en eet met de inderdaad geweldig goede wijn die ik net gekocht heb. En dan weet je het: blog schrijven, mailen sms’en etc. Het was in vele opzichten een werkelijk prachtige dag.