Camperreis Griekenland dag 19: van Kato Glikovrissi naar Yefira

Lakonia

Op de 19e dag van de Camperreis Griekenland reis ik over het derde schiereiland van de Poleponnesus: Lakonia. Ik bezoek er o.a. een versteend bosgebied dat nog uit de oertijd stamt.

Vanochtend met een stralend blauwe lucht en een felle zon wakker geworden. Ik wil vandaag naar het zuiden van Lakonia reizen. Dat is niet zo’n grote afstand: 50 km. Het eerste gedeelte van de reis wordt gedomineerd door landbouwactiviteiten. Ik rijd langs vele olijfplantages, sinaasappelplantages en een enkele vijgenplantage. Het lijkt een vruchtbaar gebied te zijn. Het landschap van Lakonia is weer heel anders dan dat van de overige twee schiereilanden. De heuvels zijn er lager en glooiender en tussen de heuvels in liggen vaak grote valleien. Het landschap en de dorpen zijn iets minder spectaculair dan bij de vorige schiereilanden.

Ik moet benzine tanken en ik word in goed Engels begroet door de pomphouder. Hij vertelt me dat hij zes jaar lang in Canada heeft gewoond. Op mijn vraag of hij blij is weer terug te zijn knikt hij met zijn hele lijf en al zijn leden. Ik denk dat hij, wat ik ook in Amerika heb gezien, zich in Canada teruggetrokken heeft in de Griekse gemeenschap hetgeen taalvaardigheid en integratie niet bevordert. Ik kan me dus indenken dat hij met plezier is teruggekeerd. Hij beschikt over een heel oude garage waar hij ook reparaties verricht. Ik stond versteld over zijn voorraad olie. Een muur vol met allemaal schappen die vol met olieflessen stonden. Ik denk dat hij een voorraad heeft voor vele jaren. Ik kan nog water bij hem bijvullen waarmee hij mij helpt en loodst mij vervolgens veilig de bochtige weg op.

Lakonia is het dunst bevolkte gebied van de Poleponnesus en dat is te merken. Normaal kom je in Griekenland al niet veel verkeer tegen, op deze enige hoofdweg naar het zuiden is het verkeersaanbod nog veel geringer. Het landschap wordt ook steeds ruiger naarmate ik het zuiden meer nader. De landbouwgebieden maken plaats voor puur natuur: kale bergen met lage begroeiing. In een van de gidsen heb ik gelezen dat de lage begroeiing voor een groot gedeelte bestaat uit de maquis: een stekelige struik die in het voorjaar nog enigszins groen is maar later bladloos wordt en er dan grijs uit ziet.

Als ik de struiken bekijk zie ik ineens dat het dezelfde struiken zijn als die waar ik gisteren honderden meters doorheen gemanoeuvreerd heb en veel wondjes heb opgelopen. En tegelijkertijd herinner ik me de inhoud van het belangrijke historische boek: ‘Asterix en Obelix op Sardinië’. Daarin wordt verteld dat de moedige Romeinse soldaten volkomen verdwaald raakten in de maquis en zich gewonnen gaven (nou ja, de toverdrank van Asterix en Obelix hielp ook wel een beetje). Dat bedoel ik dus. Daar waar het heldhaftige leger van de Romeinen zich overgeven zet Koolmees door (mede geholpen door zijn ariës/ram sterrenbeeld).

Ik rijd door verschillende dorpjes heen maar die zijn niet zo spectaculair als ik verwacht had. Zelfs Neapoli, waar ik hoge verwachtingen van had, kan me niet erg bekoren. Voorbij Neapoli wordt het echt eenzaam. Het zuidelijkste deel van het schiereiland is wel heel dun bevolkt.

De versteende bossen van Lakonia

Op een gegeven moment zie ik bordjes staan naar een versteend bos uit de oertijd. Daar wilde ik o.a. naar toe. Maar de verharde weg houdt op en je moet het verder doen met een onverharde weg die op sommige gedeelten moeilijk te berijden is. Maar uiteindelijk kom ik ter plekke aan. In het begin ben ik wat teleurgesteld omdat ik naast een voorlichtingsbord slechts enkele gaten in de grond zie die de versteende basten vormen van de oerbomen. Maar ineens zie ik een pijltje staan dat mij verwijst naar de kust.

Na een paar honderd meter kom ik daar aan en dan zie ik inderdaad vlak aan de zee een groot aantal restanten van palmbomen uit de oertijd die geheel versteend zijn. Ook zie ik in de stenen tal van resten van schelpdieren eveneens uit de oertijd. Op het informatiebord stond dat de bewoners van dit gebied al lang wisten dat het versteende bomen waren uit de oertijd maar het is slechts recentelijk bevestigd door de wetenschap.

Het is een beetje een lugubere plek: enerzijds de versteende stammen van de palmen en anderzijds een heel mooi zandstrandje. Er zijn tal van gaten in de rotsen waar griezelige gorgelende geluiden uitkomen. Eerst denk ik dat ze een luidspreker in de gaten hebben aangesloten om het dramatisch effect te versterken maar als ik goed kijk zie ik dat het gaten zijn waar de zee in- en uitstroomt en door deze beweging wordt het gat al dan niet vacuüm getrokken hetgeen gepaard gaat met lugubere gorgelende en kreunende geluiden.

Niet ver van deze plek vandaan had ik een wandeling naar een van de nabijgelegen kloosters gepland: Moni Erinis. Alleen al voor Irina moet ik deze wandeling maken. Maar ik heb ook gelezen dat het een wandeling is die vlak langs de rotskust loopt over heel smalle paadjes met veel klauterwerk. Ik kom een stel tegen dat de wandeling net afgerond heeft. Zij vonden hem zwaar en soms griezelig. Zeker geen wandeling om alleen te doen zeggen ze. Ik volg die raad dan maar op. Je moet het noodlot ook niet tarten. Morgen kan ik verderop nog een minder gevaarlijke wandeling maken.

 

De overnachtingsplaats bij Yefira

Het is inmiddels 15.00 uur geworden en ik besluit de overvloedige tijd dan maar te besteden aan een wasbeurt van de kleren. Niet leuk maar het moet toch een keer gebeuren en met volle zon, warme temperatuur en veel wind zal die was binnen enkele uren droog zijn. Ik rijd naar een totaal verlaten plek in een kaal landschap waar ik mijn overnachtingsplek vind. Het gebied is heel schaars bewoond, slechts enkele heel kleine armoedige boerderijtjes met op verschillende plekken daar omheen kleine akkertjes van hooguit enkele honderden vierkante meters tussen de rotsen die veelvuldig aan de oppervlakte komen. Een zwaar bestaan lijkt mij.

Als ik de elektriciteit van de camper wil aanzetten blijven de wijzers op het paneel op nul staan. Ik kom er niet achter wat er aan de hand is maar gelukkig doet de waterpomp het wel en doet de omvormer het ook. Ik denk dus dat het een foutje in het indicatiepaneel is en niet in de stroomvoorziening zelf. Toch maar voorlopig goed in de gaten houden.

Later als ik nog een kleine wandeling maak naar de kust over het karrenspoor waar ik met de camper sta, zie ik dat in dat karrenspoor ook tal van fossielen te vinden zijn in de grote keien die als plaveisel voor het karrenspoor dienen. De archeologie ligt voor het oprapen.

Als de was te drogen hangt heb ik nog tijd om van het uitzicht te genieten met de azuurblauwe zee voor mij. Ik lees ook nog wat. Dan ga ik koken met hetgeen de voorraad nog te bieden heeft. Het wordt een experimentele maaltijd maar overheerlijk met de kruiden die ik vind in het veld waar ik sta. Na de afwas nog buiten gezeten. Het is heerlijk afgekoeld en het wordt stiller en stiller. Eerst beantwoorden twee vogels elkaar met dun gepiep en bemoeit zich een krekel er mee. Maar later worden zij ook stil. Het is dood-, dood-, dood- en doodstil. Het kraken van mijn nek bij het draaien van mijn hoofd werkt al verstorend. Dit is een van de momenten dat je je werkelijk verbonden voelt met de wereld en je die zeldzame momenten van opperste geluk ervaart.

Delen met je netwerk?
(Visited 282 times, 1 visits today)