Camperreis Noorwegen dag 14: Van Hoset naar Sogge Bru (Åndalsnes)

Atlanterhavsvegen

14e dag van de camperreis Noorwegen. Ik begin de dag met het volgen van de Atlanterhavsvegen. Na kennisgenomen te hebben van de lovende beschrijvingen, viel de werkelijkheid een beetje tegen. Daarna naar Adalnes gereden waar niet ver er vandaan de Geiranger Trollstigen begint. Overnachting op een prachtige plek in een natuurreservaat.

Vandaag relatief laat vertrokken want er zal geen lange afstand afgelegd worden. Ik ben vlak bij het begin van de veel bejubelde Atlanterhavsvegen. De route ligt in een kustgebied dat bestaat uit allerlei kleine eilanden of rotspunten. In tegenstelling tot mijn verwachtingen was het gebied relatief dicht bevolkt. De route is maar ca. 35 km lang. Typisch kustgebied met schrale begroeiing. Er wordt aangeraden om deze route met mooi weer òf met storm te rijden. Van beide is geen sprake helaas. Weer een regenachtige dag en alle vlaggen en wimpels hangen slap langs de vlaggenpalen. Ik heb tot op heden volgehouden, en ik meende dat ook, dat de aard van het weer erg goed past bij de omgeving. Dat blijft voor mij een waarheid maar mijn geduld om te wachten op een zomerse dag wordt wel danig op de proef gesteld.

Het begin van de route begint veelbelovend. Het is een relatief nieuwe weg en men heeft er zes jaar over gedaan om de weg en de kunstwerken te bouwen en tijdens die zes jaar waren er twaalf orkanen. De weg is in 1989 opgeleverd. Het begin (het noorden) bestaat uit een aantal bruggen waar een paar staaltjes van mooie architectuur geleverd zijn. De mooiste vond ik de Storseisundbrua. Het is een heel hoge brug in de vorm van de bekende Gauss-curve. Als je er recht voor staat is het net een skischans. Je vermoedt dat er na de top geen vervolg meer is.

Aan het begin van de brug hebben ze rond een heuvel een oriëntatiepunt gecreëerd. En wat voor een! Er ligt een mooi pad om de heuvel van ijzeren rasters met een magnifiek uitzicht op de zee en de brug. Aan de wegkant is een café gebouwd min of meer in de vorm van de brug. Dus de twee curves zie je achter elkaar liggen. De afwerking is fantastisch. Zelfs de stoepranden zijn apart ontworpen en ook de stoeltjes voor het terras lijken mij specifiek voor dit doel ontworpen. Alles klopt.

Na dit hoogtepunt zijn er verder op de route nog andere uitzichtspunten maar die zijn minder spectaculair. Ze zijn wel ingericht door architecten maar veel minder ambitieus als de hiervoor genoemde. Mooi, maar voor een paar mooie betonplaten en goed vormgegeven vuilnisbakken bij een min of meer gelijkblijvend uitzicht vind ik het niet echt nodig om voor deze route een omweg te maken. Dat wordt nog eens bevestigd door de laatste 2/3 van de route, die niet altijd zichtbaar langs de zee gaat en door verschillende dorpjes gaat die ook niet heel bijzonder zijn. Sommige zijn zelfs lelijk. Ik snap dus niet zo goed hoe men kan beweren dat dit de mooiste autoroute ter wereld is. Ik kan er uit mijn hoofd wel 100 andere noemen die ik fraaier vind.

Dus enigszins teleurgesteld doorgereden naar Åndalsnes vanwaar de Geiranger-Trollsigen route begint. Dat is een smalle weg die over een hoge pas gaat en indrukwekkend moet zijn. Dat is ook te zien aan het aantal auto’s en bussen dat ik tegenkom. Maar nadat ik eerst water en benzine getankt heb en het toilet ververst heb en vuil water geloosd heb, ben ik op pad gegaan. Zoals gezegd was het erg druk en ik had mijn twijfels over het uitzicht. Er hingen veel lage wolken en het zag er niet naar uit dat dat snel zou veranderen. Toch maar doorgezet.

Maar toen ik bij scherpe bochten geconfronteerd werd met buschauffeurs die duidelijk alle macht in handen hadden en daar naar handelden en nadat ik in diverse personenwagens ruzie zag losbreken, vond ik het beter om om te keren. Wellicht dat het weer nog opklaart. Rond 18.00 uur zie je geen hond op de wegen in Noorwegen. Als het dan nog bewolkt is blijf ik gewoon overnachten. Dat is in dit schitterend bosgebied bepaald geen straf en morgen kan ik dan vroeg op pad gaan.

Ook op de terugweg zag ik in de tegenliggende auto’s diverse hysterische vrouwen met van angst vertrokken gezichten, die duidelijk op de bijrijdersstoel, hun man instructies gaven om koers te houden. Velen hadden last van bermvrees terwijl ze nog zeker ruim een meter ruimte hadden aan de rechterzijde van de auto. Je zag de mannen achter het stuur met moeite hun woede in bedwang houden maar je zag eveneens aan hun vertrokken gezichten dat dat niet lang meer zou duren. Ontploffingen gegarandeerd. Bovendien begon een penetrante geur mijn cabine binnen te drijven van warm geworden remschijven en koppelingsplaten. De cue voor een ontploffing bleek in mijn handen te liggen.

Bij het passeren van een van de auto’s wenkte ik vriendelijk naar de tegenligger om meer naar rechts te gaan en gebruik te maken van de nog 1 meter beschikbare ruimte. Dat was het sein dat bij beide inzittenden de grens bereikt was. Ik heb maar niet meer gekeken. Het spijt mij heel erg dat ik de veroorzaker van deze ruzie was..… Echt waar…..

Ik heb nu dus veel tijd voor een schitterende wandeling, het verschonen van het beddengoed, het werken aan het verslag, mails beantwoorden e.d. Hopen dat het beter weer wordt want ik stel mij van deze pas erg veel voor.