Camperreis Ierland: Dag 27: van Achill Island naar Belmullet

De mooiste kust van Ierland (volgens mij en tot nu toe)

Vanochtend word ik op een bijzondere manier wakker gemaakt. Daarna reis ik naar Belmullet alwaar volgen William een goed computerbedrijf zit voor de reparatie van mijn laptop. Terwijl de reparateur bezig is reis ik door naar Dun Briste, wederom op suggestie van William. De omstandigheden zijn zo gunstig dat er een goede kans is om het noorderlicht te zien. Dat zie ik helaas niet maar de kusten en de kliffen zijn adembenemend. Ik bezoek ook nog Ceide Fields, een megalitische opgravingssite. Daarna rijd ik weer terug naar Belmullet om daar de gerepareerde computer weer in ontvangst te kunnen neme. (202 km).

Wakker gemaakt door een filmregisseur

Ik word rond 8.00 uur uit mijn slaap gerukt door een armada aan auto’s, trucks en mensen op mijn overnachtingsplek. Snel de kleren aangeschoten om te zien wat er aan de hand is.
Als ik de verduisteringsschermen omhoog schuif zie ik een ambulance staan en men is bezig om tal van vrachtwagens uit te laden. Veel mensen staan American-size koffiebekers leeg te drinken. Er komt een man naar mijn camper toe en klopt op de deur.

Als ik open doe vraagt hij bescheiden hoe lang ik op deze plek blijf staan en als dat langer dan 2 uur is of ik dan zo vriendelijk wil zijn om toch ergens anders te gaan staan. Hij kan me niet dwingen zegt hij maar het zou wel heeeeel prettig zijn. Ze willen namelijk vanochtend een aantal scenes filmen. Het blijkt dus een filmcrew te zijn.

Verdwaald in een filmset

Hij vraagt me waar ik vandaan kom en als reactie op mijn antwoord zegt hij dat hij Fin is. Dat doet bij mij een belletje rinkelen. Ik vraag hem of het voor de film is van die Finse regisseur waar ik gisteren iets over gelezen had. Hij zegt: ‘Ja, en ik bén die regisseur’ en we maken kennis met elkaar. Zijn naam is Klaus Harö en de ploeg neemt momenteel de film My sailor, my love op. De film gaat over een voormalige kapitein die nu hij weer op het land leeft, verliefd wordt op een vrouw tot ergernis van zijn dochter die hem tegenwerkt en van gedachten wil laten veranderen.

Klaus Harö heeft diverse internationale films op zijn palmares staan en is eerder genomineerd voor de Golden Globe en heeft ook op de shortlist gestaan voor een Oscar.

Ik zeg hem dat het geen probleem is om te verkassen omdat mijn camper waarschijnlijk niet gewenst is als rekwisiet. Hij lacht verlegen maar is me dankbaar voor mijn medewerking en verontschuldigt zich nogmaals. Er is waarschijnlijk gisteren iets mis gegaan met het afsluiten van deze locatie.

Hij stelt me voor aan Catharine Walker die de rol van de dochter speelt en met wie vandaag een paar scenes gedraaid zullen worden.

Gedrieën praten we nog wat door over de inhoud van de film en ik krijg zowaar ook nog zo een giga-beker met koffie aangeboden (ik geloof ten minste dat het koffie was). Catharine (zelf Ierse) wil weten waar mijn reis me gebracht heeft en wat mijn ervaringen zijn.

De film zal volgend jaar uitgebracht worden en het ziet er naar uit dat de film ook internationaal verspreid zal worden. De commerciële vooruitzichten zijn gunstig.

‘Verjaagd’ uit een filmset

Dan nemen we afscheid en wens ik ze veel succes. Er worden ca. 10 auto’s verplaatst om mij de gelegenheid te geven weg te rijden. Ik word nogmaals bedankt en uitgezwaaid. Maar ik zie ze ook denken: pffft daar zijn we goed vanaf gekomen!

Een beetje overrompeld door deze ervaring kom ik er na 10 kilometer achter dat ik weer zo stom ben geweest geen foto’s of selfies te maken. Het ergert me dat ik me weer eens als een puber gek heb laten maken. Aan de andere kant ben ik ook wel blij dat ik als 70+-er nog puberaal gedrag kan vertonen.

Op weg naar Belmullet

Ik moet ongeveer een uurtje rijden naar Belmullet toe. De rit gaat door een imponerend landschap. Het is een groot veengebied waar men nog volop turf steekt.

Je ziet de talrijke afgegraven sleuven en de witte plastic zakken waarin de gedroogde turf is opgeslagen. Vreemd genoeg ruiken die turfplaggen helemaal naar niets terwijl ze verbrand een heel indringende geur geven.

De veenderijen worden afgewisseld met kleine stukjes productiedennenbos. Het is niet echt een mooi landschap maar zoals ik al zo vaak meegemaakt heb tijdens deze reis, maakt het eentonige en sombere landschap wel grote indruk op mij zeker als je er zo lang doorheen moet rijden.

Laptop in reparatie

Uiteindelijk kom ik bij de kust aan in Belmullet. De computerfirma (Atlantek Computers) is snel gevonden. De man die mij helpt zegt dat hij het probleem waarschijnlijk wel kan oplossen maar dat dat wel even duurt. Hij kan er gelijk aan beginnen. Wat een verschil met Nederland waar, als je zo een verzoek doet, er moeilijk gekeken wordt want druk, druk, druk. Dus zeker niet vandaag en morgen ook niet, wellicht overmorgen maar waarschijnlijk eind van de week.

Ik zeg dat ik tegen sluitingstijd naar de winkel zal terugkomen. Ik rijd eerst even naar de pier waar ik koffie drink en een steen fotografeer met zeer toepasselijke teksten.

Naar Dun Briste

Mijn privé reisburo in de persoon van William heeft me per mail aangeraden om iets meer naar het noorden te rijden naar Dun Briste. Hij heeft op internet gezien dat de weersomstandigheden ideaal zijn om daar het noorderlicht te zien. Bovendien zijn er heel mooie kusten. Het is maar drie kwartier rijden.

Eerst weer vele tientallen kilometers door het veengebied gereden maar als ik uiteindelijk bij de kust aankom ben ik zeer verrast. Prachtige kusten met mooie kliffen. Eigenlijk nog mooier dan de Moher Cliffs. In ieder geval bijna geen toeristen.

Ceide Fields

Aan de kust liggen ook de Ceide Fields. Het blijkt een opgraving van een neolithische gemeenschap te zijn waar de eerste generatie landbouwers en veetelers zich gesetteld hebben. Er is bijna niemand aanwezig. Ik kan van de site niet erg opgewonden raken. Cynisch gezegd: het is een hoop stenen. Maar ook hier maakt de uitleg van de OPW-medewerkster weer heel veel goed.

 

Dun Briste

Uiteindelijk via een heel smalle weg bij Dun Briste aangekomen. Wat een fantastische kust: een hoge wilde branding, een torenhoge klif; ik kan er niet genoeg van krijgen om te zitten kijken.

Maar ik blijf niet zitten en ga ook een wandeling van een paar kilometer maken om die kust te volgen.

Het is adembenemend en zoals ik al enkele keren eerder meegemaakt heb: je raakt er van in een soort trance: er is geen heden, er is geen verleden er is alleen ikzelf en het nu.

Tegen 17.00 uur moet ik weer terug naar Belmullet om mijn computer op te halen. Hij blijkt weer in orde te zijn ook al heeft de reparateur niet alle programma’s kunnen installeren maar ik kan er mee vooruit. Dat zelf installeren doe ik later thuis wel. Het blijkt dat er tal van corrupte files waren die hij niet  kon repareren en hij moest Windows dus geheel opnieuw installeren. Ik krijg voor al dat werk een rekening van slechts vijftig Euro gepresenteerd. Ik vraag wel drie keer of dat wel de goede rekening is. Maar zonder blikken of blozen zegt hij dat dit het tarief voor deze soort klussen is.

Ik ben het rijden een beetje zat en verlaat het stadje om een niet zo mooie (eigenlijk de lelijke) overnachtingsplaats te vinden. Ik kan beginnen met het bijwerken van de blog.