Camperreis Ierland: Dag 19: Van Cliffs of Moher naar Glenslane

Door het Kars landschap van the Burren

Na een stormachtige nacht ben ik vanochtend relatief laat naar het interessante exhibition centre van Cliffs of Moher geweest. Daarna enkele kilometers naar het noorden gereden om daar door het merkwaardige landschap van the Burren te toeren. Het is een prachtige route door dit gedeeltelijk versteende landschap langs de kust. Waar ik kan (en dat is niet vaak) stop ik om dit landschap nader te verkennen. Ik kom door het leuke plaatsje Ballyvaughan en eindig tenslotte bij het megalitische monument Poulnabrone Dolmen. Daar zal ik ook vannacht verblijven. (45 km).

Storm

Het is een onrustige nacht geweest. Had ik bij de wandeling langs de Cliffs of Moher al moeite om overeind te blijven, vannacht is de wind nog meer aangetrokken: windkracht 7 met uitschieters naar 8 en 9. Dus ronduit storm. De camper stond te trillen op zijn wielen en het lijkt soms of hij om zal waaien maar daarvoor is hij te zwaar beladen aan de onderkant. Maar prettig is het niet. Ik zie op de app dat de storm uit het westen komt en ik sta met de neus van de camper richting zuid. De camper krijgt dus de volle laag aan de zijkant. Daarom draai ik de camper zodat hij met zijn neus vol in de wind staat. Dat helpt zeer zeker maar storm blijft storm. Rond 3.00 uur is de storm op zijn hoogtepunt en daarna wordt het iets rustiger.

Visitors Centre Cliffs of Moher

Nadat ik ontbeten, gedoucht en afgewassen heb ga ik rond 9.30 uur naar het Visitors Centre van de Cliffs of Moher. Het kost al moeite om de korte afstand van de camper naar de ingang van dit centrum te overbruggen; de wind is nog steeds erg hard.

Het centrum is in een heuvel ingebouwd zodat deze soort ‘grot’ het landschap geen geweld aan doet. In de centrale zaal is aan de bovenkant een groot daglicht gemaakt zonder dat deze voorziening het landschap aantast. Knap ontworpen.

De tentoonstelling is zeer de moeite waard. Gezien de ervaringen van vannacht was ik natuurlijk geïnteresseerd in de uitleg over het klimaat: waarom het hier zo vaak regent en waait en er toch sprake is van milde winters (zonder sneeuw of strenge vorst). Het heeft alles te maken met de warme zuidelijke stromen op de oceaan die ‘opgetild’ worden door de koude stromen en vervolgens condenseren; dus regen. Alles wordt grafisch duidelijk weergegeven.

Er zijn ook gedeeltes in de tentoonstelling waar op de fauna en flora wordt ingegaan, het ontstaan en het voortbestaan van de kliffen en de leefwijze van de bevolking.

Kortom je komt in eenvoudige bewoordingen veel te weten over dit gebied.

Aanhoudende storm

Als ik terug loop naar de camper waait het nog zodanig hard dat de bril van mijn gezicht wordt weggeblazen en ik dus een spurtje moet trekken om hem weer te pakken te krijgen.

In de camper wacht ik nog tot ongeveer 13.00 uur wanneer de wind verder zal gaan afnemen en ik het aandurf om met zijwaartse wind toch de smalle wegen te berijden. Het is heel stil op de weg. Ieren mogen dan van hun klimaat houden. Dit is toch voor hen ook een beetje te bar. Desalniettemin waren er bij het visitors centre enkele tientallen wagens geparkeerd om de kliffen te bezoeken hetgeen door de meeste meegezeulde kinderen niet erg gewaardeerd werd. Ze moeten nog een beetje Ierser worden.

Links of rechts

Trouwens wat mij tot op heden is opgevallen, en meer nog dan bij andere reizen naar de UK, is dat de natuurlijke oriëntatie van de mens rechts gericht is. Want ook al is het verkeer volledig links georiënteerd, zodra de Ieren de auto uit zijn gaan ze aan de rechterkant lopen, ook al waarschuwen de borden om toch vooral links te houden.

The Burren

Als ik een paar kilometer verder naar het noorden rijd merk ik dat de Cliffs of Moher eigenlijk slechts een paar honderd meter lang zijn. Ik had gedacht dat het om vele kilometers zou gaan zoals bij de kust van Normandië.

Als ik verder door rijd kom ik in een merkwaardig landschap terecht dat geheel uit steen bestaat. Het lijkt wel of het hele gebied betegeld is. De naam The Burren is afgeleid van de Gallische naam Bhoireann en dat betekent op zijn beurt weer ‘Stenig oord’. Beter kun je het gebied niet noemen. Het is een ongenaakbaar gebied. Zeker nu het weer ook zo ruig is. Een van de generaals van Cromwell schreef eens over het gebied: ‘geen boom waaraan je een man kunt ophangen, geen poel waarin je hem kunt verdrinken en geen aarde waarin je hem kunt begraven.’ Kernachtiger kun je het niet uitdrukken.

Het is een landschap van verkarste heuvelketens. Als je de geërodeerde heuvels bekijkt dan zie je inderdaad de diverse steenlagen. Door de invloed van zee en klimaat gedurende miljoenen jaren zijn de stenen lagen glad gepolijst en ontwikkeld in bizarre vormen.

Niet het hele gebied bestaat uit deze steenplaten er is ook afwisseling met enig groen maar dat wilde de generaal van Cromwell waarschijnlijk niet zien.

Onderweg kom ik nog langs een heilige bron zoals er honderden zijn in Ierland. Voor de Kelten was het water iets heiligs en na de kerstening van Ierland heeft het Christendom die traditie maar overgenomen. De heilig bron die ik tegenkom is die van de Pinnacle Well. Over de bron, die nog steeds drinkbaar water naar boven laat komen, is een kleine kapel gebouwd. Uiteraard voorzien van vier pinnacles.

Ballyvaughan

Ik kom in Ballyvaughan aan wat een leuk vissersplaatsje blijkt te zijn (geweest). Vroeger werd hier de vis verhandeld en werd hier de turf over zee aangevoerd voor verwarming. Als ik buiten rondloop ruik ik inderdaad die bijzondere geur van turf.

Ik dacht altijd dat Zuid Limburg een grote café-dichtheid kende. Maar dat is niet vergelijken met het aantal pubs dat in dit plaatsje aanwezig is. In mijn korte wandeling door het plaatsje tel ik er al makkelijk 11. Óf de pub-eigenaren lijden een marginaal bestaan óf de bevolking is eeuwig zat.

Poulnabrone Dolmen

Na Ballyvaughan verlaat ik de kust en ga ik het binnenland in. Weer een groot karstgebied. Het is allemaal steen wat je ziet. Zelfs de afscheidingen tussen de landerijen worden niet gevormd door struiken maar zijn uiteraard ook van steen. Dat geeft het hele landschap een grijs karakter. Volgens mij eten de koeien hier ook steen.

De Poulnabrone Dolmen is een begraafplaats uit de neolithische periode van ca. 4.000 jaar voor Christus. Het bestaat uit drie staande platte kalkstenen en één afsluitende platte kalksteen. Die stenen zijn ca. 350 miljoen jaar geleden ontstaan. Bij opgravingen heeft men er restanten van 33 mensen gevonden. De begraafplaats moet onderdeel zijn geweest van een nederzetting van landbouwers.

Het weer is inmiddels flink opgeknapt. De wind is gezakt naar windkracht 4 en naast de ‘mild showers (dus zeiknat)’ is er ook sprake van opklaringen. Dus ik wil nog even wat rond de Dolmen lopen en kies er dan voor om hier ook maar te overnachten.