Te heet om ook maar iets te doen.

De temperatuur komt vandaag op de twaalfde dag van de camperreis Sardinië ruim boven de 30⁰C uit. Zelfs in de heuvels zal het niet koel genoeg zijn om ook maar iets te ondernemen. Ik beperk me vandaag op de twaalfde dag van de Camperreis Sardinië dan ook maar tot een paar kilometer verder reizen en benzine tanken.

Geen nieuws

Gerard vertelde me ooit zich dood te ergeren aan de vaak onbenullige berichten in kranten. Waarom moet iedere dag een vast aantal pagina’s gedrukt worden. Hij had een ander business model in zijn gedachten: Druk alleen relevant nieuws af en als er geen relevant nieuws is dan laat je slechts 1 pagina uitkomen met als kop: ‘Vandaag is er geen nieuws’. Briljant!

Wel Gerard ik kan aan je wens voldoen:

VANDAAG IS ER GEEN NIEUWS

Nou ja toch wel een beetje nieuws. Er is dan wel geen opzienbarend nieuws maar er gebeurt toch van alles.

Ik rijd in de ochtend van de plaats van overnachting naar Sadali. Ik moet diesel tanken want de tank heeft nog net voldoende voor 100 km en het is niet altijd goed te voorspellen op hoeveel afstand het volgende tankstation zit. Het is 8.00 uur en het is nu al drukkend warm. Ik rijd door een prachtig gebied naar Sadali via Esterzili.

Het dorpje Esterzili blijkt een heel sfeervol dorp te zijn. De huizen staan er schots en scheef langs de hoofdweg of tegen de rotsen geplakt alsof ze op zoek zijn geweest naar de plek met de meeste schaduw en het mooiste uitzicht.

Nadat ik getankt heb bij een nu al puffende uitbater van het benzinestation, rijd ik nog een paar kilometer door naar de Chiesa campestre della Madonna del Carmine. Het kerkje ziet er fraai en gerestaureerd oud uit. Maar op het bord naast de kerk lees ik dat het een vrij nieuwe kerk is; gebouwd door een aantal initiatiefnemers in de jaren ’30 van de vorige eeuw. Ik probeer me in te beelden wat de initiatiefnemers er toe gebracht heeft hier een kerk te bouwen. Later begrijp ik dat aan de bouw van de kerk een moord ten grondslag lag waardoor elders een katholieke feestdag niet gevierd kon worden.

Ik loop er een beetje rond maar geef me over aan de hoge temperatuur en besluit een mooie plek te zoeken om de rest van de dag en nacht door te brengen. Die plek vind ik enige kilometers voorbij het kerkje. Omgeven door bossen en op een kruising van grindwegen vind ik een mooie plek.

Cow watching

Veel valt er niet te beleven. Slechts een Italiaanse vraagt me de weg naar een meer en ik kan haar verder helpen met mijn GPS. Ze heeft niet veel op met al die elektronica zegt ze. Maar moet toch toegeven dat het handig is om precies te weten waar je bent en waar je naar toe gaat. Een ware levensles.

De wezens die echt de show stelen vandaag zijn een honderdtal koeien die vrij rondlopend en grazend loom vooruitgaan af en toe gras etend. Ze zijn op de terugweg naar de boerderij. Geheel uit gewoonte en eigener beweging. De ruim honderd koeien passeren in ruim 3 uur.

En ze poseren gewillig voor de camera, hetgeen wel met zich meebrengt dat ik in een wolk van vliegen verkeer. Maar die trekken verder met de koeien mee.

Het voortdurend geklingel van hun klokken en klokjes heeft een zeer rustgevend gevoel tot gevolg. Van lezen komt niets ik ben geboeid door het gedrag van de koeien en hun talrijke kalveren. Ze stralen een en al vriendelijkheid uit maar durven toch niet dichterbij te komen dan 5 meter. Koeien met kalveren kijken eerst of ik te vertrouwen ben, roepen dan hun kalf en laten het kalf als het veilig is aan mij voorbij rennen.

Op zoek naar verloren koeien

Rond 17.00 uur komt uit een zijweg een boer rijden in een Toyota pickup. Hij vraagt hoeveel koeien ik voorbij heb zien komen. Honderd. Zucht. Veel te weinig. Hij rijdt verder het gebied in. Dat is een teken voor de achtergebleven koeien om snel naar de stal te komen.

En inderdaad er verschijnen uit alle paadjes en paden nog eens ca. 100 koeien. Het is een geklingel van de bellen dat het een aard heeft. Maar als alle koeien binnen zijn wordt het ineens heel rustig.

Ik ben er zelf verbaasd over dat ik de hele middag naar die koeien heb zitten kijken zonder iets anders te doen. Het is zoooo rustgevend: de natuur, de geuren, de drukkende warmte, de passerende koeien, het geluid van de klokken en het grazen van de runderen.

Rond 19.00 ga ik snel wat eenvoudigs koken. De natuur komt tot rust. Ik ga de blog schrijven en vanavond als de lichtomstandigheden het toelaten foto’s maken van de sterrenhemel. In afwachting van de duisternis zit ik nog een tijdje buiten. Volkomen stilte. Niets te horen. Slechts het vreemde tuut-geluid, iedere 8 seconden, van een mediterrane uil breekt de stilte maar draagt er in zekere zin ook toe bij.

Er was geen nieuws Gerard. Maar wat is er veel gebeurd…