Camperreis Spanje dag 34; van El Rocio naar Matalascañas.

El Rocio en Natuurpark Doñana

Een verrassende dag deze 34^e dag van de Camperreis Spanje. Zonder hoge verwachtingen is het een dag vol verrassingen geworden. Ik bezoek het dorp El Rocio en daarna ga ik het Natuurpark Doñana weer in. Vervolgens bezoek ik een kustgebied van meer dan 35 km lang. Ik lijk er wel de enige bezoeker te zijn. Vlak bij de kust overnacht ik midden in het duingebied.

Het heeft weer hard geregend vannacht en behoorlijk gewaaid maar als ik ’s ochtends wakker word is het vrijwel windstil en is er een strak blauwe hemel waarin ik vanuit vroegere tijden de zon nog herken.

Ik rijd vrij vroeg weg en wil eerst het dorp El Rocio bezoeken. Dit dorp staat bekend om de massaal bezochte processie van de maagd van El Rocio rond Pinksteren. Het is een groot publieksfeest met veel flamenco muziek en natuurlijk de aanbidding van de maagd. De toeloop is zo massaal, en een van de weinige doorgaande wegen gaat door het natuurpark Doñana, dat er gevreesd wordt voor het welzijn van de flora en de fauna. Een en ander is inmiddels streng gereguleerd.

El Rocio

Maar voor mij geen processie want ik heb de tijd niet om tot Pinksteren te wachten maar het dorp is verrassend genoeg. Als ik het dorp inrijd kom ik op een heeeeel grote parkeerplaats die volledig uit zand bestaat. Truttig denk ik wat dat een rotzooi zal geven als het in de zomer droog is en waait. Het verbaast mij ook omdat de Spanjaarden in het algemeen niet zuinig zijn met het storten van betonnen bestrating.

De verbazing wordt nog groter als de voetpaden die van de parkeerplaats naar het dorp leiden ook geheel van zand zijn. En uiteindelijk neemt de verbazing verder toe als blijkt dat het hele dorp geen enkele stenen of geasfalteerde wegen heeft (met uitzondering van een esplanade langs het water). Alles bestaat uit zandwegen en zandpleinen. Wel praktisch voor de wegwerkers want in het dorp zie ik dat er twee een kabel aan het leggen zijn en dat is dus gewoon een kwestie van een schop in het zand steken.

Het dorp is prachtig mooi en heel authentiek. Het maakt op mij een beetje (Zuid)Amerikaanse indruk; vooral de architectuur van de kerken doet daar aan denken. Het doet me terugdenken aan de jaren ’70 toen ik mijn zuster en zwager bezocht die toentertijd in Phoenix, Arizona woonden. We hebben toen spookdorpen en filmsets bezocht die teruggrepen naar de tijd van het ‘Wilde Westen’.

De kerk verkeert in een perfecte staat. Ja wat wil je; de processie zal voor het dorp de nodige pecunia opleveren. Hij ziet er eenvoudig uit; alleen het retabel ziet er heel gotisch/barok-achtig uit.

Naast de kerk staat een grote kapel die via diverse ingangen te betreden is. Boven de ingangen van dit smetteloos witte gebouw is een zwarte grauwsluier te zien. Als ik naderbij kom dan blijkt dat het een vrij grote ruimte is waar mensen offerkaarsen kunnen aansteken. Binnen zijn de muren volkomen met roet beslagen. Zelfs het beeld van de heilige van El Rocio is volkomen zwart geblakerd.

Omdat ik me de laatste tijd grote zorgen maak over de gezondheidstoestand van familie, vrienden en kennissen (de ziekenboegen zijn te vol) besluit ik, wat ik nog nooit gedaan heb, om ook maar drie kaarsen te offeren. Baat het niet dan schaadt het niet. En het werkt. In de middag krijg ik een sms dat bij een van hen de levensverwachting toch wat langer is dan aanvankelijk voorspeld was.

Ik loop nog ruim een uur door dit sfeervolle dorp en keer dan terug naar de camper om de reis te ondernemen naar Matalascañas. Het is een afstand van wel 17 km. Ik bezoek daar een ander bezoekerscentrum van het Natuurpark Doñana dan gisteren. Dit centrum is meer op de unieke kust gericht. Het valt me op dat de bezoekerscentra druk bezocht worden door schoolklassen. Tot ’s avonds 20.00 uur komen er touringcars de parkeerterreinen opgereden en spugen een joelende menigte kinderen uit. Maar de leraren hebben gezag. Want één keer roepen is voldoende om de klas in het gareel te krijgen.

Gisterenavond begon een schoolklas die op de bus stond te wachten spontaan te dansen op het bekende Spaanse klappeklappeklapklap ritme. De traditie zit in de genen of wordt al op jonge leeftijd overgedragen. Ontroerend om te zien met hoeveel plezier ze dat deden. Op dat soort momenten denk ik: het komt wel goed met de mensheid.

 

De kust van Donana

Vanaf het bezoekerscentrum rijd ik nog 5 km naar de kust toe en loop daar via een vlonderpad naar de kust toe. Het is een prachtig duingebied met veel pijnbomen en bloeiende brem. In eerste instantie tref je er vaste duinen aan maar naarmate je de zee meer nadert gaan de vaste duinen over in wandelende duinen. Ik loop ongeveer 6 km heen en terug langs het strand. Het doet me goed om te zien dat de vlonderpaden nabij de wandelende duinen geen enkel nut hebben. Ze zijn voor het grootste gedeelte overdekt met nieuwe kleine duinen.

Het is doodstil aan deze kust. Ik was er de enige bezoeker (met uitzondering van twee vissers) tijdens de drie uur dat ik er was. Er wonen wel enkele vissers in wat krotten langs de kust. Ze beschikken niet over moderne voorzieningen. Dat geldt voor alle inwoners van het natuurpark. Ik rust uit in een duinpan met opening naar de zee en merk daar aan den lijve wat het effect van wandelende duinen is. Na een uur ben ik behoorlijk bedekt met zand en het kleine duin waar ik zit zakt voor een gedeelte in elkaar en ineens ziet de duinpan er heel anders uit.

Ik loop weer terug naar de camper. Hij staat op een mooie plek en ik denk dat ik hier vannacht ook overnachten kan. Ik heb nog tijd om wat te lezen. Het is inmiddels helemaal opgeklaard en morgen wordt ook een heldere dag voorspeld. Na het lezen kook ik en werk ik zoals gewoonlijk de blog bij. Mooie dag geweest!!!