Camperreis Spanje dag 16; Campillos

Huisarrest in Campillos

Op de 16e dag van de Camperreis Spanje regent en waait het te hard om een zinvolle tocht te maken: te gevaarlijk volgens mij. Uitgebreid wandelen zit er ook niet in want de regen klettert in grote hoeveelheden vrijwel continu naar beneden. Dan maar lezen en als het even kan een korte wandeling voor wat boodschappen naar Campillos.

Vanochtend rond 8.00 uur opgestaan. Teleurstelling want de verwarming en de warmwatervoorziening doen het niet. Gisteren dan toch niet goed gerepareerd? Maar nee, het blijkt dat ik het automatisch werkend ventiel van de boiler niet vastgezet heb en door de koude vannacht is dat ventiel opengegaan en heeft het al het water doen lozen. Dat was dus snel weer in orde te maken. Alles werkt weer naar behoren.

Ik kom tot de conclusie dat het niet zo zinvol is om op pad te gaan. Het regent vrijwel continu en niet zo’n klein beetje ook. Daarbij komt nog dat er een vrij harde wind staat. Dus ik leg mijzelf huisarrest op. De tijd dood ik door te lezen en mails te antwoorden.

Wat ik lees

Ik heb het boek van Alfred Birney (De tolk van Java) uitgelezen. Enkele dagen geleden heb ik het een en ander geschreven over het eerste gedeelte van dat boek. Het tweede gedeelte begint met een vrij gedetailleerde beschrijving van de zeer wrede acties die de vader uitvoert in de Bersiaptijd in Indonesië. Hij vecht als tolk (met zeer wrede gevechts- en spionagetaken) aan de kant van de Nederlanders in Indonesië. Maar tijdens de2e politionele actie wordt duidelijk dat het een verloren strijd is. Als Indo en als soldaat vechtend aan de Nederlandse kant is het onmogelijk om in Indonesië te blijven. Hij vertrekt dus na een dramatisch afscheid van zijn vrienden en familie naar Nederland en uit het eerste gedeelte weten we dan nog tot wat voor trauma’s zijn oorlogsverleden en zijn repatriëring naar Nederland heeft geleid. De hele familie ontwricht.

Knap wordt beschreven hoe complex de situatie in Indonesië was: zoveel partijen met eigen doelen om vorm te geven aan de onafhankelijkheid. Zo’n wrede oorlogsvoering. Het is me nog nooit zo duidelijk geworden hoe Nederlandse dienstplichtigen eveneens tot gruwelijke daden zijn gekomen. Ze loochenstraffen de romantische Polygon journaalbeelden uit die tijd op een verbijsterende manier.

Het laatste deel van het boek is een poging van de twee zonen om achter de waarheid te komen over wat er werkelijk gebeurd is en om hun houding te vinden tegenover hun wrede vader. Eigenlijk vind ik dat het meest indrukwekkende deel van het boek. Het maakt duidelijk hoeveel waarheden er naast elkaar kunnen bestaan en hoe traumatiserend dat kan werken. Pas als de vader komt te overlijden na een lang verblijf in Spanje, worden de zonen ook bevrijd van hun trauma’s en is er een begin van verzoening met hun noodlot.

Het is een geweldig boek dat mij heel veel duidelijk heeft gemaakt of liever gezegd mij heeft verzoend met het feit dat geschiedenis nooit een eenduidige waarheid boven tafel brengt maar afhankelijk is van de herinnering en het voorstellingsvermogen van degenen die de geschiedenis verwoorden of proberen te verklaren.

Campillos

Nadat ik het boek uitgelezen heb wordt het iets droger en ik besluit om Campillos in te lopen om wat boodschappen te doen. Campillos is een wat non-descript provincieplaatsje. Niet heel erg mooi en zeker niet als de straten uitgestorven zijn en er lage wolken hangen waar af en toe toch nog regen uitkomt. Brede straten die normaal vol terrasjes staan met veel bloemenbakken zijn nu eenzaam en verlaten en maken een doodse indruk. Vandaar de niet zo vrolijk stemmende foto’s.

Ik ben overigens nieuwsgierig naar  cijfers van het ziekenhuis m.b.t. been- en heupbreuken. Net als in andere steden bestaat het plaveisel hier n.l. uit gladde natuurstenen die, zeker bij regen, spek- en spekglad zijn. Ik heb moeite om met mijn profielloze zolen zonder vallen de camper weer te bereiken.

Teruggekomen blijkt dat ik toch nog drijfnat geworden ben. Maar de verwarming werkt. De koffie is heet en ik heb dus eigenlijk niets te klagen. En dat doe ik dan ook maar niet.

Ik werk de blog bij en ga straks koken. Hopelijk wordt het morgen iets minder regenachtig en kan ik weer iets ondernemen want één dag huisarrest vind ik wel voldoende.