Mycene en Epidauros

Op de 27 dag van de Camperreis Griekenland verlaat ik met pijn in het hart de prachtige overnachtingsplaats in Kariai. Doel van vandaag is om iets noordelijk te komen in de richting van Mycene en Epidauros.

Gisterenavond laat op de kaart kijkend zie ik op het eerste gezicht dat het een relatief lange afstand is om naar Mycene te rijden. Ik neem me dan ook voor om morgenochtend vroeg te vertrekken zodat ik in de middag de archeologische plaats van Mycene nog kan bezoeken.

Ik was gisterenavond relatief vroeg klaar met alles wat ik wilde doen dus tijd genoeg over om naar muziek te luisteren. Dit keer wordt het Bach met de Mattheus Passie. De Mattheus Passie??? Dat is toch iets voor Goede Vrijdag en Pasen. Ja dat is op zich juist maar het is niet verkeerd om met het naderende pinksterweekend ook nog even terug te denken aan wat er met Pasen is gebeurd. Deze muziek ligt mij zeer aan het hart en hoeveel keren ik het ook beluister, het ontroert me iedere keer weer.

Thea had net geschreven dat al die mooie wandelingen wel een goddelijke indruk moeten maken. En dat is ook zo. En nu ik deze mooie muziek en de herinneringen aan die mooie wandelingen, de herinneringen aan die prachtige Byzantijnse fresco’s, de herinneringen aan de mooie afscheidsceremonie van de Russisch Orthodoxe kerk bij het overlijden van mijn schoonvader enz. enz. weer op me in laat werken, begin ik toch steeds meer in de knoop te komen met mijn rationele ideeën over het leven en de schepping. Met het klimmen der jaren merk ik steeds vaker dat mijn wankelmoedigheid in mijn ongeloof steeds groter wordt.