Dag 47: Van Trappnas naar Falkvalen

Rendieren, rendieren, rendieren

Vandaag rijd ik een route van Trappnas naar Ljungdalen over een schitterende weg waar ik veel rendieren zie. Vanuit Ljungdalen draai ik naar de Flatruet. Dat is de hoogst gelegen (onverharde) weg van Zweden. Daar vind ik mijn overnachtingsplek (154/8.049 km).

Gevangen in routines

Soms raakt men zo zeer vast in zijn eigen routines, of laat ik specifieker zijn, soms raak ik zo zeer vast in mijn eigen routines dat ik er al bijna niet over denk dat zaken ook anders kunnen.

Zoals bij voorbeeld het besef dat de schone onderkleding bijna op is en dat ik dus een camping moet opzoeken om de was te doen. Daar heb ik helemaal geen zin in. Tot ik op het geniale idee kom dat ik een deel van de kleren ook kan wassen in het brandschone water van het meer waarnaast ik overnacht heb. Dat ging prima en aangemoedigd door het resultaat besluit ik ook maar even om de vuile matten van de camper te spoelen.

Echter terwijl ik bezig ben met één van de matten heb ik niet in de gaten dat de tweede mat wegdrijft. Laten gaan of niet? Mijn eer te na en ik besluit, vrezend voor zeer koud water, om de bijna verloren mat te redden. En wat blijkt? Het is heerlijk zwemwater! Dus wat een resultaat: onderkleding schoon, matten schoon, probleem van de camping opgelost en ook nog een gratis zwembad er bij.

Op weg naar de Flatruet

Ik rijd vandaag verder naar het zuiden en wil dat doen over de Flatruet. Een iconische route voor de Zweden omdat het de hoogst gelegen route is in dat land. Maar eerst moet ik over een wonderschone weg een stuk naar het westen, naar Ljungdalen. Mooi omdat het een wisselend landschap kent met aardige dorpen en zoals later blijkt met veel rendieren die tot op de weg komen.

Bij de eerste rendieren ben ik weer veel te langzaam door het instellen van de camera en het wisselen van de lenzen. Dus besluit ik om op deze route de 70-300 lens maar continu op de camera te houden. Scheelt weer een paar seconden.

Nog geen paar minuten nadat ik de telelens gekoppeld heb zie ik al het eerste rendier voor mijn auto. En wat voor een! Een albino; geheel wit en zelfs met een wit gewei. Daarna kom ik nog meer rendieren in kleine kuddes tegen. Ze volgen vaak dezelfde routine. Eerst komt het mannetjes rendier uit de bosrand tevoorschijn, staat stil en ruikt zichtbaar zijn omgeving. Na enige tijd als het veilig is komen de jonge kalveren het bos uit en tenslotte verschijnt het wijfjes rendier.

Ik kom er ook achter waar je grote kans hebt om ze te zien. De bosrand moet niet vlak langs de weg liggen, minstens 5 meter moet er open terrein zijn. Er moet wat te eten zijn zoals bosbessen. En bij voorkeur moet het bosgebied vlak bij een open vlakte liggen. Dan lukt het om ze te zien. Je kunt ze bijna niet mislopen.

De verleiding van de zijwegen

Ik ga hier en daar nog wat zijwegen in o.a. om de lunch te nemen.

Daarbij kom ik over onverharde wegen die vaak pas aangelegd zijn en nog over rul grind beschikken. Ik heb mijn les in het verleden geleerd en wil niet weer opnieuw vastzitten. Dat gebeurt dan ook niet.

Oud en nieuw

Onderweg nog benzine getankt bij een benzinestation dat nog uit de vorige eeuw stamt. Zo zie je ze niet meer tegenwoordig. Het bijzondere is dat aan de ene kant van het woonhuis deze ouderwetse benzinepomp staat maar aan de andere kant wel 50 zonnepanelen opgesteld staan. Een mooie sprong in de tijd.

Flatruet

Uiteindelijk kom ik aan in Ljungdalen. Daar begint de Flatruet. Een onverharde (maar goed berijdbare) weg die de hoogst gelegen weg in Zweden is. Daar stel je je dus heel iets van voor. Maar het blijkt dat de weg de 1000 meter niet haalt.

Toch is de weg gedurende de nacht voor een aantal maanden verboden te berijden. Aan het begin staan indrukwekkende sneeuwschuivers om de weg overdag sneeuwvrij te houden.

Het is vandaag een bewolkte dag en dat betekent dat het hogere deel van de weg in mist ondergedompeld is. Het resulteert in een nog indrukwekkender landschap dan het normaliter al is. Er staat een behoorlijke wind en het landschap bestaat uit een kaal veenachtig gebied dat voor grote delen onder water staat. Het is indrukwekkend en vooral imponerend.

Ik besluit op deze eenzame weg mijn overnachtingsplek te vinden. En dat lukt. Ik heb ondanks de kou (15C) nog een tijd buiten gezeten om het door de wolken steeds weer veranderend landschap in me op te nemen: unieke ervaring.