Een onverwacht dagje strand

Vanochtend rijd ik naar Kasteel Tjoloholen en rijd ik verder naar de kust om nabij Falkenberg de middag en de avond aan het prachtige Strea-strand door te brengen (96/9.294 km).

Kasteel Tjoloholen

Ik weet niet of ik het aan de nabijheid van de kerk te danken is maar ik heb tegen mijn gewoonte in wel 8 uur achter elkaar slapend doorgebracht. Luna werd er ongeduldig van en maakte me wakker rond 8.00 uur.

We reden na ontbijt en wandelen ongeveer 30 km naar Kasteel Tjoloholen. Wat een merkwaardig kasteel. Eens was het in Zweedse handen maar rond 1900 is het kasteel (of liever gezegd de ruïnes ervan) in het bezit gekomen van een zeer welgestelde Britse familie die besloot om het hele kasteel opnieuw op te bouwen.

Britten laten zelden hun roots in de steek. En ook in dit geval is daar sprake van. Het kasteel werd geheel en al opnieuw opgebouwd en overduidelijk is de Tudorstijl te herkennen in het nieuwe kasteel.

Eigenlijk moeten ik spreken van de neotudorstijl omdat het vaak een kopie is van de tudorstijl uit de 17^e eeuw. Voor het interieur en het gebruik van materialen bij de herbouw van het kasteel werd gebruik gemaakt van de ideeën van de arts- en craftsbeweging die vooral in de Engelstalige landen flink voet aan de grond wist te krijgen. Naast het kasteel bestaat het landgoed ook uit veel boerderijen en een grote stoeterij.

Wij zouden met het kopiëren van een stijl uit het verleden wel enige moeite hebben. Maar niet de Britten. Ze doen het naar hartenlust. Neem bijvoorbeeld de toenmalige ideeën van Prins Charles die er naar streefde om oude bouwstijlen weer in te voeren in de nieuwe architectuur.

Het gebouw wordt nu beheerd door de stad Stockholm en er wordt van alles aan gedaan om het exploitabel te krijgen: entreegelden voor toegang tot het kasteel, parkeergelden, rondleidingen, restaurants en cafés, de revenuen van de boerderijen, een winkel, overnachtingsmogelijkheden, het organiseren van publieke en private events enz. Kortom ook weer een zeer Britse manier van de adel om met volharding de exploitatie van hun bezittingen mogelijk te maken.

Na dit bezoek ben ik verder langs de kust naar het zuiden gereden. Het is een vreemde kust die niet een lange gestrekte strook vormt maar bestaat uit een opeenvolging van schiereilandjes. Weinig zandstranden maar veel weilanden die tot vlak bij de zee reiken.

Falkenberg

Uiteindelijk kom ik in Falkenberg aan. Daar wil ik wat zaken bekijken in de stad. Maar eerst wil ik tot de kust doorrijden om te lunchen en met Luna te lopen. Ik heb er wel een hard hoofd in omdat het zondag is en heel mooi weer. Dus het zal wel overdruk zijn.

Maar ik ben verbijsterd als ik vanaf de parkeerplaats een kleine duinenrij beklim en vervolgens een prachtig strand zie met hooguit 20 mensen!!! En dat blijft de hele middag zo. Na 18.00 uur wordt het er helemaal stil.

De plannen veranderen ter plekke. Ik laat Falkenberg voor wat het is en besteed de rest van de dag tot in de avond op het mooie strand. Ik kan er waarschijnlijk niet overnachten maar er dient zich wel weer een andere plek aan. Eerst maar eten en blog schrijven en dan zien we verder.

Te veel drukte

Nu ben ik toch wel echt in het drukke zuiden aangekomen, Het was wel even wennen met veel ergernis. Maar de dag is gelukkig toch positief afgesloten (147/9.198 km).

Trollhättan

Rond 9.00 uur ben ik via Vanersborg vertrokken naar Trollhättan. Trolhättan blijkt een behoorlijke stad te zijn en staat bekend om zijn kanaal dat de Noordzee (Kattengat) verbindt met met het Vanermeer.

Trolhättan was vroeger een belangrijke industriestad (o.a. Saab werd daar gefabriceerd). Maar men is van de maakindustrie overgestapt naar hightech. Bovendien is Trollhättan een belangrijk begrip voor de Scandinavische filmindustrie. De stad wordt liefkozend Trollywood genoemd.

Ik zal jullie er voor sparen om nog eens over de sluizen te beginnen. Dat kennen we zo langzamerhand wel. Wel had ik eerder gelezen dat de stad en de regio zich aan het sterk maken zijn om de innovatieve kracht van stad en regio te vergroten. En daar werd ik toch wel aangenaam verrast.

Tegenover het oude kanaal is in oude bedrijfsgebouwen en nieuwbouw een hele wijk uit de grond getrokken onder de naam Innovatum Science Center om bedrijven interdisciplinair te laten samenwerken om zo tot vernieuwing te komen. Er wordt meegedaan door de overheid, de financiële wereld, tal van bedrijven en scholingsinstituten, kunstenaars, musea en overige kenniscentra.

Het heeft in Zuid Limburg veel weg van het concept Brightlands waar DSM succesvol samenwerkt met universiteit en hogeschool en tal van bedrijven en startups in de chemische sector. Ook in de andere sectoren zijn dergelijke zaken van de grond gekomen.

Als ik terug ben zal ik dit Zweedse initiatief inbrengen bij de hogeschool. Bijzonder vond ik het dat zo ontzettend veel bedrijven meedoen aan dit samenwerkingsverband terwijl ik weet hoe veel moeite het kostte om bedrijven geïnteresseerd te krijgen in Nederland. Ik ben benieuwd hoe ze in Trollhättan een en ander gerealiseerd en gefinancierd hebben.

Omdat het volop vakantie is was er weinig sprake van activiteit en ik heb dus niemand kunnen spreken. Wel was er een museum open m.b.t het verleden van het gefailleerde automerk Saab. Ik heb weliswaar weinig met auto’s (nou ja met uitzondering van Alfa Romeo dan) maar ik zag vele jongere ouderen verlekkerd naar de uitgestalde auto’s staan kijken. Bij een enkeling was het emotioneel zelfs te zwaar.

Kungälv

Doorrijdend naar het zuiden wordt het drukker en drukker. Dat is niet het geval in Kungälv. Om even te lunchen stop ik in dit stadje.

Het wordt geroemd om zijn kleurrijke winkelstraten maar daar kom ik bedrogen uit: saai, lelijke gebouwen, weinig mensen op straat, alle terrassen zijn leeg. Een fenomeen dat ik veel vaker gedurende deze reis heb waargenomen.

Boodschappen

Snel dus doorrijden naar de regio rond Göteborg. De drukte doet hier niet onder voor het vrijdagse Randstedelijk verkeer. Ik moet hoognodig nog wat boodschappen doen maar kies er voor om door te rijden naar Sisjön in de hoop dat het daar minder druk is.

Maar weer kom ik bedrogen uit: een eindeloze shoppingwijk met meubelboulevard, outletzaken, andere grootwinkelbedrijven, tal van supermarkten en natuurlijk zijn er ook de Golden Arches van MacDonalds

Ik probeer snel even wat in te kopen bij de Coop. Maar snel zit er niet in gezien de gigantische omvang van deze supermarkt. Als ik iets niet kan vinden moet ik naar een andere kant van de winkel lopen en kom dan in een tweede hal die net zo groot is als de eerste. Ik word er onpasselijk van maar ik heb weer te eten.

Fjärås Bräcka

Ten slotte rijd ik door naar Fjärås Bräcka. Dat is een natuurpark waar ik een beetje bij kan komen van de drukte van vandaag.

Fjärås Bräcka is een hoogveengebied met op dit moment mooie bloeiende heide. Op het hoogste punt kun je de Noordzee zien aan de westelijke kant en een groot meer aan de oostelijke kant.

Buerås

Helaas kan ik vannacht daar niet blijven. Dus zoek ik verder tot ik bij het kerkje van Buerås (lijkt wel of ik in Spanje terecht ben gekomen) een mooie plek gevonden heb.

Nu maar hopen dat het morgen een betere dag wordt.

Nog een dagje waterbouwkunde

Ook vandaag bezoek ik nog twee mooie en interessante sluizencomplexen. Één is er wel heel bijzonder. De sluizen liggen in het Dalslandkanaal (122/9.051 km).

Billingsfors sluss in het Dalslandkanaal

Ik rijd eerst ca. 30 km naar Bengtfors, een redelijk groot stadje met het grootste openluchtmuseum van Zweden. Maar ik heb nu wel genoeg openluchtmusea gezien en de meerwaarde van een bezoek aan weer een verglijkbaar museum valt te betwijfelen.

Maar als ik ongeveer 5 km verder rijd kom ik in het plaatsje Billingfors aan. Daar zie ik weer een sluis naast de rijweg. Het is een van de 20 sluizen in het Dalslandkanaal. Dit kanaal is ca. 250 km lang. Slechts 12 km daarvan vormt de vaarweg door kanalen en sluizen die een verbinding vormen tussen de diverse meren die dus een routelengte beslaan van 238 km.

Ik stap uit om wat foto’s te maken maar ik wordt aangesproken door een jonge brugwachtster. Of ik met de brug omhoog getild wil worden, zo nee dan even van de brug afstappen want de brug gaat open om een schip door te laten dat later door de sluizen geschut moet worden.

Ze heet Henrietta en zegt verantwoordelijk te zijn voor de brug en het schutten van de naburige sluizen. Dat gebeurt slechts twee keer per dag of op aparte aanvraag. Het is dus geen volledige dagtaak maar het is een leuk bijbaantje. Maar het zal drukker worden want binnenkort wordt aan de westzijde van de brug een restaurant gebouwd hetgeen vermoedelijk veel publiek/watersporters zal aantrekken.

Als je van de brug van westelijke naar oostelijke richting kijkt dan zie je duidelijk dat dit een deel van het kanaal is dat een verbinding vormt tussen twee meren.

Ze weet te vertellen dat dit typisch zo een plaats is waaraan je de geschiedenis van het kanaal kunt aflezen. Rond 1900 werd de sluis gebouwd om het hout uit de bossen aan te voeren.

Spoedig daarna werd er een houtfabriek gebouwd. Aanvankelijk klein maar tegenwoordig een belangrijke speler in het werkveld. Die fabriek ligt vlak langs het kanaal. Bij de ingang is nog het kantoorgebouw te zien waar het allemaal mee begon. Uiteraard een mooi onderhouden houten gebouw in de bekende rode kleur. Achter dat mooie pand is de opslag van het hout en de eindproducten van de huidige fabriek te vinden.

Naast de fabriek is er een spoorweg aangelegd om het vervoer naar en van de fabriek per trein mogelijk te maken. Daarna is tenslotte weg 172 aangelegd die het vervoer per vrachtwagen mogelijk maakt. Daarvoor was uiteraard een brug nodig. Het huidige vervoer vindt momenteel eigenlijk alleen nog plaats via de weg. En dat is te merken want er komen regelmatig vrachtwagens het fabrieksterrein op rijden.

Na haar uitleg moet ze snel naar de volgende sluis fietsen om daar ook de doorvaart voor de pleziervaart mogelijk te maken.

Het aquaduct van Haverud

Vervolgens rijd ik door naar Håverud in de buurt van Mellerud. Om daar te komen moet ik door een zeer fraai bos/landbouwgebied reizen. De weg loopt over ongewoon kronkelige wegen met snel afwisselende steile klimmetje en dalingen. Het aquaduct van Håverud is een bekende toeristische plek voor de Zweden. Maar de grote parkeerplaats is nog niet voor de helft gevuld.

Ook hier zie je waterweg, autoweg en spoorweg samenkomen. Het sluizencomplex is in 1868 geopend door koning Carl XV. Het was destijds al een indrukwekkend sluizencomplex en dat is het nog steeds.

Het hoogteverschil tussen twee meren wordt overbrugd door een beginsluis, een aquaduct over een ravijn en nog een eindsluis. Daarnaast is vanuit de sluis ook de autoweg te zien en het treinviaduct. Alles komt hier dus samen.

Van het aquaduct moet je je geen overdreven grote voorstelling maken het is hooguit enkele tientallen meters lang en niet meer dan 4 meter breed. De ingenieur die het aquaduct ontwierp heeft de constructie zodanig gemaakt dat hij min of meer los op de fundamenten staat waardoor het aquaduct van de fundamenten gehesen kan worden voor het meerjarig onderhoud.

De relaxte levenshouding van de Zweed

Als ik wil wegrijden van de parkeerplaats raak ik in gesprek met een motorrijder die op reis is door dit gebied. Hij komt uit het zuiden van Zweden en als hij hoort dat ik ook in het noorden ben geweest zegt hij dat hij dat gebied redelijk goed kent omdat zijn vrouw uit het noorden komt.

Ze overwegen om later naar het noorden terug te keren. Het leven is er zo veel relaxter dan in het drukke zuiden. Ik lach om de term ‘drukke zuiden’. Hij kan zich dat indenken omdat hij de randstad van Nederland ook een beetje kent. Dat mensen daar kunnen en willen leven! Het verbaast hem dan ook niet dat Nederlanders heel vaak naar Zweden verhuizen.

We hebben het ook hier weer over de aard van de Zweed. En ook hij bevestigt dat de gemiddelde Zweed behoorlijk op zichzelf georiënteerd is. Ze zullen je niet snel aanspreken. Maar als je ze echt nodig hebt dan zijn ze er voor je.

Bovendien merkt hij in het noorden dat mensen er veel meer voor elkaar zijn. Een jaar geleden had hij in het noorden in een onherbergzaam gebied in een natuurpark een meerdaagse hike gemaakt. Toen hij terug kwam bij zijn auto kreeg hij het verwijt waarom hij niet zijn autosleutel op het bord bij de parkeerplaats had achtergelaten en gegevens in de auto had achtergelaten waar hij heen gelopen was en wanneer hij denkt terug te komen. Onverantwoord om de wouden in te trekken zonder een bericht achter te laten.

Kun je je zo iets voorstellen in Nederland? Van je auto zou niets meer te bekennen zijn en je mag nog blij zijn dat je niet vermoord of verkracht achtergelaten wordt. Ik merk, dit in tegenstelling tot eerdere reizen elders, dat ik tijdens deze reis nergens maar dan ook nergens bij de overnachtingsplekken een onaangenaam gevoel had waardoor ik liever door reisde.

Door het vlakke land.

Ik rijd verder in zuidelijke richting en verlaat het heuvelachtige gebied om door een vlak landbouwgebied te rijden. Volgens mij is dit landbouwgebied nog niet zo lang geleden in exploitatie genomen omdat de huizen er niet heel erg oud zijn en omdat het er naar uitziet dat het lanbouwterrein pas de laatste tientallen jaren onttrokken is aan een bosgebied.

In een dergelijk stuk bosgebied vind ik mijn overnachtingsplek op een smalle weg. Ik blokkeer met de camper het smalle karrenspoor maar dat lijkt me geen probleem omdat het karrenspoor vrijwel dichtgegroeid is dus veel verkeer zal er wel niet zijn.

Net als ik het besluit genomen heb stuurt er natuurlijk een grote Volvo het weggetje op. Ik vraag of ik er even uit moet rijden maar dat is niet nodig omdat de chauffeur alleen maar even het bos in wil lopen om paddenstoelen te plukken voor het avondeten. Of hij ook wat voor mij zal plukken.

Dat aanbod neem ik graag aan ook al schiet er door mijn achterdochtige Nederlandse hoofd heen dat het wellicht wel giftige paddenstoelen zijn waarbij na het eten ervan al mijn bezittingen geroofd zullen worden. Maar zo zijn Zweden niet. Ik moet zeggen dat de smaak van deze gebakken paddenstoelen een heel stuk beter is dan de paddenstoelen die we in het algemeen uit kwekerijen krijgen in Nederland. Een groot verschil.

En dan is het al weer avond en tijd om het blog te schrijven en energie op te doen voor de volgende dag. Bij het schrijven van het blog merk ik dat ik evenals gisteren slechts enkele tientallen kilometers naar het zuiden ben gevorderd. Als dat zo doorgaat dan duurt het nog wel heel lang voordat ik weer in Nederland ben. Ik besluit om te gaan haasten. Als ik het einde niet op tijd haal dan rijd ik het laatste stuk maar niet op de huidige wijze.

Dagje waterbouwkunde

Vandaag reis ik weer verder door naar het zuiden. De uitgezette route wekt bij mij geen hoge verwachtingen. Maar zoals zo vaak komt dat niet uit. Ik ben langere tijd aanwezig bij de sluizen van Orje in het Haldenkanaal (140/8.929 km).

Brunskog kyrka

Het is gelukkig weer droog geworden en voor de middag wordt zelfs zon en 20C voorspeld. Dus ondanks de lage verwachtingen ten aanzien van de route voor vandaag ga ik toch met een opgeruimd gemoed op weg.

De eerste halte ligt al in Brunskog. Daar ligt, uiteraard weer aan een meer, een relatief grote kerk. Hij is in 1972 door blikseminslag afgebrand maar men is gelijk met de herbouw begonnen en in 1975 stond hij weer in volle glorie te blinken. De kerk is geheel in de oorspronkelijke staat herbouwd.

Voor Luna is het bezoek aan een kerk, ook als die gesloten is, een feest want er rijdt altijd wel een robot-grasmaaier rond die met veel gespring als speelkameraadje gezien wordt. Dat vriendje is echter wel erg stoïcijns dus de lol is er bij Luna snel af.

Een geplande omweg

Vervolgens rijd ik ca. 50 km verder en als ik dan de route nog een keer bekijk op Google maps zie ik dat ik niet heel ver verwijderd ben van een sluizencomplex bij Orje, net over de grens met Noorwegen. Dat complex maakt deel uit van de Haldenkanalen die gevormd worden door een aaneenschakeling van meren, kanalen en sluizen.

Niet ver betekent hier een omweg van 40 km heen en 40 km terug, maar voor Zweedse begrippen is dat geen afstand om van te schrikken. En nu ik er toch ben dan loont het om er toch even een kijkje te nemen kijken.

De sluizen van Orje

En het is een prachtig complex. Het bestaat uit drie sluizen met dus 4 deuren die een hoogte moeten overbruggen van ruim 10 meter. Het complex is aan het einde van de 19^e eeuw gebouwd en was nodig om voor de sterk stijgende vraag naar hout door de industriële revolutie een snellere en massalere aanvoer van hout uit de wouden mogelijk te maken.

Zonder de sluizen was dat een helse taak. Er moest steeds een route over water worden gevonden om het hout drijvend af te voeren en dan kon men daarbij geen grote hoogteverschillen overbruggen. Dus moesten de lage hoogteverschillen overbrugd worden met het naar boven trekken van de houtstammen of ze laten wegglijden via een soort brede open ijzeren rioolbuis.

Toen de sluizen eenmaal gebouwd waren konden er veel kortere routes genomen worden hetgeen veel tijd scheelde en er voor zorgde dat houten vlotten van boomstammen geschut konden worden.

De economische impact van de sluizen

Daarna ontwikkelde het waterverkeer zich razendsnel. Rond de sluizencomplexen ontstond een nieuwe houtindustrie. En daar bleef het niet bij. Ook kwam men er achter dat er ook heel veel andere artikelen over het water vervoerd konden worden. Al in 1930 was er een soort toeristische route ontwikkeld waarbij het welvarende deel van de bevolking meerdere dagen een soort primitieve cruise konden boeken.

Een en ander wordt uitgelegd in een uitstekend museum dat dicht bij het sluizencomplex ligt in een voormalig industriegebouw.

Rond 15.00 uur werd de sluis geschut. De klandizie bestaat vrijwel geheel uit pleziervaart. Het werk wordt nog precies zo uitgevoerd als ruim 125 jaar geleden: de sluisdeuren worden geopend en gesloten op mankracht en de sluisgaten worden nog met een gietijzeren constructie bediend. De kracht van het water is indrukwekkend als het water van een hogere sluis naar een lagere sluis in een paar minuten geschut wordt.

Ik ben blij dat ik de omweg gemaakt heb. Zeker omdat dit technologie is die iedereen kan begrijpen hoe die werkt en op technisch gebied houd ik erg van eenvoud.

Een clignoteur met trilschade

Die eenvoud betrof ook mijn pech met de clignoteur van de Fiat Ducato. Gisteren viel de rechter clignoteur aan de voorkant uit. Maar als een soort zelf reparerende auto werkte die in de avond weer als vanzelf. Maar vanochtend gebeurde hetzelfde met de linker clignoteur. Dan moet het dus een probleem met de centrale schakeling zijn.

Onderweg kwam ik een garage tegen die gesloten bleek te zijn maar er kwam een jonge man naar buiten, de eigenaar, en toen hij zag dat ik uit Nederland kwam wilde hij er toch even naar kijken.

De indirecte goodwill van twee jonge Nederlanders

Het bleek dat hij twee Nederlandse medewerkers in dienst had sedert 2 jaar waar hij heel enthousiast over was. Het waren twee jongens die hun middelbare school in Nederland afgesloten hadden en een reis maakte door Zweden.

Ze zeiden hem dat ze zeer enthousiast over Zweden waren en dat ze eigenlijk een tijdje in Zweden wilden werken. Dat kwam goed uit voor de garage-eigenaar omdat de zaken goed gingen en hij goed trainees kon gebruiken. Inmiddels werken beiden met een vast contract in de garage.

De panne lag aan het feit dat de contactpunten vervuild waren en dat ze losgeschoten waren door de vele hobbelige onverharde wegen die ik de afgelopen weken bereden heb.

Een correctie voor Zweden

Tegen 17.00 uur zoek ik in een bosgebied een overnachtingsplek. Ik moet hier nog even terugkomen op hetgeen ik gisteren schreef over de tegenvallende drukte, het minder fraaie landschap etc. Dat blijkt na vandaag toch een misvatting te zijn. Gisteren reed ik voornamelijk over doorgaande wegen. Vandaag was dat veel minder en dat heeft tot resultaat dat je weer op veel meer mooie plekken terecht komt zoals op deze overnachtingsplek. Sorry Zweden voor dit al te snelle oordeel van gisteren.

Slecht weer en toch weer veel moois gezien

Ik reis verder naar het zuiden en merk dat ik het stille noorden aan het verlaten ben. Jammer. Maar ik bezoek toch twee plaatsen met schitterende kerken en tegen het einde van de dag bezoek ik het huis van Nobelprijswinnares Selma Lagerlof (144/8.789 km).

Afscheid van het mooie noorden

Vandaag wordt het slecht weer: bijna storm, slechts 14C en heel veel zware regenbuien. Ik heb niet zo veel zin vandaag want de route die ik verder naar het zuiden neem klinkt ook niet uitnodigend.

Ik ben gisteren begonnen met het lezen van een monografie over Anders Zorn en die heb ik vanochtend vroeg nog even uitgelezen. Toch wel een boeiende man. Maar wat ben ik benieuwd wat er van hem en van de Zweedse schilderkunst geworden was als hij zich had kunnen losweken uit de society kringen waar hij zich in begaf en de moed had gehad om de schaarse momenten van vernieuwing door te zetten. Maar ‘wat-als-vragen’ zijn zelden zinvolle vragen.

Ik vertrek dus pas rond een uur of 10.00. En op een afstand van enkele tientallen kilometers merk ik dat er iets drastisch aan het veranderen is. Het gebied waar ik doorrijd wordt steeds dichter bevolkt, dorpen en steden zijn dichter tegen elkaar aangebouwd, de eindeloze natuur maakt plaats voor een meer ‘geciviliseerde’ omgeving, veeteelt legt steeds meer beslag op het land en de wegen worden drukker. Ik constateer dat met enige weemoed.

Tyngsjo

De plaats waar ik het eerste pauzeer is Tyngsjo: een wereldstad: 30 inwoners. Maar wat is het prachtig gelegen aan een meer en wat een schitterende houten kerk is er beschikbaar voor deze 30 inwoners (en natuurlijk ook de buurtschappen).

Ook hier valt me weer op hoe bescheiden Zweden zich opstellen: geen imponerende grote kerken, geen praalgraven op het kerkhof, geen banale patserige woonhuizen. Eenvoud en bescheidenheid voeren de boventoon. Daar kunnen we in Nederland nog van leren ook al acht ik de kans klein dat dat gaat lukken.

Summemo

Enkele kilometers verderop is het weer raak: In Summemo tref ik een prachtige rood geverfde houten kerk aan met muren die met shingles bekleed zijn. Het dak is eveneens met die shingles bekleed maar dan in het zwart.

In Summemo zou ook een oude ijzerfabriek te bezichtigen zijn en dat geldt ook voor Munkfors waar een oude staalfabriek te bezoeken zou zijn. Maar deze plekken die een bezoek waard zijn volgens de door mij vermaledijde routegids blijken niet te vinden te zijn. Ik ga er verder maar geen woorden aan vuil maken.

Ik overweeg een kleine omleiding te rijden naar Torsby om daar een museum van 20^e-eeuwse schilderkunst te bezoeken. Maar als ik me wat meer verdiep blijkt het niet meer dan een kunstenaarshuis te zijn dat mede geëxploiteerd wordt door een duur restaurant. Geen bezoek waard dus.

Marbacka

Uiteindelijk kom ik in Sunne aan. Nabij Sunne ligt het landgoed Marbacka. Dat is beroemd geworden doordat Selma Lagerlof (1858-1940) er is geboren, er heeft gewerkt (niet alleen als schrijfster maar ook als boer) en er is gestorven.

Lagerlof heeft in 1909 de Nobelprijs voor de literatuur gewonnen. Zij is vooral bekend geworden door het boek Nils Holgerssons wonderbaarlijke reis. Een jeugdboek waarin ze haar lezers bekend maakt met Zweden.

Tot mijn schaamte moet ik hier bekennen dat ik geen enkel boek van haar gelezen heb. Wellicht wordt het tijd om daar eens mee te beginnen. Het huis waar ze gewoond en gewerkt heeft is schitterend gelegen. Ook het huis zelf is de moeite waard om te bezoeken. Je snuift altijd iets van de sfeer op waarin zij geleefd heeft.

Echt zoeken naar een overnachtingsplek

Na dit bezoek moet ik op zoek gaan naar een overnachtingsplek. Dat is niet zo makkelijk als in de vorige weken toen ik een willekeurige zijweg kon inrijden om een prachtige plek te vinden. Het is nu echt even zoeken. Maar het is gelukt ook al is het een van de mindere plekken.

Ondanks mijn late aankomst toch vrij uitgebreid gekookt en met Luna gelopen in een korte droge periode. Wat dat betreft had ik weer geluk vandaag. Iedere keer als ik stopte om even te lopen of iets te bekijken werd het droog en scheen de zon zelfs even. Zal wel aan mijn zonnige karakter liggen.