Saltstraumen en Helgelanskysten

Dag 11 van camperreis Noorwegen. Relatief vroeg in de ochtend de getijdewissel bij Saltstraumen meegemaakt en vervolgens de route richting zuiden begonnen via de zeer afwisselende Helgelandskysten waarin veel veerboten zijn opgenomen. Mooie overnachtingsplaats gevonden aan de rand van een fjord.

Niet zo vroeg opgestaan omdat ik pas om 09.33 uur bij de Saltstraumen moest zijn. Het klinkt vreemd zo’n exact tijdstip maar op de affiches stond dat op 9 juli 2016 om 09.33 uur het tij zou keren en dat het zeer de moeite waard was om dat te bekijken. Ik overnachtte er nog geen 5 minuten vandaan daarom kon ik relatief laat opstaan. Zag bij het opstaan dat ik per ongeluk de inverter aan had laten staan. Ik hoop niet dat dat gevolgen heeft.

Saltstraumen

Om de Saltstraumen te bekijken ben ik dit keer op de zeer hoge brug gaan staan met nog vele tientallen anderen. Van bovenaf was het zicht op de stroming zo mogelijk nog indrukwekkender dan vanaf de oever. Naast het harde stromen gebeurde er echter een paar minuten voor het magische moment niet zo veel. Zou er zich dan toch om 9.33 uur plotseling een wonder voltrekken? Iedereen stond ongeduldig te wachten en op zijn horloge te kijken. Maar er gebeurde dus niets dat voor mij en de anderen afwijkend waarneembaar was. Rond 10.00 uur de plek maar verlaten met de vele anderen. Rondom mij afkeurend gegrom. Toch blij dat ik nog foto’s en video’s van bovenaf heb kunnen nemen.

Via Narvik naar Saltstraumen

Vandaag (dag 10 van de camperreis Noorwegen) een grote omweg moeten maken omdat het veer te druk was. Een niet heel erg opwindende route. Eerst naar Narvik en daarna doorrijden naar Saltstraumen: een natuurfenomeen met een sterke getijdewissel: indrukwekkend!

Vannacht geprobeerd om door middel van foto’s de koers van de zon te volgen i.v.m. het feit dat deze in de huidige periode niet ondergaat. Helaas bij de eerste poging al mislukt omdat er bewolking kwam opzetten en je slechts aan een horizontale heldere streep boven de kim min of meer kon bepalen waar de zon was. Hij schoof in horizontale lijn van rechts naar links. Ja, erg boeiend is deze observatie niet, maar dat het nooit donker wordt in deze periode blijf ik apart vinden.

Toen ik André, de lifter van een paar dagen geleden, afzette op een plaats waar hij kansrijk was om een volgende lift te krijgen, of opgehaald kon worden door familie, beging ik een niet bedoelde fout door hem te wensen: ‘ik hoop dat je voor het donker je bestemming bereikt zult hebben’, op dat moment niet beseffende dat het eind juli voor het eerst sedert tijden is dat zich weer de eerste duisternis een klein beetje zal voordoen.

Lofoten

Dag 9 van de camperreis Noorwegen: In de ochtend breng ik een bezoek aan het mooie Vikingmuseum in Borg. Daarna rijd ik door naar Nusfjord; een vissersplaats die terecht de status van beschermd dorpsgezicht van de Unesco heeft gekregen. Daarna gaat het verder naar het zuidwesten; naar het einde van de Lofoten. In Å bezoek ik het Norwegian fishing village museum. In de vroege avond vertrek ik naar mijn wonderschoon gelegen overnachtingsplaats aan een baai van een fjord nabij Unstad.

Rond 8.00 uur opgestaan en gedoucht en ontbeten. Daarna met pijn in het hart deze mooie overnachtingsplek verlaten en verder gereden richting zuid westen. Het viel me op dat er al veel jongeren op weg waren, zwaar bepakt met touwen en bikkels om, aan de schoenen te beoordelen, de steile rotswanden te beklimmen die gelijk naast de weg hoog oprijzen.

Natuurlijk weer regen en nog steeds piepende ruitenwissers. Zodanig irritant dat ik op internet gekeken heb wat ik er aan kon doen. De oplossing was simpel: zowel ruit als wissers schoonmaken en afdrogen. Daarna het raam en de ruitenwisser met de kern van een aardappel inwrijven en vervolgens beide nog een keer schoonmaken. Is was sceptisch maar…. Het werkt!

Lofoten

Op de 8e dag van de Camperreis Noorwegen zit ik dus op de Lofoten. Ik rijd eerst naar het vissersdorp Kabelvåg waar ik ook de Vågan Kirke bekijk. Daarna rijd ik door naar het bijkans nog mooiere Henningsvær. Daar in de buurt, aan een prachtige fjord, vind ik mijn overnachtingsplaats voor vandaag.

Heel goed geslapen vannacht en pas om 7.00 uur wakker geworden. Guess what…. Stromende regen! Ik kan me niet meer goed herinneren hoe een blauwe lucht er uit ziet. Mijn optimisme wordt dezer dagen wel behoorlijk op de proef gesteld en daartoe worden de grenzen ervan dagelijks opgerekt. Maar zoals ik al eerder schreef ook de grijstinten hebben in dit sterk wisselende landschap zo hun eigen schoonheid.

Na ontbijt wat noodzakelijke dingen gedaan. Iets voor het werk, opgeruimd, dagboek bijgehouden, afgewassen etc. Omdat de schoonwatertank bijna leeg is en dus de vuilwatertank bijna vol is, moet ik een plek vinden waar ik de tanken kan legen en vullen en bovendien het toilet kan legen en reinigen. Via de database van NKC en TomTom heb ik er een gevonden. Daarvoor moet ik wel een beetje ‘omrijden’ (zie verslag van gisteren). Prachtige route er heen.

Ook de ruitenwissers beginnen inmiddels te protesteren tegen het vele werk dat zij moeten verzetten. De linker ruiterwisser krijgt geen goed grip op het glas hetgeen gepaard gaat met een irritant gepiep en een stuiteren van de ruitenwisser over het glas. Het servicestation is compleet en heel schoon. Het was eenvoudig om het water en toilet te lozen en om 50 meter verderop water te tanken met een duidelijk onderscheid tussen spoelwater en drinkwater. Verwarring is niet mogelijk.

Over de poolcircel

Vandaag, op de 7e dag van de camperreis Noorwegen, bezoek ik in de ochtend de Grønligrotta om daarna eerst boodschappen te doen in Mo I Rana. Daarna rijd ik verder door in noordelijke richting naar Rognan waar ik het Saltdal Museum en het indrukwekkende Blood Road Museum bezoek. Ten zuiden van Narvik neem ik het veer naar Lødingen dat mij naar de Lofoten brengt.

Grønligrotta

Ik zit nu in de buurt van Mo I Rana en vertrek met spijt van de prachtige overnachtingsplaats. 10 km verderop blijkt er een van de mooiste verlichte grotten van Noorwegen te zijn: de Grønligrotta. Rond 10.00 uur met vier Duitsers en een jonge gids naar binnen gegaan. De beloftes waren groots: Verlichting, onderaardse rivieren en stalactieten. Het grottenstelsel is meer dan 4 km lang. Wij doen slechts 400 meter. Verdere exploratie wordt niet meer gedaan omdat grote zandgedeeltes het uitgraven te risicovol maken. Zand in een grot? Ja inderdaad. De nabijgelegen gletsjers sleepten veel zand met zich mee en die is de grotten ingespoeld zodat er overal een zacht zandtapijt ligt.

De rivier was inderdaad indrukwekkend die door de grot liep. De verlichting was hooguit sober te noemen. Voldoende om je pad te kunnen volgen. Veel nauwe doorgangen en het werd me pijnlijk duidelijk waarom ontdekkers van grotten helmen dragen. Gelukkig had ik een petje op en dat hielp ook. In het midden van een grote ruimte werd uitleg gegeven over de stalactieten. Ik had daarbij de voorbeelden van België en Frankrijk voor ogen. Na de uitleg over de stalactieten vroeg ik waar ze dan wel waren. Trots scheen de gids met haar indrukwekkende zaklantaarn op het lage plafond waar een richeltje van amper 1 cm te zien was. Ja, zei ze het was niet veel, maar het groeit dan ook maar 1 cm per 1000 jaar.

Dat was de cue voor een van de Duitsers om even te voelen: weg 500 jaar geschiedenis. Na drie kwartier stonden we weer buiten. Al met al wel de moeite waard maar in de folders zijn de aanbevelingen wel wat overdreven, zeker voor degenen die al meer grotten gezien hebben.