Camperreis Provence dag 6: Van Gargas naar l’Isle sur la Sorgue

Bonnieux en Oppède le Vieux

Voor de 6e dag van de camperreis Provence heb ik bezoeken op het programma staan aan Bonnieux en het mooie Oppède le Vieux met een wandeling door de wijnvelden rond het dorp.

Vanochtend laat wakker geworden. Ik heb een onrustige nacht gehad en flink wat koorts. Toch veel geslapen. Ik heb niet veel zin om iets te doen. Uiteindelijk rond 10.00 uur opgestaan en ontbeten. Ik voel me veel beter nu. Dus toch maar wat ondernemen. Kort voor 12.00 uur vertrek ik. Ik trof de gastheer niet aan en heb dus een briefje met cadeautje achtergelaten. Ik wil eerst naar Bonnieux gaan omdat die met 1 ster beschreven staat in mijn gids. Het is bewolkt nadat het vanochtend vroeg heel helder was. Het is niet ver rijden, ca. 20 km.

Bonnieux

Als ik in Bonnieux aankom blijkt uit het aantal parkeerplaatsen dat er normaliter veel toeristen komen maar het naseizoen en het vroege uur voor de zondag zorgt er voor dat dat erg mee valt. Ik parkeer de auto en zie bij een volgende parkeerplaats die een steile afrit heeft dat er een camper zich tussen twee keien vastgereden heeft en niet meer achteruit de steile helling opkomt. Ze proberen met takken en een superdun kleedje weerstand te bieden tegen het draaiend geweld van de wielen. Dat lukt natuurlijk niet: takken gebroken en vlak langs hun gezichten heen het wegschietend kleedje.

Ik vraag of ik kan helpen en suggereer om een paar platte stenen te zoeken waar de bus wel grip op krijgt. Nee, ze hebben nog een kleedje. Dat willen ze eerst proberen. Weer een kleedje naar de ratsmodee. Dan denken ze het te doen met een opgerolde sleepkabel. Ik waarschuw dat dat wellicht ook niet lukt en dat ze het beter met stenen kunnen proberen. Nee, eerst die sleepkabel. Netjes achter de wielen opgerold neergelegd en in zijn achteruit.

Met een klap draait de as van de voorwielen de sleepkabel om die as. Het was te voorzien. Nu zit het echt klem. Mensen zijn vaak de architect van hun eigen ellende. Gelukkig voor hen komt er een vrachtwagentje langs met een heeeeeel dikke fransman die zo aardig is om ze aan te bieden om hen omhoog te slepen. Dat pakt hij met zoveel zekerheid en voortvarendheid aan dat ik maar doorloop want dat komt met hem (en de bus) wel goed.

Intussen is het gaan regenen en ik moet ongeveer 1 km. naar het dorp lopen. De regen gaat gepaard met een dikke mist en het wordt plotseling ijskoud. Ik loop het dorp in maar er is niet veel activiteit. Ondanks het feit dat het 13.00 uur is zijn de meeste winkels en restaurants gesloten. Ik lees in de gids dat er een bakkerijmuseumpje is en een museum van het boek. Gezien mijn roots ben ik verplicht die te bezoeken. Maar beide zijn gesloten.

Dan maar naar de oude kerk op de heuvel. Een hele klim. Ook die is gesloten. Het uitzicht vanaf de kerk moet adembenemend zijn. Inderdaad adembenemend door de dichte mist. Rond de kerk kom ik een Amerikaans echtpaar tegen dat ook vergeefs probeert om de kerk binnen te komen. We raken in gesprek. Zij doen hun ‘Grand Tour’ zoals dat in de 17e en 18e eeuw gebruikelijk was voor welgestelde jongeren om de Europese cultuur te leren kennen. Dit echtpaar is echter wat ouder maar heel energiek en echt geïnteresseerd in wat ze zien. Hun belezenheid stroomt er aan alle kanten van af, zonder dat het irritant wordt. Inspirerend.

Ik ga weer naar beneden en verbaas me over het feit dat er zo veel makelaars hun panden in de aanbieding hebben. Nou ja… aanbieding. De goedkoopste is rond de zes ton maar zeker 80 % kost meer dan 1 miljoen met uitschieters naar 6 miljoen.

Oppède le Vieux

Verregend en daardoor gedesillusioneerd kom ik weer bij de bus aan. Ik neem eerst koffie en besluit dan met enige tegenzin naar Oppède le Vieux door te rijden, ca. 20 km. verderop. En dan keert het tij. De zon breekt door en ik rijd door prachtige wijngaarden en mooie mas boerderijen. Bij Oppède aangekomen word ik naar een parkeerplaats geleid die energiek en met veel gebaren geleid wordt door een parkeerwachter die echt werk maakt van zijn taak. Het kleinst denkbare fiatje wordt met de grootst denkbare gestesiculaties naar zijn parkeerplek geleid. Een suggestie van de chauffeur om ergens anders te mogen parkeren wordt door de parkeerwachter niet in dank afgenomen. Hij is de baas, anders komt er alleen maar rotzooi van. Zo is het maar net!

Ik stel me niet veel voor van het dorp omdat de reisgids als hoogtepunt rept over de doordachte verkeersafwikkeling rond het dorp. Over het dorp zelf niet zo veel, wel dat er een mooie kerk en een vervallen kasteel is en dat je mooie wandelingen door de wijngaarden kunt maken. Maar ik heb al eerder gemerkt dat het een zeer oppervlakkige reisgids is: De mooiste dorpen van Frankrijk van Lannoo gebaseerd op de Michelin gids.

Camperreis Frankrijk: Oppède le Vieux

Ik val van de ene verbazing in de andere. In de eerste plaats hoor ik van een van de mensen die er sinds kort zijn komen wonen dat het dorp een belangwekkende historie heeft maar dat het dorp tot voor kort bijna geheel vervallen was. Door het particulier initiatief is het dorp weer bijna geheel opgebouwd. Veel huizen zijn mooi en authentiek gerestaureerd. De straatjes zijn prachtig geplaveid en er is een mooie en sfeervolle verlichting door het hele dorp aangelegd. In één woord fantastisch.

Ik ga naar de top van de heuvel waar de kerk staat. Daar zijn ze met de restauratie bezig. Ik praat met iemand die veel van de restauratie weet en leer dan dat ook hier het particulier initiatief alles in het werk heeft gesteld om de kerk van een zekere ondergang te redden. Bij iedere kapel en object staat beschreven hoe ze het aangepakt hebben en wat het gekost heeft. Met minimale middelen en de veelal vrijwillige inzet van deskundigen pakken ze grote gedeelten van de restauratie zelf aan onder begeleiding van deskundigen.

De kerk laat fraai zien hoe de grillige geschiedenis van het dorp verlopen is. Van klein naar groot en naar nog groter waardoor er veel huizen ook aan de buitenkant van de stadmuren gebouwd zijn tot uiteindelijk het verval inzet en er tot enkele tientallen jaren geleden er eigenlijk alleen nog sprake was van een ruïne. Ik heb er bewondering voor wat deze mensen met elkaar en goede gemeenschapszin weten te bereiken en wil graag een bijdrage doen. Maar ik heb alleen € 50,– waarvan ze niet terughebben. Dan stort ik maar de hele buidel met klein geld in de kist. De gids zegt nog nooit een bezoeker gezien te hebben die zijn hele portemonnee offert (nou ja, min dat biljet van € 50,– dus).

Diep onder de indruk loop ik terug en overweeg zelfs om VVD te gaan stemmen in maart. Maar ja als ik dan aan die verwende koppen denk die particulier initiatief wel toejuichen maar dan voornamelijk ten behoeve van het eigen belang, ben ik van dat idee al weer snel genezen.

Het is inmiddels ongeveer 17.00 uur geworden en ik wil niet het risico lopen om deze goede nasmaak te laten verpesten door een mogelijk minder interessant bezoek. Dus rijd ik (weer ca. 20 km) naar l’Isle sur la Sorgue. Onderweg wil ik nog tomaten kopen. Eerder op de dag heb ik in een wijngaard heerlijke druiven gegeten. Dus ook maar een tros druiven kopen. Ik bestel bij een groenteman een pond tomaten en een tros druiven. Een tros druiven???!!! Zijn ogen worden groot als schoteltjes en je ziet hem denken dat er een gek voor hem staat. Nee, druiven verkoopt hij niet. Daar is geen belangstelling voor. Maar ik word hartelijk uitgenodigd om achter zijn winkel een paar trossen druiven te plukken om niet.

Camperreis Frankrijk, l'Isle sur la Sorgue, Domaine de la Gasqui

Dan doorgereden naar L’Isle sur la Sorgue bij Marie-France en Jean Feraud van het Domaine de la Gasqui. Het ligt iets buiten het dorp aan een bosrand met verder veel wijngaarden. De GPS code is niet helemaal precies zodat ik een weg te vroeg rechtsaf sla. In de veronderstelling dat aan het einde van de weg het Domaine zal liggen rijd ik steeds verder een fuik in. Het blijkt een doodlopende weg te zijn. Door de laag overhangende bomen durf ik niet achteruit te rijden. Dus ik moet keren. Dat lukt uiteindelijk door zeker 25 keer voor- en achteruit te rijden en het stuur scherp te draaien. Dan rijd ik de weg waar ik vanaf gekomen ben iets verder door en dan blijkt ongeveer 50 meter verder de toegangsweg tot het Domaine te liggen.

De eigenaren zijn niet thuis maar ik neem de vrijheid om er te gaan staan. Er lopen twee ‘waakhonden’ rond maar zij vergezellen mij kwispelstaartend en als ik buiten ga zitten komen ze naast mijn stoel liggen. Er is ook nog een klein langharig monstertje, dat naar ik later verneem Brahms genoemd wordt. Inderdaad, genoemd naar de componist. Niet omdat het hondje muzikaal is maar omdat hij in zijn beginjaren voldoende van zich heeft laten horen alsof het een symfonie van Brahms betrof. De dag eindigt heel mooi in een warm zonlicht dat over de akkers schijnt. Wat matig begon is goed geëindigd. En ik voel me ook weer prima.

Delen met je netwerk?
(Visited 408 times, 1 visits today)