Dag 50: Van Donnafugata naar Casale Zappulla Ragusa

Een van de laatste reisdagen

Ik denk dat ik nog ongeveer 3 reisdagen te gaan heb alvorens Sicilië te verlaten. Dat stemt weemoedig maar betekent ook binnenkort weer met familie verenigd te zijn. Vandaag reis ik naar het tegenvallende Chiraramonte Gulfi en het verrassend mooie Scicli. Een aantal kilometers verderop vind ik in Casale Zappulla Ragusa mijn overnachtingsplek. (148 km).

Ik rijd vanochtend om ca. 9.00 uur weg bij het kasteel Donnafugata na eerst nog een koffie te hebben gedronken met de parkeerwachter. Je moet toch wel lef hebben om in Italië iemand Nederlandse koffie aan te bieden. Maar het is percolatorkoffie en dat wordt ook in Italië vaak gedronken.

Onnodige kilometers

Tot op heden zijn de geplande routes vrijwel probleemloos verlopen maar vandaag gaat het dan toch mis en dat komt omdat twee routes elkaar kruisen en op het betreffende kruispunt maak ik de verkeerde beslissing. Dus heel wat kilometers fout gereden.

Ik reis eerst richting Ragusa waar ik al eerder was. De route leidt door een landschap dat vol met nieuwe muurtjes van opgeploegde stenen staat. Ze zijn vrijwel allemaal spiksplinternieuw. Stenen zijn brandschoon en er is geen sprietje onkruid tussen de stenen te ontdekken. Het is alsof een of andere kracht in één nacht al deze muurtjes op aarde geworpen heeft. Wat nuchterder geredeneerd: het lijkt er op of de provincie Ragusa een gigantische subsidiepot heeft opengetrokken om een en ander te realiseren. Het ziet er inderdaad mooi uit maar als je op heel smalle wegen rijdt hoop je maar dat er geen brede tegenligger je tegemoet komt.

Onnodige toeristen

De eerste korte stop is vlak bij Ragusa, de stad die ik al enkele dagen geleden bezocht. Deze weg heb ik nog niet eerder gereden en biedt een prachtig uitzicht op de tegen de twee rotsen opgebouwde stad. Ik kan daar aan de kant van de weg veilig parkeren om foto’s te maken. Dat doen meerdere mensen me na. O.a. een Engels paar dat snel uit de auto stapt om met de telefoon snel even wat foto’s te maken.

Ze vinden het prachtig. Bent u er geweest vraag ik. Nee helaas niet. Ik antwoord dat ze dan ter plekke hun reis moeten aanpassen. Alsof ik een oneerbaar voorstel doe kijken ze me aan. Ik dring verder aan; het is een van de mooiste steden. Maar nee ze zijn niet te vermurwen: It is beautiful enough like this. Dan kun je maar één ding doen en dat is zwijgen.

Onnodig bergstadje

Ik rijd verder door de mooie omgeving van Ragusa en kom aan in Chiaramonte Gulfi dat enthousiast wordt aanbevolen om te bezoeken door het Siciliaans verkeersbureau en dan weet je dat je niet al te hoge verwachtingen moet hebben.

Het stadje is gelegen op de top van een heuvel. Het is koud vandaag en het waait heel hard en dan val je in de prijzen zo hoog op een heuvel. De bewoners doen of het hartje winter in. Ze lopen in dikke jassen rond vaak met capuchon op. Ja, je moet wel een jas aandoen maar om nou met das en muts rond te gaan lopen dat is wel het andere uiterste.

Chiaramonte Gulfi wordt wel het balkon van Sicilië genoemd. En inderdaad heb je een wijds uitzicht over een overigens wat saai landbouwlandschap. In de warme zomer moet het hier heerlijk koel zijn maar nu moet je toch even moeite doen om je staande te houden. De paar geraniums die hard hun best doen om in hun keramieken potten uit te stralen dat het op het uitzichtpunten aangenaam toeven is, hebben er moeite mee om dat ook echt uit te stralen.

Het stadje heeft ook niet zo veel te bieden mede omdat het esthetisch gevoel er niet scherp ontwikkeld is. Er is een overvloed aan led-versiering en het interieur van een kerk ontbeert eveneens dat esthetisch gevoel. Er zijn in een op zich mooi ontworpen kerk enkele kunstwerken aangebracht die niet echt overtuigen: Er is een realistisch schilderij dat nog niet zo lang geleden geschilderd is. Er is een klassiek schilderij waar ze een kruisbeeld in getimmerd hebben en er zijn beelden van diverse bisschoppen in een soort doorzichtige vierkante stolp ondergebracht. Niet zo mooi. Eigenlijk heel lelijk.

Alle onnodigheid gecompenseerd

Vervolgens rijd ik door naar Scicli en dat blijkt dan weer zo een fraaie verrassing te zijn. Volgens mij is het een van de mooiste steden die ik op Sicilië gezien heb.

Het is geen grote stad maar ik vind het altijd fascinerend hoe zelfs de kleinste steden nog een grootsteedse uitstraling weten op te bouwen die volgens mij hoofdzakelijk veroorzaakt wordt door de imponerende kerken en de even imponerende palazzi.

Ik start de wandeling bij de Chiesa di Sanbartolomeo die mooi afsteekt tegen de omringende rotswanden van het stadje. Dan loop ik door naar de Piazza Italia met de prachtige moederkerk: de Chiesa Madre di Sant’Ignazio di Loyola. Maar o wee, wat hebben ze nou voor een verschrikkelijk gebouw er tegenaan gebouwd? Een middelbare school uit de jaren ’60 met de gebruikelijke crisis architectuur. Ik hoop voor de architect dat hij toch nog goed kan slapen.

Er is nog een uitbundige barokkerk: de Chiesa San Giovanni. Veel kleur en veel putti. Een beetje té.

En dan loop ik de Via Francesco Mormino Penna in die vaak wordt omschreven als de mooiste straat van Sicilië en ik denk dat dat heel dicht bij de waarheid komt. Ook hier weer prachtige kerken en palazzi met uitbundige barokversierselen.

Er is het Palazzo Bonelli, een woonhuis van een bekende olijfolieproducent die er tot voor 15 jaar geleden nog woonde maar er een museum van gemaakt heeft met een uitbundige inrichting (op de bovenetage kun je er een B&B huren).

 

De apotheek en Marcello

Er tegenover staat een oude apotheek die je ook kunt bezoeken. Ik krijg er een enthousiaste rondleiding van Marcello, een laatstejaars middelbare scholier die veel over de apotheek weet te vertellen. Opvallend is het nog geringe aantal voorgeproduceerde medicijnen. Alles werd op recept gemaakt.

Op de een of andere manier komen we over film en literatuur te spreken. Ik weet niet meer hoe. Hij blijkt heel breed geïnteresseerd te zijn. Zijn primaire belangstelling ligt bij de arthouse films en we bespreken er enkele. Hij wil er steeds dieper op in gaan en ik waarschuw hem dat er een volgende bezoeker staat te wachten. Die moet maar even wachten. Dit vind hij veel te leuk om dieper op in te gaan.

Hij vraagt mijn 5 beste films en ik krijg zijn 5 beste films te horen. We hebben één gemeenschappelijke en laat dat nu weer een film gebaseerd te zijn op verhalen van Pirandello: Chaos. Hij raakt helemaal enthousiast en weet haarfijn uit te leggen wat het genie van Pirandello is. Iedere goede leraar Italiaans gun je toch zo een leerling!

Ik loop nog wat verder door de stad en kom dan uiteindelijk rond 17.00 uur weer bij de camper terecht. Dan rijd ik door naar een overnachtingsplek met een mooi landschappelijk uitzicht. Koken, eten, bloggen en dan is het al weer rond 22.00 uur. Kinderbedtijd maar ik ben dan ook weer doodop.