Dag 47: Van Santa Maria della Scala naar Parco Archeologico Forza

Het natuurpark van Vendicari

Vanochtend eerst gereden naar de Romeinse Villa del Tellaro. Vervolgens naar de kust om daar een wandeling te maken door het mooie natuurpark Vendicari. Daarna gaat het naar een vissersplaats  dat inmiddels een afschuwelijk toeristendorp is geworden: Marzamemi. Het wordt er verder niet beter op als ik door een landbouwgebied rijd maar ik eindig bij het Parco Archeologico Forza dat nog stamt uit de bronstijd. (73 km).

Als ik in de ochtend naar buiten stap val ik om van verbazing. De hele camper is met een dikke laag geel-achtig zand bedekt. Het heeft vannacht hard gewaaid en geregend en vermoedelijk is er woesijnzand uit de Sahara naar Zuid Italië overgewaaid en door de regen neergeslagen. Het ziet er wel stoer uit.

De Romeinse Villa van Tellaro

Mijn eerste reisdoel voor vandaag is de Romeinse Villa van Tellaro. Die villa is nog niet zo heel lang geleden ontdekt bij de aankoop van de grond waar de villa op stond en waar niet veel meer van over was. Om er een nieuwe boerderij te bouwen moest er wat grondwerk verricht worden en toen is er een complete mozaïek-vloer vrijgekomen. Snelle jongens hebben toen geprobeerd om de vloer er uit te halen en illegaal aan het buitenland te verkopen. De politie zag in de nacht verdacht veel activiteit rond het bouwterrein en is er achter gekomen dat er snode handel werd gedreven.

De staat heeft ingegrepen en een groot deel van de vloer is behouden gebleven. Zoals gezegd zijn alleen de fundamenten en de vloeren bewaard gebleven. Ik vond de mozaïeken wat uitgebleekt. Waarschijnlijk zijn die te lang blootgesteld aan het zonlicht. Inmiddels zijn de vloeren tegen het zonlicht beschermd. De taferelen die weergegeven worden zijn verbluffend levendig: jachttafrelen, tafrelen van landbouw maar ook een levendige weergave van een diner waar het eten duidelijk wordt weergegeven. Ook kun je zien wat er gedronken werd en hoe het geschonken werd en hoe de handwassing plaatsvond.

Het kan natuurlijk niet tippen aan de eerder bezochte Villa Cassale gezien de kleurkwaliteit, de hoeveelheid afbeeldingen en de kwaliteit maar het is toch bijzonder mooi.

Het natuurpark van Vendicari

Ik rijd door naar de kust waar het natuurpark Vendicari ligt. Het is een kustlandschap met daarin de werkplaatsen van de tonijnvisserij die vóór de oorlog beroemd waren om de kwaliteit van de ingemaakte vis. Er is een gigantisch parkeerterrein en dat doet het ergste vrezen maar dat valt erg mee. Je moet er 5 Euro voor betalen maar dan krijg je ook nog een fles water mee.

Ik neem alleen mijn camera met standaardlens mee en denk de telelens niet nodig te hebben. Maar dat heb ik fout ingeschat want ik had nog nooit zo veel foto’s met telelens kunnen maken. Gelukkig heb ik lichte tussenringen bij me en dat compenseert een beetje.

Er is een smalle en lage duinrand met daarachter een aantal meertjes waar veel flamingo’s in rondstappen. Voorts zijn er tijdens de wandeling nog tal van gebouwen te zien die vroeger dienst deden als verwerkingsbedrijf van de gevangen tonijn. Nu is er van die industrie nog maar weinig over.

Één van de voormalige visverwerkende bedrijven is gedeeltelijk gerestaureerd en je kunt je aanmelden voor een excursie door de restanten van de gebouwen. Ik heb dat bij nader inzien niet gedaan omdat ik tijdens het bekijken van de gebouwen een gids bezig zag met een groep. Dat nodigde niet uit tot aanmelding.

Excursie op groepsreis

De groep heeft een monoloog van meer dan drie kwartier moeten aanhoren over de geschiedenis. En dat ging heel langzaam. De groep begon belangstellend maar toen ik slechts langzaam de jaartallen aan mij voorbij hoorde gaan zag ik ook de belangstelling ineenzakken. Van rustig staan luisteren ging het over op het onrustig wisselen van standbeen. Daarna ging de eerste toehoorder zitten en als snel volgde de rest. De belangstelling zakte verder ineen: men keek elkaar meewarig aan en de eerste geeuw moest onderdrukt worden. De eerste telefoon werd uit de broekzak gehaald en de berichtendiensten of internet werden flink geraadpleegd. Eerst besmuikt maar later volledig in de openbaarheid werden berichten beantwoord.

Natuurlijk zit er in zo een groep altijd wel één of twee toehoorders die vragen blijven stellen, maar ook die kregen het zwaar.

Al snel werd er ronduit door de lezing heen gesproken en sommigen vertrokken uit de groep. Toen het jaartal 1944 viel dacht men met een zucht van verlichting dat het einde van de lezing aanstaande was maar toen kwam er nog een heel relaas over de restauratiewerkzaamheden en het natuurbehoud. Ik dacht dat er opstand zou uitbreken maar daar zijn Italianen te netjes voor opgevoed. Toen dan eindelijk de lezing was afgerond kon er toch nog een applaus af. Dat doen Italianen vrijwel altijd om hun dankbaarheid te tonen. Niet voor het verhaal in dit geval maar voor het einde van het verhaal.

Daarna heb ik nog een flink stuk langs de meren en de kust gelopen. De wind was gaan aantrekken en de golfslag was adembenemend. Ik kan daar altijd lange tijd naar zitten kijken, de zware golfslag en hoe de waterdruppels een race houden om het eerste het land te bereiken.

Marzamemi

Na 3 uur ben ik terug op de parkeerplaats en eet daar mijn lunch en rust even om daarna verder te reizen naar een in bijna alle reisgidsen beschreven tonijnvissersplaats: Marzamemi. Maar als ik er aankom vrees ik het ergste. Er zijn parkeerplaatsen ingericht ter grootte van ca. 4 voetbalvelden. Gelukkig lang niet vol maar toch…

Van het ‘romantische’ tonijnvissersdorp dat de reisgidsen beloven is niet veel meer over. De kenmerkende werkplaatsen zijn vrijwel alle verbouwd tot restaurant of vreetschuur of souvenirshop. Één keer heengelopen en nog sneller één keer teruggelopen en dat was voor mij voldoende Marzamemi. Voor mij het zoveelste bewijs dat reisgidsenauteurs niet vies zijn van plagiaat.

Italiaanse kasbouw

Het vervolg van de reis wordt er niet veel beter op. Ik kom in een landbouwgebied waar veel aan kasbouw wordt gedaan. Dan moet je je niet de glazen kassen uit het Westland voorstellen (die overigens ook niet zo mooi zijn) maar fladderige halfronde koepels van plastic. En dat gaat kilometer na kilometer maar door.

Het Parco Archeologico Forza

Ik besluit een groot gedeelte van de route maar over te slaan omdat ik vrees dat het niet veel beter gaat worden en rijd rechtstreeks door naar het Parco Archeologico Forza. Dat is veelbelovend: een heel groot gebied met grotten en grotwoningen die nog tot voor kort bewoond werden. Ik ga dat morgen bekijken want het is inmiddels ver over 18.00 uur en ik word een beetje flauw van de honger.

Delen met je netwerk?
(Visited 26 times, 1 visits today)