Dag 12: Van Casale Messina naar Borgo Malfitana

Door de Nebrodi Mountains

Eerste Paasdag. Ik wil vandaag de prachtige SS185 berijden naar Novara di Sicilia en Castiglione di Sicilia. Die weg loopt dwars door de Nebrodi Mountains met vaak zicht op de Etna. Het zal echter niet allemaal lukken vandaag dankzij mijn eigenwijsheid. (37 km).

Ik word wakker door het klokgelui van de kerken van de omliggende dorpen die oproepen om de paasmis bij te wonen. Na alle ochtendrituelen ga ik rond 9.00 uur op pad. Mijn doel voor de hele dag is het berijden van de SS185 die bekend staat om het mooie berglandschap waar de weg doorheen gaat. Het eerste dorp/stadje dat ik wil bezoeken is het regio-stadje Novara di Sicilia.

Novara di Sicilia

Er is een piepklein parkeerplaatsje aan de doorgaande weg midden in het dorp Novara di Sicilia. Ik zit even te puzzelen hoe ik daar van gebruik kan maken. Maar een aantal dorpsbewoners weet hoe ik dat moet doen en bereidwillig loodsen ze mij een wel heel smalle parkeerplek in. Zij trots. Ik blij.

Het dorp is inderdaad heel sfeervol. Het heeft een lange geschiedenis. Eerst opgericht en bewoond door cyclopen. Later ingenomen door de Saracenen die er een kasteel bouwden waar echter weinig van overgebleven is.

Vlak in de buurt is de Chiesa di San Giorgio. Een kerk die niet meer dienst doet maar van binnen heel mooi schijnt te zijn door de twaalf monolitische Korintische zuilen. Maar helaas ook deze kerk is gesloten. Nog geen kilometer verderop is er een watermolen te zien. Maar ook daar is niet veel van over. Het gehele gebouw is ingestort maar aan de opgeslagen dakpannen is te zien dat er gewerkt wordt aan de restauratie van deze molen.

De Duomo di Santa Maria Assunta

Midden in het dorp, ingeklemd tussen woonhuizen, is de grote Duomo di Santa Maria Assunta. De dom is geheel opgetrokken uit zandsteen en heeft een sterk Renaissancistische inslag. Als ik er aankom en de overdonderende grote façade zie in vergelijking met de nietig aandoende omliggende huizen, hoor ik dat de paasdienst bezig is. Toch maar even binnen kijken.

Een bijzondere Paasmis

En dan word ik verrast want de kerk blijkt redelijk goed gevuld te zijn. Bovendien wordt de paasmis voorgegaan door een zwarte pastoor. Iets wat ik hier helemaal niet zou verwachten. Ik luister naar de mis voor zover ik de teksten begrijp. En al spoedig valt me op dat er overwegend jonge mensen aanwezig zijn, vaak ouders met kinderen. Ik schat in dat ik de oudste aanwezige ben. Dat is toch heel wat anders dan ik bij vergelijkbare missen gewend ben waar alleen maar grijze mensen weg zitten te suffen bij de Latijnse mis.

Bovendien valt het me op dat de hele mis in het Italiaans is en niet begeleid wordt door de officiële psalmen maar door goed in het gehoor liggende liederen die uitgevoerd worden door een klein en goed koor (ook weer relatief jonge mensen) en een jonge organist die dynamisch op een heel groot maar goed klinkend elektronisch orgel het koor begeleidt en die er niet voor schuwt om aan het einde van het lied er nog even flink gas op te geven.

Een dynamische pastoor

De pastoor leidt de mis op een energieke wijze. Hij heeft veel expressie en kijkt zijn toehoorders direct en voortdurend aan. Hij maakt veel gebruik van gebaren en je ziet hem als het ware contact zoeken mijn zijn ‘kudde’. En dat lukt hem bijzonder goed. Hij aarzelt er ook niet voor om tijdens de preek even een korte pauze te nemen om een kind dat los rondloopt te waarschuwen niet over de elektriciteitskabel te struikelen en zijn gezicht verkrampt helemaal als dat toch dreigt te gebeuren maar klaart op en eindigt in een uitbundige lach als dat toch niet gebeurt.

De preek is niet een echte preek te noemen die vaak belerend van aard is maar de pastoor vertelt een verhaal waarmee hij de betekenis van het paasfeest poogt te duiden. Er wordt aandachtig geluisterd.

Iedereen gaat ter communie en iedere persoon wordt direct door de pastoor aangekeken; de ouweltjes worden niet als een automatisme uitgedeeld. Hij geeft er echt betekenis aan. Wat ik vrijwel nooit heb bij dit soort missen is dat ik me geboeid weet en geniet van de goede gemeenschappelijke sfeer die in deze kerk heerst.

Na de mis blijven de kerkgangers nog in de kerk achter om nog wat met elkaar te praten en elkaar een mooi paasfeest te wensen. Ik wordt er niet bij overgeslagen. De organist zet met een paar koorzangers nog wat liederen in, gewoon uit plezier. Overigens, de organist is voorzien van tattoos en het zou me niet verbazen als hij vanmiddag uit rijden gaat met de plaatselijke motorclub.

 

Benoemd in Maffia-land

Ik draal nog even om nog wat foto’s te maken. Als de pastoor uit een van de zijvertrekken komt wordt hij door tal van mensen aangesproken. Als hij daarmee klaar is loopt hij op mij af en heet mij van harte welkom.

Hij komt uit Nigeria en het Engels spreken gaat dus makkelijker dan in het Italiaans. De pastoor blijkt in 2007 hier benoemd te zijn. Hij was toen nog aan het afstuderen in Rome. De toenmalige pastoor was plotseling overleden en de bisschop vroeg hem of hij bereid zou zijn om in Novara het roer over te nemen. Hij aarzelde omdat hij twijfelde of de combinatie van de Maffia en zijn zwarte huidskleur wel zo een goede combinatie was. Maar uiteindelijk heeft de bisschop hem over weten te halen. En nu zo zegt hij al meer dan 15 jaar heel gelukkig te zijn dat hij deze stap gezet heeft. Het is een fantastische parochie met een heel actieve kerkgemeenschap.

Het realiseren van een ideaal

Als ik hem vraag of hij makkelijk geaccepteerd werd in dit dorp antwoordt hij diplomatiek dat het een dorp is dat erg aan de tradities hecht. Hij heeft zich altijd als doel gesteld om er een actieve geloofsgemeenschap van te maken met respect voor de tradities. Maar die tradities moeten de echte geloofsbeleving niet in de weg staan. Het actief betrekken van mensen en het promoten van menselijk gedrag staat hoog in zijn vaandel. En menselijk gedrag promoot je niet door je alleen te richten op de riten. Het aanraken van de ziel; daar gaat het hem om.

Het is een bijzondere en zeer betrokken man. Hij heeft geboft met deze parochie maar de parochie heeft zeer zeker ook geboft met hem. Ten afscheid slaat hij mij op de schouder (liever, ramt mij op de schouder) en wenst mij een goed verblijf op Sicilië toe en hoopt dat ik ooit weer eens terugkom of ten minste een goede herinnering aan deze mis bewaar. Tenslotte geeft hij mij de zegen.

Korte wandeling

Ik loop de kerk uit en schrik me dood van het luide en snelle gebeier van alle klokken van de dom zoals dat vaak te doen gebruikelijk is in Italië. Ik loop nog wat verder door het dorp om de sfeer te proeven maar ik blijf met mijn gedachten bij de paasmis hangen.

Na een uur keer ik terug naar de camper en maak van het goede internet gebruik om mijn laatste twee posts te publiceren. Als ik me klaar maak om te vertrekken zien de mannen die mij geholpen hebben met het parkeren (want ze zitten waarschijnlijk eeuwig op het terrasje van de bar bij de parkeerplaats) dat het weer millimeterwerk wordt en ze staan me weer met raad en daad terzijde om zonder schade van de parkeerplaats af te rijden.

De lastige tocht naar Castiglione di Sicilia dat ik niet weet te bereiken

Ik vervolg mijn route naar het volgende stadje dat ik wil bezoeken: Castiglione di Sicilia. Het is nog ongeveer 35 kilometer over deze mooie SS185. Maar een paar kilometer buiten Novara di Sicilia zie ik een bord staan dat waarschuwt dat rond km 27 de weg afgesloten zal zijn. Eerst geldt dat voor alle auto’s. Later staat er een bord dat dat voor wagens geldt die zwaarder dan 6,5 ton zijn. Ik besluit door te rijden en te zien waar het schip strandt, aannemende dat als ik inderdaad niet door kan er altijd wel weer mensen zullen zijn die me verder kunnen helpen zoals ik al zo vaak op deze reis gemerkt heb.

Op een gegeven moment versmalt de weg aanzienlijk en blijkt er een stuk van de weg in het ravijn gestort te zijn. Toch geven mensen aan dat ik er veilig langs kan rijden. Daarna heb ik de weg vrijwel voor mezelf alleen. En wat een mooi berglandschap! Zeker het gedeelte waar je uitzicht op de besneeuwde Etna hebt.

Gestrand

Maar de weg wordt slechter en slechter en alhoewel het oppervlak van de weg niet lang geleden vernieuwd is, is aan de diepe scheuren in de lengterichting van de weg te zien dat de ondergrond niet erg stabiel is. Ik kom dan ook langs tal van ingestorte weghelften.
In het zicht van de haven strand ik want er staat een barricade die geen enkele doorgang toelaat. Dus er zit niets anders op da om te keren. Geen straf want dezelfde route in omgekeerde richting is even mooi.

Het is inmiddels ruim na 16.00 uur. Ik besluit om voor vandaag te stoppen en vind een mooie overnachtingsplek langs de doodstille weg. Helaas het weer betrekt ook en het gaat regenen hetgeen het mooie uitzicht teniet doet. Even later gaat het zelfs hard sneeuwen en hagelen. Morgen zie ik wel verder.

De avondmaaltijd bestaat uit verse tortellini met zelfgemaakte tomatensaus en sla. Een indrukwekkende dag vandaag!

Delen met je netwerk?
(Visited 63 times, 1 visits today)