Dag 09: Van Pineta Monte Rossi naar Passopisciaro

De vele gezichten van de Etna

De hele dag besteed ik aan het reizen om de Etna heen in heel verschillende weersomstandigheden. (90 km).

Na een koude heldere nacht is het vanochtend aanvankelijk erg zonnig maar al snel wordt het bewolkt en beginnen er nevels te ontstaan rond de Etna. Eerst vind ik dat jammer want door die nevel is er niet veel te zien van die berg. Dat denk ik tenminste. Na het ochtendritueel rijd ik om ca. 9.00 uur weg.

Door een lavagebied

Het eerste gedeelte van de rit doet mij al onmiddellijk in een groot lavagebied belanden. Overal waar je om je heen kijkt zie je heuvels en dalen van zwart lava. Het is een imponerend landschap of liever gezegd een intimiderend landschap. Alle ziet en van afstand zwart en doods uit in dit gebied als gevolg van de uitbarstingen van de Etna in 2001 en 2002. Toch zijn er nog steeds woonhuizen aanwezig die inmiddels weer hersteld zijn. Ook de Rifugio Sapienza (een onderzoeksinstituut en een bekend skioord) zijn destijds behoorlijk beschadigd.

Het is bijzonder om te zien dat de natuur zich zo snel aan het herstellen is. In het zwarte landschap staan op enkele plekken al weer behoorlijk grote versgroene dennenbomen.

Ik was ondanks het leeswerk niet alleen verbaasd over de oppervlakte van de lavavelden maar vooral ook door de hoogte van de opgestuwde en verharde lavasteen. Sommige stukken hebben een dikte van minstens 15 meter. Het doet je nietig voelen en maakt duidelijk hoe allesverwoestend dat vulkaangeweld moet zijn geweest.

 

De Crateri Silvestri

Niet ver voorbij de Rifugio Sapienza stop ik bij de Crateri Silvestri. Het zijn drie kraters die voor het laatst in 1892 uitgebarsten zijn. Het zijn niet heel bijzondere kraters en danken hun bekendheid vooral aan het feit dat ze aan een drukke toeristenweg liggen. Dat is dan te zien ook. Ondanks het vroege uur zijn er al veel toeristen aanwezig die aangevoerd worden door bussen, busjes en quads. Ze lopen een rondje rond de krater trekken wat gekke bekken voor de camera en daarmee is de krater bezocht.

Het blijft natuurlijk wel indrukwekkend dit gebied maar blasé moet ik dan opmerken dat de kraters van de vele vulkanen op Java die ik jaren geleden bezocht heb veel meer indruk maakten: rommelende gebieden, zachte warme of zelfs hete ondergrond en de indringende geur van zwavel.

Het is inmiddels heel mistig geworden en koud, het begint zelfs te sneeuwen. Het is jammer dat je hier niets van de top van de Etna kunt zien maar de omstandigheden brengen wel een heel aparte sfeer met zich mee.

De Mont Sartorius

Ik rijd verder door de steeds dichter wordende mist en de toenemende sneeuw. Maar de wegen zijn goed en er zijn bijna geen toeristen te zien (behalve dus bij de Rifugio Sapienza waar de toeristen rechtstreeks voor een uurtje naar toe vervoerd worden om daarna weer afgevoerd te worden).

Uiteindelijk kom ik bij de Mont Sartorius aan. Het is een natuurgebied dat qua onderhoud gefinancierd wordt door de EU. De mist is inmiddels verdwenen en maakt plaats voor een bijna strak blauwe hemel. Eindelijk kan ik een groot stuk van de Etna zien. Ik wil er een wandeling maken die niet zo lang is (5 km) en eenvoudig te belopen is. Dat staat ten minste in de Rother wandelgids. Dat mag dan waar zijn voor de zomer maar in dit voorjaar waar het hele gebied nog in de winterstand verkeert is het andere koek.

Een intensieve sneeuwwandeling

De wandeling begint met een makkelijk te belopen pad door een dun berkenbos met uitzicht op de Etna. Als het pad stijgt en er bijna geen mensen meer rondlopen verandert het pad in een sneeuwbrij en weer wat hoger ligt er een toenemende laag verse sneeuw. Omdat het klaarblijkelijk vannacht nog gesneeuwd heeft kan ik niet koersen op de voetstappen van mijn voorgangers maar moet ik koersen op de GPS.

Dat blijkt nog best lastig te zijn want het lavalandschap is grillig van karakter en de te volgen track is voorzien van tal van diepe kuilen. Het is dus voorzichtig lopen om niet diep weg te zakken in de sneeuw. Ik moet er dus wel even het hoofd bij houden. Maar de omgeving is fantastisch mooi. Zwarte lavavelden wisselen af met sneeuwvelden, er moet geklauterd worden over de versteende lavavelden, er gaat een gedeelte door mooie berkenbossen met dennenbomen die heerlijk ruiken. En overal weer die wisselende uitzichten op de Etna. Het zijn weer van die momenten dat je je helemaal in het moment voelt. Tijd speelt geen rol, er is alleen het nu.

De geplande wandeling van ruim 1,5 uur neemt in totaal ruim 2,5 uur in beslag. Aan het eind van de wandeling voel ik me wat wee van de honger. Stom, ik had niet alleen wat te drinken maar ook wat te eten moeten meenemen. Tja, de leeftijd eist zijn tol; het gaat allemaal wat minder soepeltjes dan een aantal jaren geleden. Maar ik tel mijn zegeningen dat ik dit soort reizen nog kan maken.

Na de wandeling dus eten en even overweeg ik om hier in dit gebied te overnachten. Maar op de weer app zie ik dat het hier vandaag gaat vriezen dus lijkt het mij verstandig om de tocht voort te zetten en een paar honderd meter te dalen. Dat scheelt allicht al snel een aantal graden. Ik vind mijn plek nabij Passopisciaro.

Het was een dag met (meteorologische) uitersten maar het werd daardoor een zeer bijzondere dag  in combinatie met dit indrukwekkende landschap. En…geen garages. Het voelt weer als vanouds.

Eenmaal geparkeerd op de overnachtingsplaats kook ik en schrijf ik de blog van vandaag. Morgen nog een laatste traject rond de Etna en daarna wil ik een bezoek brengen aan de stad Catania.